Idioterie

Deze week in de VS en Nederland twee gedenkwaardige toespraken. Tenminste als je die zo wilt en kan noemen. In de VS van een dementerende schuifelaar en in Nederland van een politieke excuustruus.

In de VS werden andersdenkenden en tegendenkers bestempeld als extremisten m.a.w. alle mensen die;
……”werken, gezinnen stichten en met rust gelaten willen worden; opkomen voor de rechten van de ongeborenen; bescherming willen tegen: drugs, wapens en aanhoudende vloedgolf die over onze zuidgrens stroomt; willen dat hun kinderen leren lezen, schrijven en rekenen; niet belast worden met raciale ophitsing, absurde gendertheorieën en een miljoen redenen om te haten; willen dat criminelen en drugsdealers worden opgesloten, zodat zij en hun familie zonder angst over straat kunnen lopen; die hun rekeningen en belastingen betalen, en er een hekel aan hebben om alle studieleningen van anderen te moeten betalen”…….

Gemeten met de versleten meetlat van de bejaarde man, is de helft van de bevolking een extremist en zelfs een terrorist en de Amerikaanse inlichtingengemeenschap en een deel van het politieapparaat en Nationale Garde lijken die beschuldiging te steunen. Je zou maar aan de verkeerde kant van het gangpad staan. O ja, de midterm verkiezingen komen er aan en het ziet er niet zo zonnig uit voor zijn partij.

Hol en nietszeggend

In Nederland putte een bebrilde excuustruus zich opnieuw uit in excuses en de doorsnee Nederlander heeft dat in de afgelopen jaren al zo vaak gehoord dat niemand er wakker van lijkt te liggen. Nederland weet onderhand wat de aanleiding van een excuus is: door het aanbieden van verontschuldigingen beseft de aanbieder dat hij/zij een persoon of groep van personen onheus bejegend heeft, ergens de verkeerde afslag heeft genomen, personen tekort heeft gedaan of zelfs gelogen heeft om er goed van af te komen. Drie woorden karakteriseren een persoon die frequent excuses aanbiedt: onheus, liegen, verschoning. Wanneer het maken resp. aanbieden van excuses routine wordt, klinken die steeds ongeloofwaardiger en hol. Bovendien wordt het tijd om zichzelf de maat te nemen, omdat door die vele excuses het duidelijk is dat hij de Nederlandse samenleving tekort heeft gedaan en doet, (groepen van) personen ten onrechte beschadigd heeft of zijn politieke verantwoordelijk ver van zich af heeft geschoven resp. afschuift.

De bebrilde bovenmeester heeft tijdens zijn te lange regeerperiode niet stilgezeten. Een kleine bloemlezing. In 2016 bood hij (Nederland) excuses aan voor de verwarring die was ontstaan na de presentatie van het steunpakket aan het noodlijdende Griekenland na de laatste Europese top. In 2019 bood hij een aantal keren zijn excuses aan voor de aardbevingsproblematiek o.m. tijdens het Kamerdebat over de gaswinning in de provincie Groningen (bewoners van de beschadigde huizen). In 2020 bood hij zijn excuses aan de Holocaust overlevenden aan en de manier waarop de toenmalige regering in de WO II de problemen heeft benaderd (Joodse gemeenschap). Samen met de verantwoordelijke minister en staatsecretaris bood hij begin 2020 zijn excuses aan de gedupeerden van de Toeslagenaffaire (gezinnen die onterecht uitelkaar gescheurd werden en een decennium lang geconfronteerd zijn met de nare effecten daarvan). In 2021 bood hij zijn excuses aan voor de strenge coronamaatregelen die volgens hem te laat kwamen en de te snelle versoepelingen eind juni 2021 (Nederland en vooral de zwakkere segmenten van de samenleving).

Hij had zijn excuses moeten aanbieden voor het nodeloos beperken van de bewegingsvrijheid en het verplicht vaccineren met vaccins waarvan beschermingsgraad en tijdsduur te laag resp. te kort waren en de bijwerkingen niet in kaart waren gebracht. Hij had Nederland zijn excuses moeten aanbieden voor het, samen met zijn minister van VWS, op een niet-democratische manier treffen van maatregelen waarbij grondrechten en grondwet geschonden werden, de volksgezondheid nodeloos en bewust in gevaar gebracht.

2022 is het jaar van het grote Indonesië-excuus geworden. Excuses aan de Indonesische bevolking voor het volgens hem extreme geweld van Nederlandse militairen (een inheemse samenleving die niet om excuses had gevraagd en het gewelddadige verleden het liefst wil begraven). Over het beestachtige optreden tijdens de Bersiap (een term die hij niet meer wilde horen) door op hol geslagen beestachtig optredende aanhangers van Soekarno c.s. en het leed dat Nederlandse staatsburgers, Chinezen en inheemse personen was aangedaan, zweeg hij.

‘Militairen en dienstplichtigen’…

In september nuanceerde (of corrigeerde?) hij dat excuus door die aan te bieden aan Nederlandse Indië-veteranen voor de onmogelijke missie, omdat (volgens zijn maatstaven) militairen en dienstplichtigen (zijn dat geen militairen?) een strijd in gestuurd werden die niet te winnen was (het is onduidelijk waar hij die wijsheid vandaan heeft. In een oorlog is sprake van winnen of verliezen, maar de opdracht was herstel van orde en rust. Er was geen sprake van winst of verlies). De verantwoordelijkheid lag dus volgens hem niet bij de individuele dienstplichtigen, maar wel bij de beroeps – en oorlogsvrijwilligers.

Hij bood ook zijn excuses aan de tweede en volgende generaties aan, want die zijn opgegroeid met de pijn en het verdriet van ouders en grootouders. Dat geldt overigens niet voor mijn familie, die zijn wel boos dat het lijden van ouders en grootouders op diverse manieren (geld, bezit, leed) decennia genegeerd is.

Vanzelfsprekend kwam ook Srebrenica om de hoek kijken. De derde rotatie van Dutchbat kon op zijn excuses rekenen, omdat die door de politiek met een onmogelijke opdracht op pad was gestuurd. Over de twee andere rotaties geen woord. Gezien de omstandigheden had die derde rotatie het prima gedaan. Geen excuses voor de slachtoffers van die prima uitvoering: de 20.000 gedeporteerden; de 1000-1500 moslim mannen die van de installatie en diens periferie weggestuurd werden en in de handen van Bosnisch-Servische en Servische slagers terecht kwamen en niet meer thuiskwamen. Een week later bood de Minister van Defensie haar excuses aan de nabestaanden in Srebrenica aan. Vermoedelijk had Dutchbat zijn zaken toch niet echt goed gedaan. Wie het begrijpt mag het zeggen.

Ook de boeren die hun bestaan in gevaar zagen komen, kregen excuses aangeboden. Voor het stikstofkaartje van minister van der Wal. Niet omdat er een einde aan het levenswerk van generaties komt door irreële normen en ook niet omdat grond nodig is voor de bouw van woningen voor statushouders. Nee, voor een kaartje. Een normaal mens bedenkt zoiets niet.

Wie nog excuses eist of wil hebben van de nationale excuustruus kan dat aanvragen bij het Ministerie van Algemene Zaken (AZ).

Vijanden van het volk?

De overeenkomsten tussen beiden? Beiden hebben geen actieve herinnering aan het eigen dwalen. Beiden zijn vijanden van een deel van de bevolking. Beiden zien het niet helder en doen de gekste dingen om aan de macht te blijven. Beiden moeten gewoon in de vergetelheid geduwd worden en verdwijnen.