Malaise bij de Bundeswehr

Tegenover al die halleluja berichten over de beste tanks van de wereld publiceerde de Duitse media een artikel met de titel: “Gerät die Bundeswehr in Not?”

De strekking dat die levering aan Oekraïne van 44 Leopards de huidige krakkemikkige staat van de Bundeswehr nog meer zal verscherpen, zou al die juichende kenners en niet-kenners tot nadenken moeten stemmen. Het betekent dat de veiligheid van de Duitse samenleving in gevaar is. Wat voor Duitsland geldt, is ook voor Nederland van toepassing.

Krakkemikkig

Duitsland heeft zich verbonden aan een eerste levering van 14 van de meest moderne Leopard-versie (2A6)[1] die door zijn complexiteit alleen na een maandenlange opleiding en training door Duitse militairen bediend zou kunnen worden. Gezien de operationele toestand in de Oekraïne is die tijd er niet en moet Duitsland een keus maken uit drie opties:

• Alleen Duitse militairen. In dat geval is Duitsland, in het verlengde van de uitspraak van de Duitse Minister van BuZa, partij in de Oekraïense oorlog. Dan wordt op het oog een soepel lopende en gevechtsvaardige eenheid met een adequate logistieke component de wei ingestuurd. Een eenheid die het gevecht in de hoogste intensiteit gedurende langere tijd zou kunnen voeren. Daarmee zijn de problemen die beschreven zijn in het artikel “Sterven in de Oekraïne” nog niet opgelost. Die problemen worden versterkt door het feit dat de eenheid geen ervaring op het gevechtsveld heeft en dat kan in de startfase een probleem zijn.
• Oekraïense militairen ondersteund door een gecombineerde Duitse ondersteuningsegment dat adviseert en ondersteunt op operationeel en logistiek gebied. De gevechtskracht van de eenheid wordt door een aantal problemen beïnvloed waarvan de taal een van de grootste hindernissen kan opleveren en een gebrekkige logistieke ondersteuning de kwaliteit van de slagkracht lopende de gevechten in grote mate kan beïnvloeden. Het risico dat Duitse militairen in de strijd gezogen worden is groot en Duitsland wordt partij in het conflict.
• Alleen Oekraïense militairen met een op Oekraïense basis functionerende logistieke ondersteuning. Dan is een ramp niet te vermijden en eindigen die “dure” moderne tanks op het oorlogskerkhof of worden na een Russische overwinning bij de eerstvolgende 1 mei parade op het Rode Plein als oorlogsbuit ten toon gesteld.

De inzetbaarheid van Duitse eenheden gevuld met zwaar materieel (Leopard, Marder, Gepard) is gemiddeld niet hoger dan 33%. Dat betekent dat van de 8 Tankbataljons (44 tanks per bataljon) er slechts tussen de 2 en 3 – van huis uit organieke – bataljons voor oorlogsdoeleinden ingezet zouden kunnen worden. Als uit die eenheden afhankelijk van de gekozen optie, 88 tanks of 2 volledig gevechtsgerede bataljons naar de Oekraïne gestuurd worden, resteert de Duitse Bundeswehr niet anders dan het samenvoegen van inzetbare tanks tot gevechtskracht van 3 tankbataljons. Dat lot zullen andere eenheden gevuld met zwaar materieel ook ondergaan en politici zullen antwoord moeten geven op de vraag: “is de veiligheid van de Duitse samenleving nog gewaarborgd?”

De laatste maanden publiceerden Duitse media-organen herhaaldelijk artikelen waarin de krakkemikkige staat van de Bundeswehr nader belicht werd: “problemen bij de luchtverdediging….JSF een bodemloze put, kosten rijzen de pan uit… geen geld voor oefeningen… munitie dekt slechts enkele uren van een gevecht in de hoogste intensiteit” zijn een paar van die artikelen. Onlangs informeerde MinDef en de hoogste militair het Duitse parlement dat: ”Die Einsatzbereitschaft sei teilweise qualitativ eingeschränkt”. In normale mensentaal de Duitse krijgsmacht kan net als de Nederlandse krijgsmacht zijn grondwettelijke taken en Alliantie bijdragen niet meer uitvoeren resp. invullen.

