Thuis met corona

Deze week ben ik weer aan het werk gegaan, na twee weken ziek thuis en in quarantaine te hebben gezeten met corona. Ik had al tekenen die erop wezen dat er weer eens een verkoudheid aan zat te komen, maar toen ik drie weken geleden op zaterdagochtend koffie zette en de koffie niet meer rook en ook niet meer proefde, dacht ik: “Oh-oh… Foute boel”.

Dus een afspraak gemaakt met de teststraat van de GGD, getest en twee dagen later de uitslag: bingo. Thuisblijven dus, en gebruik maken van de mogelijkheden die er zijn om je boodschappen online te bestellen en te laten thuisbezorgen. Van de honger zou ik dus niet omkomen; ik heb me beperkt gehouden tot basale dingen. Luxe etenswaren en dranken inkopen heeft niet echt meerwaarde als je je reuk- en smaakvermogen kwijt bent.

Nu heb ik de mazzel dat ik een einzelgänger ben en heel goed alleen kan zijn. Het verschil met de normale toestand is echter dat je nu niet de keuze hebt om de deur uit te gaan en dat heb ik wel als een beperking ervaren. Ik ben alleen de deur uitgeweest om in splendid isolation een boswandeling te maken voor wat beweging en wat frisse lucht. Het bos ligt bij mij naast de deur.

De ziekteverschijnselen die ik heb gehad zijn beperkt gebleven tot een irritante neusverkoudheid met niesbuien en een evenzo irritante droge hoest, dus godzijdank geen IC-opname met beademingsapparatuur en wat dies meer zij. Onnodig te zeggen dat ik heel erg blij ben dat dat laatste mij bespaard is gebleven. Ik heb blijkbaar geluk bij een ongeluk gehad.

Wel heb ik veel kunnen lezen.

Onder meer over het lastigvallen van de coronahelpdesk met verhalen van een gezin van zeven dat als gevolg van de regelgeving niet op bezoek mag bij een gezin van drie, maar andersom wel. Over lockdowns. Over virusontkenners, virusbagatelliseerders, influencers, kerkdiensten, besmettingscijfers en noem de hele waslijst aan lieden maar op die van mening zijn dat het allemaal wel meevalt en dat het een complot van de boven ons gestelden is om ons te knechten en die van mening zijn dat de opgelegde regels niet voor hen gelden.

Nu ben ik zelf ziek geweest. Ik woon niet bepaald in het ergste risicogebied, heb altijd mijn winkelwagentje ontsmet, heb zoveel mogelijk afstand gehouden, heb op de locaties waar dat nodig was een mondkapje gedragen, gebruikte handschoentjes bij de benzinepomp, joeg mensen mijn anderhalvemeteraura uit en toch werd ik ziek. Ik heb, logisch terugredenerend naar incubatietijd en plaatsen waar ik geweest ben, werkelijk geen idéé waar en hoe ik dat virus heb opgelopen.

Dit zal voor veel mensen een reden zijn om te roepen: “Zie je wel, al die maatregelen werken allemaal niet!” Ja, zo kun je het ook benaderen. Voorkómen is echter nog steeds beter dan genezen en ik zou het dan ook een hele vooruitgang vinden als de mensen hun gezonde boerenverstand[i] eens gingen gebruiken, in plaats van steeds maar weer de grenzen van het betamelijke op te zoeken en overal steeds maar weer tegenin te gaan. Want blijkbaar kan dat virus je gewoon komen aanwaaien, en dan ben je ervan. Als je er níks tegen doet, loop je sowieso risico. Dan kun je maar beter wél iets doen om in ieder geval te probéren te voorkomen dat je het oploopt en ziek wordt.

In Japan is het bijvoorbeeld gebruikelijk om een mondkapje te dragen als je verkouden bent. Hoor je niemand over, dat wordt gewoon gedaan. Een dergelijke discipline zou al veel mensen tot voorbeeld mogen strekken.

Het is namelijk nog niet gezegd dat je er nu afkomt met slechts een irritant verkoudheidje. Er worden nog steeds mensen opgenomen in het ziekenhuis.

Doe er uw voordeel mee, zou ik zeggen.

[i] Indien aanwezig.