Bron van voortdurende zorg

Volgens de Nederlandse Staat is “het welzijn van de burgers een bron van voortdurende zorg van de overheid”. Nog niet zo heel lang geleden, vormde deze frase een vast onderdeel van de jaarlijkse ‘Troonrede’ van de Koning(in).

Volgens mij is die bron hevig aan het verdrogen en ik ben er vast van overtuigd dat deze droogte niets met enig klimaatprobleem van doen heeft. De Staat lijkt zich steeds minder zorgen te maken over de staat van het land, het welbevinden van de burgers of hun welvaart. Meer dan ooit zien we een politieke elite ontstaan als een soort van ‘nieuwe adel’, die zich op mistige en vooral listige wijze meester heeft gemaakt de instituties. Die nieuwe adel kan kennelijk door de burgers niet meer uit de functies worden ontheven; de gang naar de stembus is steeds vaker een zinloze exercitie, slechts bedoeld om de schijn van democratie op te houden. Telkens weer verschijnen dezelfde gezichten op een podium, met vergelijkbaar beleid, waarvan de burgers dachten afscheid te hebben genomen bij de stembus. Het vorige kabinet was gedwongen af te treden wegens ongekend onrecht jegens de burgers en komt een tijdje later gewoon weer met dezelfde bewindslieden terug, zij het op een andere post. Het heeft wel wat weg van de Amerikaanse maffia in de jaren ’30: ‘The Untouchables’.

Voorafgaand aan de verkiezingen gebeurt er genoeg; de belastingen worden lager, de lonen worden hoger, de uitkeringen worden royaler en zelfs de televisie, radio en kranten worden spannender. Op alle fronten gaat het vooruit en de reclames voor onze fraaie democratie spatten van de schermen en de voorpagina’s. De voornemens van alle politieke partijen beloven het allerbeste en een glanzende toekomst ligt in het verschiet. Niets kan er nog misgaan: wat een gááf land!

De werkelijkheid is weerbarstiger. ’s Avonds, na het sluiten van de stembussen, liggen de partijprogramma’s met alle mooie beloften al in een vuurtje te smeulen. Weet u het nog? “Geen cent naar Griekenland” en “Duizend euro voor iedere werkende burger die op ons stemt”. Mocht u kunnen fluiten (al is het door armoede vanwege longproblemen of uitgevallen tanden) fluit dan vooral duurzaam naar die duizend euro. De Grieken zoeken inmiddels, huilend en schuddend van het lachen, steun tegen een muur terwijl ze onze centen tellen en de belastingen in ons land zijn tot hoogten gestegen die voor de NASA onbereikbaar blijven. En ook nog in een tempo wat Max Verstappen tot wanhoop moet drijven.

Na de laatste verkiezingen (2021) voor de Tweede Kamer der Staten Generaal, verklaarde voormalig CU-leider Segers desgevraagd aan een NOS-journalist dat wat hem betreft, alles met iedereen bespreekbaar was om “tot een werkbare coalitie te komen”. Hij was kennelijk al compleet ‘bewusteloos’ van het programma van zijn eigen partij, maar hevig belust om te gaan regeren. Tegen iedere prijs. Ondanks inflatie, was Judas wellicht de enige in de geschiedenis die goedkoper opereerde…

Segers verkocht de democratie ‘live’ voor de camera’s van de Nederlandse Omroep Stichting (NOS) die geheel door de overheid (met uw belastinggeld dus) wordt gefinancierd. Hij leverde binnen een uur na de verkiezingen, nog voor de haan zijn keel zelfs maar kon schrapen, op het propagandakanaal van de overheid de idealen en verlangens van zijn kiezers in bij de hoogst biedende. Niet het Evangelie van Christus daalde neer op onze natie, maar Henk Staghouwer streek neer op het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (sinds 3 oktober 2022 Piet Adema) en Carola Schouten op het ministerie voor Armoedebeleid, Participatie en Pensioenen. Dat zijn twee dossiers waarvoor ik de Nederlandse burgers veel sterkte en vooral stalen zenuwen moet toewensen, gelet op de huidige beleidsvoornemens en ontwikkelingen. Inmiddels zijn stikstof en koolstofdioxide belangrijker thema’s dan woonruimte en voldoende inkomen voor de burgers. Sterker: wie vanuit Afrika (of van elders) de Nederlandse hangmat heeft gevonden, kan zich verheugen in een grotere politieke belangstelling voor het welzijn dan de autochtone Nederlanders. Voor die laatsten resteert de rekening van de feestelijke intocht.

