Ambtenaren

Een groep van bijna 400 ambtenaren van verschillende ministeries heeft een ‘brandbrief’ naar het kabinet gestuurd. Zij vinden dat Israël niet zomaar onvoorwaardelijke steun mag hebben van de internationale gemeenschap.

Het kan allemaal in Nederland. Onze straten zijn inmiddels vergeven van de jihadisten die de moord op anderhalf duizend Joden willen vieren waarvoor zelfs het verzetsplein 40 – 45 wordt benut. Dat plein herinnert ons eraan dat ons land er in WO-2 in slaagde bijna de gehele Nederlands-Joodse bevolking uit te roeien. Tussen het een en het ander zal ongetwijfeld verband bestaan en het ziet er naar uit dat de nieuwe Nederlanders trots zijn op het Nederlandse oorlogsverleden.

Kennelijk is de Palestijnse bevolking, waarvan 54% groot voorstander is van gewapend geweld tegen Israël en Joden, best wel lief volgens de ambtenaren. Het kabinet was echter eerder al heel duidelijk in haar reactie op de aanvallen van de Palestijnse terreurorganisatie in Israël. Premier Rutte sprak op 7 oktober j.l. ‘onvoorwaardelijke steun’ uit voor Israël. Daarmee gaf de demissionaire premier duidelijk het standpunt weer van degenen die leiding geven aan het ambtenarenapparaat, namelijk de regering. En die hebben dat maar uit te voeren; punt, uit.

Een ander aspect is dat Hamas een terreuraanval uitvoerde op Israël. Het is geen strijd van het ene land tegen het andere, wat zou vallen onder het oorlogsrecht. Elk humanitair recht is door de jihadi’s verspeeld, gelet op de nietsontziende wijze waarop zelfs kinderen en bejaarden werden onthoofd of verbrand. Daarom zijn vrijwel alle middelen geoorloofd om deze beesten zo spoedig mogelijk daar te brengen waarnaar hun hart verlangd: een laatste rustplaats.

De ambtenaren schrijven: “Als ambtenaren voelen wij ons geroepen om te staan voor het internationaal recht. Wij hebben de eed of belofte afgelegd op basis van de Grondwet en worden geacht, als integer ambtenaar, om rechtvaardig te handelen. De onvoorwaardelijke steun van ons kabinet aan Israël maakt ons medeplichtig aan de humanitaire catastrofe in Gaza. Dit kunnen en willen wij niet op ons geweten hebben.”

Dat zijn mooie woorden die afwezig blijken als een ondernemer 5 minuten te laat is met de Btw-aangifte, of drie seconden te laat met het betalen van de – bepaald niet malse – loonbelastingen. Ook de toeslagenouders mochten zich niet verheugen in een gewetensvolle behandeling door Rijksambtenaren, laat staan de Groningers. Zelfs als een belastingplichtige is overleden, schromen de ambtenaren niet om er meteen per brief op te wijzen dat achterstallige belastingen door de nazaten moeten worden voldaan, op een toon die geen enkele blijk van medeleven bevat. Ook al is het lijk nog warm en zijn de betalingen nog niet verricht vanwege het stervensproces; zelfs de boetes blijven gehandhaafd.

Ook in de Tweede Wereldoorlog kon Anne Frank helaas niet deze bijzondere belangstelling van Nederlandse ambtenaren als een warme deken om zich voelen; zij is met hulp van Nederlandse ambtenaren afgevoerd naar Westerbork. Het zou mooi zijn als alle ambtenaren zich realiseren dat Westerbork goed wordt onderhouden… door burgers.

Nederlandse ambtenaren hebben met internationaal recht geen moer te maken. Zij moeten eerst maar eens proberen om de autochtone Nederlanders op een behoorlijke manier te behandelen. Dat laat namelijk nogal eens te wensen over. Als de hen opgedragen werkzaamheden niet voldoen aan de eisen die hun geweten (ik denk dat de betrokken ambtenaren daar helemaal niet over beschikken) influistert, dan moeten ze maken dat ze wegkomen. En nooit weer terug in overheidsdienst.