Blunder van Omtzigt

Volgens Pieter Omtzigt moet er eigenlijk eerst een soort van regeringsprogramma geschreven worden en daarna kan volgens hem pas de formatie starten. Dat lijkt recht te doen aan de meest fundamentele vorm van de Nederlandse democratie, maar het is gewoon een forse blunder.

Bij wat we de start kunnen noemen van de moderne Nederlandse democratie in de 60-er jaren van de negentiende eeuw, bestonden er geen partijen, laat staan partijdiscipline. Er werden vertegenwoordigers gekozen in kieskringen en iedere kandidaat moest op eigen kracht proberen een zetel in de 2^e Kamer van de Staten Generaal te bemachtigen. In dat kiesstelsel, waar ik een groot voorstander van ben, had dus ieder Lid van de Tweede Kamer zelfstandig voldoende mandaat van de kiezers verkregen. Pas ná verkiezing en daadwerkelijke beëdiging in de Staten Generaal konden er zodoende politieke allianties gevormd worden.

Nog voordat er een regering kon worden gevormd, moesten de afgevaardigden dan ook gezamenlijk een lijst op zien te stellen van zaken die zij van belang en gewicht verklaarden als leidraad voor het aanstaande regeringsbeleid. Nog los van het feit of Kamerleden dan plaats zouden nemen in zo’n kabinet: dat konden evengoed lieden van buiten de politiek zijn die op grond van hun expertise in staat werden geacht om leiding te geven aan een ministerie.

Veranderingen

Sinds de tijd van Thorbecke is het politieke speelveld veranderd door de opkomst van politieke partijen; maatschappelijke groeperingen, zoals de protestanten (Anti Revolutionaire Partij, ARP) en de arbeiders (Sociaal Democratische Arbeiders Partij, SDAP) begonnen een politieke partij en probeerden hun leden in zoveel mogelijk kieskringen in de Tweede Kamer te krijgen. Ook Pieter Omtzigt heeft van die mogelijkheid gebruik gemaakt om met zoveel mogelijk gelijkgestemden in de Kamer te kunnen komen: hij richtte NSC op en nam daarmee deel aan de verkiezingen. Zij behaalden 20 zetels op grond van hun politieke voornemens, waaronder een grondige wijziging van de bestuurscultuur en verschillende voornemens om wetten aan te passen.

Volgens diezelfde Omtzigt nu, lijkt het erop dat de PVV van Wilders – verreweg de grootste partij in de verkiezingsuitslag – niet conform de Grondwet zou willen handelen en regeren. Dat is natuurlijk een gotspe. Er is geen enkele partij in Nederland die de Grondwet zomaar terzijde kan leggen; een omvangrijk netwerk van organisaties en belangengroepen weet de weg naar de rechter of RvS in dat geval heel goed te vinden en anders Omtzigt zelf wel. Sterker: een hevig gesubsidieerde organisatie als Greenpeace geeft nu, na de verkiezingen, al miljoenen euro’s uit aan een campagne – o.a. op radio en televisie – om te voorkomen “dat er een klimaatontkenner in het Torentje komt”. Over dergelijke, antidemocratische uitingen horen we Omtzigt vooralsnog niet.

Islam

Een letterlijk punt in de brief van Omtzigt aan verkenner Plasterk betreft de ‘godsdienstvrijheid’. Dat zal niet zijn omdat Omtzigt (zelf katholiek) en zijn partijgenoten vrezen dat alle christenen in dit land tot de brandstapel worden veroordeeld door Wilders c.s. Ook niet de mohammedanen in dit land, want die genieten overeenkomstige vrijheden dankzij diezelfde ‘godsdienstvrijheid’.

Als Wilders de ‘islam wil verbieden’ dan is hij knettergek, want denkbeelden kùn je niet verbieden net zomin als dat je socialisme of liberalisme kan verbieden. Het enige wat dan overblijft is de erkenning als godsdienst intrekken. En daar is voldoende reden voor: het heilige boek van de moslims, de Koran, roept op tot moord, doodslag en roof. Één hoofdstuk (soera) is zelfs compleet gewijd aan de verdeling van de roofopbrengsten: hoofdstuk 8, ‘Al-Anfal’, ofwel ‘De Buit’. De talloze geloofsregels die dit boek en vooral de prediking in hun gebedshuizen aan moslims oplegt, zijn klip en klaar in strijd met de grondwettelijke vrijheden die in ons land gelden. Er is daarom geen enkele objectieve reden om de islam als organisatie(s) te erkennen als religie, om de vrij simpele reden dat deze organisaties zich meer bezighouden met het vergaren van (veel) geld en het uitoefenen van ongeoorloofde sociale druk op de moslim gemeenschap. De islam is meer een ideologie en de (gehersenspoelde) leden ervan gaan zich niet zelden te buiten aan moord en doodslag.

Dualisme

Het is nog maar de vraag waarom Omtzigt, als ‘bestuurlijke vernieuwer’ zo opziet tegen de situatie dat over wetsvoorstellen in de Staten Generaal wordt gestemd, door Kamerleden zonder last en/of ruggespraak. Het lijkt erop dat Omtzigt zijn stemmen heeft gehaald met fraaie vergezichten voor het electoraat, maar als het er op aankomt, toch weer met een dichtgetimmerd regeerakkoord het zo vurig gewenste ‘dualisme’ wil vermijden.

Dat leidt onvermijdelijk naar de beroemde uitspraak van Herman Kuiphof: “Zijn we er dan toch weer ingetuind?”