Dat zijn geen incidenten, maar een patroon wat zich in alle partijen voordoet. Het is te afschuwelijk voor woorden dat de burgers niet meer de koers kunnen uit zetten die dit land zou moeten varen en nog amper invloed heeft, maar dat een collusionair opererend gezelschap telkens weer – zonodig door list en bedrog – beleid oplegt zonder dat daar ook maar iets aan gecorrigeerd schijnt te kunnen worden. 75% van onze wetgeving komt tot stand door Europese regelgeving. Door een instituut dus, waar naar hartenlust wordt gefraudeerd en vooral: waar niemand op kan stemmen. Daarnaast laten degenen op wie het is toegestaan te stemmen (kandidatenlijsten worden samengesteld door schimmige ‘kiescommissies’ of door de partijleiders) hun oren veelal hangen naar b.v. het World Economic Forum, nota bene een particuliere organisatie waar veel geld in omgaat, maar uiteraard nooit in de richting van de burgers.

Ik opper niet dat hier een ‘complot’ achter zit, maar wel dat de wijze waarop in ons land en ook andere – Europese –  landen beleid tot stand komt, nog maar weinig heeft te maken met een realiteit en toekomst die de burgers voor ogen hebben. Niet de burgers stellen – als meest gerede en gelegitimeerde partij – de wetten vast, maar een ogenschijnlijk gekozen en afgevaardigd gezelschap die, na verkiezing, vliegensvlug van jas wisselen en precies het tegenovergestelde doen. Merkt u op dat zij allen bij aanvang van hun ambt onder ede verklaren dat zij zonder ‘last of ruggespraak’ hun taken zullen vervullen en vervolgens in de Staten Generaal stemmen conform de ‘afspraken binnen hun partijen’. Van hun individuele verantwoordelijkheid als vertegenwoordiger van àlle burgers in het land, is ineens geen sprake meer; slechts partijbelangen gelden nog. En precies die belangen worden kennelijk door andere, ongekozen gremia opgedragen (zoals EU, WEF of WHO) aan de veelgenoemde, maar onbekende ‘partijbaronnen’ of de financiers.

Als Gert Jan Segers van de ChristenUnie nog geen uur na de verkiezingen zijn beloften aan zijn achterban aan de hoogste bieder wil verkopen, welk belang is dan eigenlijk wel precies zijn oogmerk geweest? Als u zichzelf die vraag stelt, dan bent u ook kort bij het antwoord en dat zullen we ongetwijfeld zien aan zijn volgende baan. (Segers is onlangs opgestapt als leider van de CU en als lid van de Tweede Kamer) Steeds behendiger ontwijken politici hun ontmaskering als groepering die zich aan democratie weinig tot niets gelegen laten liggen. Eenmaal op een leugen betrapt in de kwestie ‘Omtzigt; functie elders’ verklaarde VVD-leider Rutte: “ik heb niet gelogen, ik heb mij de kwestie slechts verkeerd herinnerd”. Let wel: in samenspanning met andere partijen was de demissionaire premier doende geweest om een zojuist gekozen volksvertegenwoordiger uit de Tweede Kamer te verwijderen; het stond zwart op wit. Maar omdat anderen al evenveel boter op hun hoofd hadden, kwam hij ermee weg.

Omtzigt keerde zijn partij (CDA) de rug toe en bleef een aantal maanden thuis; doodziek van de lafhartige politieke messteken in zijn rug. Bij terugkomst in de Kamer werd hij getrakteerd op een beperking van zijn mogelijkheden om volwaardig deel te nemen aan de debatten. Zijn spreektijd was beperkt tot de helft, het budget voor zijn functie was verlaagd tot 25% en het stemrecht of vol lidmaatschap van commissies uitgesloten. Waarop een verder onopvallend winkelmeisje uit de rangen van de regeringscoalitie in alle naïviteit verklaarde; “dat hebben wij met z’n allen in deze Kamer afgesproken”. Recht onder onze neus wordt een volksvertegenwoordiger beperkt in de uitoefening van zijn ambt, alsof de keuze bij de stembus er totaal niet toe doet.

