De traditionele of industriële oorlogvoering uit de Koude Oorlog periode is terug. Dat door westerse kenners en politici dood verklaarde militaire optreden manifesteert zich in volle glorie in de Oekraïense gevechtsruimte. Die doodverklaring luidde in het westen het opsouperen van het vredesdividend in en betekende het verval van nationale krijgsmachten.
Uitputting
Wat zien we in de Oekraïense gevechtsruimte? Massale inzet van militair vermogen; gewapend geweld toegesneden op massale materiële en personele verliezen als voornaamste doelstelling; veel partijen die zich (in) direct bemoeien met (het verlengen en het intensiveren van) gewelddadigheden; harmonisatie van militaire en andere nationale en internationale machtsfactoren en contraproductieve sancties om de door het westen verklaarde boosdoener naar de onderhandelingstafel te dwingen resp. op de knieën te brengen. Massaliteit, hoge geweldsintensiteit, veel doden op het gevechtsveld, grote bijkomende schade en kapotte infrastructuur in geürbaniseerde gebieden. Een open einde conflict, omdat de exit strategie afhankelijk van de ontwikkelingen in de gevechtsruimte bijna dagelijks wijzigt.
In die gevechtsruimte worden ook zwakheden bij strijdende partijen manifest: een onhandige toepassing van informatie operaties, het gebrekkige informatie management, een niet anticiperende logistieke functie, gaten in full dimension protection en m.n. in de geïntegreerde luchtverdediging – en luchtnabijbeveiliging wat zich uit in een mankerende bestrijding van bewapende drones. Zwakheden aan beide kanten en misvattingen en onjuiste interpretatie van fog of war en fricties in de gevechtsruimte door westerse experts, adviseurs en kenners. Zij hebben de effecten van een uitputtingsoorlog onjuist geschat.
Uitputtingsoorlogen worden gewonnen door zorgvuldig om te gaan met eigen middelen en die van de tegenstander massaal te vernietigen. Rusland ging de oorlog in met een enorm materieel en personeel overwicht en een grotere industriële basis om verliezen op te vangen en te vervangen. Hoewel de westerse media andere berichten de wereld insturen, hebben zij die middelen zorgvuldig bewaard en zich telkens teruggetrokken als de tactische situatie zich tegen hen keerde. Oekraïne begon de oorlog met minder middelen en vertrouwde op het Westen om zijn oorlogsinspanningen te ondersteunen. Deze afhankelijkheid stimuleerde Kiev tot een reeks succesvolle offensieven, waarbij strategische middelen werden verbruikt die Oekraïne niet volledig kan vervangen. Terugvallen om te winnen versus aanvallen om te verliezen.
De echte vraag is niet of Oekraïne al zijn grondgebied kan terugwinnen, maar of het voldoende verliezen kan toebrengen aan de gemobiliseerde Russische reservisten om de binnenlandse eenheid van Rusland te ondermijnen en het land te dwingen op Oekraïense voorwaarden naar de onderhandelingstafel te gaan, of dat de Russische uitputtingsstrategie zal werken om een nog groter deel van Oekraïne te annexeren. Persoonlijk geloof ik die laatste hypothese niet, maar dat komt later in het artikel aan de orde.
Geen opening voor conflictbeheersing?
Westerse denkers en kenners hebben door hun anti-Poetin syndroom besmetting na 10 maanden al vergeten waar het bij Moskou om draait: een bufferzone van neutrale staten aan de westerse en zuidelijke grenzen van de Russische Federatie ergo een halt toeroepen aan de territoriale uitbreiding van de NAVO; demilitarisatie en denazificatie van de Donbas regio; warm water zeehavens aan de Zwarte Zee en versoepelen resp. loslaten van bestaande Westerse sancties. Niet om bezit van territoir, want dat brengt bijkomende politieke -, militaire – en vooral financiële problemen met zich mee en die verzwaren de druk op de huidige nog steeds broze economische en financiële status van Rusland. Het effect is dan een ontevreden Russische samenleving die net als in het vorige decennium, steeds vaker de kont tegen de krib gaat gooien. Een stap die Moskou zich nog steeds niet kan veroorloven, want dat betekent een verzwakking van de positie op het geostrategische schaakbord.
Eind december kwam Poetin met de uitspraak: “wij zullen de fouten uit het verleden niet herhalen” en maakte daardoor duidelijk westerse initiatieven om conflicten in het oosten van Europa op te lossen met groot wantrouwen te benaderen en uitspraken binnen dat kader met veel korrels zout te beluisteren. Het duidt er op dat Moskou op economisch – en in het verlengde militair –, politiek en energie gebied stappen doet om het Westen op geostrategisch gebied uit te manoeuvreren en zelfs pogingen wil ondernemen om (delen van het Westen) te isoleren. Het duidt er op dat Moskou de zaken in de Oekraïne niet echt ziet als een binaire zaak, maar het Westen als machtsfactor op het geostrategische speelveld voor eens en altijd wil uitschakelen. Met de aanwas van BRICS landen en het versterken van de banden met China, India, Noord-Korea, Iran en Turkije (!) zet hij duidelijke stappen in die richting. Geen goede basis voor conflict beheersing.
We zijn in oorlog!
Het Westen (VS) steunt Kiev politiek, financieel en militair sinds de politieke omwenteling in 2014. In de achterliggende 8 jaar werd de Oekraïense krijgsmacht gereorganiseerd, versterkt, opgeleid en geoefend om met succes een eventuele militaire confrontatie met Moskou te kunnen voeren. Dat blijkt ondanks de propaganda in de westerse media, in de huidige gevechtsruimte toch een serieus probleem te zijn.