Ik hoor het u nu denken: “Joh! Als jij zo goed weet waar het misgaat, wat moeten we nu dan doen?”

Dat antwoord is niet moeilijk. U weet dat u al decennialang in de maling wordt genomen door de gevestigde partijen, die als een soort van kartel opereren en nieuwkomers onmiddellijk betichten van de meest vreselijke fobieën, tot en met nazisme of racisme. Ik vrees dat het vrij zinloos is wanneer u achter die bewezen volksverlakkers, wetsschenders en charlatans blijft staan ‘omdat ik dat altijd eigenlijk al deed’. Er zijn nieuwe partijen en of binnen die partijen alle 24 flesjes nog wel in het oprechte kratje zitten: ik weet het niet. Maar ik zou dat wel gaan onderzoeken. We moeten namelijk beslist een andere kant op, anders komt het in dit land niet goed. Leg het oor maar op de rails en u hoort het gedonder naderen.

Maar als onze Nederlandse overheid graag andere burgers wil dan is dat natuurlijk prima. Hongarije en Polen zijn voor ons kansrijke landen met een Hooggerechtshof wat wordt samengesteld door de Volksvertegenwoordiging, integenstelling tot ons land, waar de Leden van de Raad van State worden aangesteld door een kongsi achter de gordijnen van ‘het Torentje’. Wat dat precies oplevert, werd al eerder duidelijk in het schandaal rond de kinderopvangtoeslagen, waarbij bleek dat de Raad van State oordeelt al naar gelang de Regering hen dat toefluistert.[1] Het is niet voor niets dat de EU nu juist tegen landen als Hongarije en Polen wil optreden, ‘omdat het daar met de rechtsstaat niet goed is geregeld’. Het lijkt mij dat de politiek een andere opvatting heeft over een goed functionerende rechtsstaat, want Nederland is meer een bananenkoninkrijk dan een ordentelijke rechtsstaat waar de burgers zich staande kunnen houden tegenover een ontspoorde overheid.

In dit ondermaanse deel van de wereld zoeken ze het dan maar uit met de wekelijkse 800, middels subsidie[2] geïmporteerde kansenparels, die dan ook nog voor 60% in de sociale uitkeringen terecht komen: generaties lang. U betaalt die ongein dus zelf en daarna ook nog eens ‘duurzaam’, terwijl u nog duizend euro tegoed heeft van dat stelletje. Maar kennelijk is dat dus een beter soort Europese burgers en in onze Staten Generaal zijn zij opmerkelijk genoeg al vertegenwoordigd door een handjevol schreeuwlelijkers met verder een rubberen gebitsprothese en een gulzige bankrekening.

Het is van tweeën één: ofwel we geven het op, ofwel we stáán op. Ik hoop natuurlijk dat u het laatste doet en uw heil zoekt in de nieuwe partijen, die ook wat meer realisme en onafhankelijkheid aan de dag lijken te leggen. Misschien zie ik dat verkeerd, maar in dat geval heb ik u wel een uitstekend alternatief aan de hand gedaan.

(Intussen, in Den Haag: na de afstraffing bij de laatste stembusgang – de coalitie heeft ongeveer nog net zoveel steun onder de bevolking als een clubje ratten in uw kelder – hebben de premier en de vicepremiers overleg gevoerd over de verkiezingsuitslag. Zij hebben aangekondigd later deze week nog ‘een briefje te zullen sturen’. Zover is het dus al gevorderd)

[1] ‘Afdeling bestuursrechtspraak betuigt spijt om kinderopvangtoeslag’, 19.11.2021. Zie ook: www.bit.ly/3ZnOnoi

[2] Vrijwel alle organisaties die met behulp van forse schepen ‘vluchtelingen’ ophalen rond de Noord-Afrikaanse wateren, worden stevig gesubsidieerd door nationale en Europese ‘overheden’.