Die steun is in 2022 versterkt. Contraproductieve steeds scherpere anti-Moskou sanctiemaatregelen; toelevering van gemoderniseerde decennia oud, onderhoudsintensieve, brandstofslurpende herhaaldelijk uitvallende wapensystemen als Bradley, Marder, M1 Abrams. Patriots die hun papieren mythe nooit waar hebben kunnen maken en de T-72 die in de beginperiode van de crisis als doodskisten bestempeld werden. Niemand, vooral deugende politici, vraagt zich blijkbaar af of Kiev voldoende kwalitatief personeel en logistieke voorraden heeft om die “moderne wapensystemen” op de been te brengen, onder gevechtsomstandigheden aan de praat te krijgen en te houden. Westerse wapenarsenalen, munitiedepots en materieel voorraadschuren raken leeg; de gevechtskracht van westerse nationale krijgsmachten loopt deuken op, raakt uitgehold. Een ding is zeker: geleverde wapensystemen, munitie en reserve delen en Directe ruilcomponenten zien westerse landen niet meer terug. Het Westen leegt zijn wapenarsenalen om ze naar de Oekraïense schroothoop te brengen.
Experts (wie zouden dat zijn gezien de benauwende visie op de Oekraïense strijd?) beweren nog steeds dat de kans dat NAVO militairen naar de Oekraïne stuurt, nul is. Omdat de Oekraïne geen NAVO-lidstaat is en dientengevolge artikel V van het Handvest niet in werking kan treden. Desondanks heeft Polen militaire eenheden in de Oekraïne ontplooid om diens spartelingen in de gevechtsruimte te compenseren. Zogenaamd om voormalige Poolse gebieden te beschermen, maar ze lijden grote verliezen in Marinka (aan de grens van de Donbas bij Donetsk). Niet alleen door de Russische gevechtskracht, maar ook door blue-on-blue incidenten met Oekraïense militairen. Het gerucht gaat dat er 12.000 militairen van vooral de Poolse 16 Divisie meevechten aan het Donbas front en Warschau bezig is om nog eens 200.000 man op de been te brengen voor de strijd in de Oekraïne.
Het zijn niet alleen de Polen, ook Britten, Amerikanen georganiseerd in speciale eenheden en deel uitmakend van een PMSC vechten mee. In juni 2022 berichtte de NY Times[1] (volgens deugers een kwaliteitskrant met prima onderzoeksjournalisten) al dat CIA-spionnen en Amerikaanse special forces hun werk deden op Oekraïens grondgebied. Net als in Bosnië heeft de Amerikaanse inlichtingengemeenschap een vierdimensionaal inlichtingentapijt gelegd op Oekraïense bodem om niet afhankelijk te zijn van “anderen”. Ook maakte de NYT melding van andere NAVO-landen (UK, FR, LTU, CA) die hun special forces tentakels hebben uitgestrekt naar Kiev e.o. en gevechtssteun verlenen op de diverse fronten. Het zijn niet alleen militairen maar ook NAVO hoofdkwartieren en inlichtingenorganen die o.m. vanuit Ramstein, inlichtingen verstrekken aan grondtroepen (HIMARS) in de Oekraïne. De verklaring van Biden dat er geen Amerikaanse laarzen op Oekraïense bodem gezet worden, is een rechtstreekse leugen. Niet zijn eerste en zeker niet zijn laatste.
Het attritiespook is terug
De industriële oorlogvoering is terug. Juichend lopen westerse politici aangevoerd door Brussel en Den Haag de polonaise. Gestoken in een modern jasje, zou niemand daar blij mee moeten zijn. Zeker het westen niet, omdat is bevestigd dat die in moreel, mentaal, materieel opzicht en massaliteit niet is uitgerust voor een dergelijke militair optreden. Daarom mag en kan niemand blij zijn met die uitputtingsoorlog. Het is voor mij als voormalige militair met de verschrikkingen van de effecten van artillerie wapensystemen op het netvlies, onbegrijpelijk dat westerse landen met Nederland als frontrunner zijn eigen samenlevingen met de rug tegen de muur zet om een strijd te willen winnen die alleen maar verliezers zal opleveren.
Westerse wapenindustrieën wrijven in hun handen, omdat net als tijdens de Spaanse burgeroorlog, experimentele modellen onder echte gevechtsomstandigheden getest kunnen worden en de gevechtskracht van westerse krijgsmachten het mogelijk moet maken om een sterkhouder in de traditionele gevechtsruimte te worden, te zijn en te blijven. Bestelorders zullen omvangrijk zijn en mede door de aanhoudende inflatie zullen de kosten de pan uit rijzen. Hun winsten zullen een monstrueuze omvang krijgen.
Hoera, de industriële oorlogvoering is weer terug! Tijdens mijn cursus in Rome heb ik een video van 15 minuten willen tonen aan “geharde” militaire collegae over de gevolgen van een granaatinslag in een volgepakt stadscentrum van Tuzla. Ik heb de video op hun verzoek na een minuut moeten stoppen. Misschien iets voor bureautijgers als Rutte, Hoekstra, Ollongren, Kaag, Von der Leyen en Timmermans?
[1] Zie artikel “ Commando Network Coordinates Flow of Weapons in Ukraine, Officials Say” (25 juni 2022).