De vraag is dan wat de gevechtsvaardige kwaliteit van de geleverde tanks is en of de slagkracht van die aantallen in eenheidsverband beantwoordt aan de verwachtingen die Berlijn met de levering in Kiev wekt? Die observatie plaatst de koene uitspraak van de Duitse MinBuza in een wel heel merkwaardig daglicht en bevestigt dat politici praten in papier en de realiteit angstig negeren[2]. In dat kader is het wel opvallend dat vooral politica’s de mond vol hebben van oorlog en verlies van Moskou?

Het beschreven Duitse dilemma geldt overigens ook voor andere NAVO lidstaten die alleen materieel willen leveren en de veiligheid van de eigen samenleving bewust in gevaar willen brengen. De Poolse bewering dat in Polen gefabriceerde tanks minder opleiding eisen, is er een voor de Bühne en gelet op de al in de Oekraïne aanwezige Polen zullen die aangeboden tanks wel met een Poolse bemanning geleverd worden. Overigens blijven de geconstateerde knelpunt in het artikel “Sterven in de Oekraïne” nog steeds recht overeind staan. Minder opleiding, training, oefening, geen adequate logistieke ondersteuning (zie eindnoot #1) en gebrek aan standaardisatie in bijna alle functie gebieden, betekent ook minder effectieve slagkracht en in eenheidsverband, minder gevechtskracht en een kortere effectieve inzettijdsduur.

Wat resteert aan gevechtskracht?

Over de transformatie van aantallen naar gevechtskracht en in het bijzonder de verplaatsing en familiarisatie problematiek is in vorige artikelen uitgebreid uit de doeken gedaan. Verplaatsingen over honderden kilometers naar familiarisatie locaties vreten in op de inzetbaarheid van mens en materieel. Dat betekent dat na de verplaatsing tijd gevonden moet worden voor recuperatie en onderhoud voordat tot samensmelting overgegaan kan worden. De familiarisatie in termen van opleiding, training, oefening, onderhoud en reparatie zal afhankelijk van de gekozen optie op NAVO territoir of dichterbij de Oekraïens -Russische fronten moeten gebeuren.

Wanneer dat gebeurt op NAVO territoir moeten de gevormde eenheden nog honderden kilometers verplaatsen naar de respectievelijke fronten. Die verplaatsing zal een aanslag betekenen op de inzetbaarheid van mens en materieel en in het verlengde op slagkracht en gevechtskracht. Gebeurt dat op Oekraïens grondgebied dan wordt een NAVO lidstaat opnieuw voor een dilemma geplaatst: onderhoud en reparatie door NAVO militairen of door Oekraïense militairen. Dat besluit bepaalt de tijdsduur van transformatie, de mate van gevechtskracht na recuperatie en onderhoud.

Slinkse Amerikanen

In Washington waart het gerucht dat bewindslieden en politici ervan overtuigd zijn geraakt dat Kiev de strijd gaat verliezen. Voor de buitenwereld zullen ze blijven benadrukken “tot de laatste Oekraïner te blijven strijden”, maar ze zien de strijd op Oekraïens grondgebied als een aantrekkelijke investering. Niet alleen op het gebied van wapenproductie, maar ook op energie– en landbouwgebied. Daarom wil Washington volgens Amerikaanse deskundigen de gewapende strijd zo lang mogelijk rekken en nemen ze voor lief meer ontheemden, meer verwoeste menslevens en het feit dat door de wensen van Kiev, NAVO lidstaten als Polen en Duitsland steeds verder het Oekraïense operationele moeras ingezogen worden en daardoor steeds sterker het beeld bevestigen dat NAVO de vinger aan de trekker heeft. Als bonus wordt Europa afhankelijk van Amerikaanse gas leveringen en verliest de Europese en vooral de Duitse wapenindustrie de concurrentiestrijd met de Amerikaanse tegenhanger.

In Washington draait het bij politici en wapenindustrieën om macht, geld en invloed en daarvoor gaan ze letterlijk over lijken. Dat hebben ze in Europa blijkbaar nog steeds niet in de gaten.

[1]  Een samengesteld product van Kraus Maffei Wegmann(de gepantserde hul), Rheinmetall (bewapening en munitie), Diehl (tracks), Vossloh Locomotives (dieselmotor), Cassadian Optronics GmbH (optiek), LITF/Northrop Grumman (navigatiesysteem), Die combinatie maakt het onderhoud gecompliceerd.

[2] Het antwoord op de vraag wanneer en met welke materieel de opengevallen slagkracht gecompenseerd gaat worden, vermijden de verantwoordelijke bewindslieden in Duitsland doorlopend. Het lijkt Nederland wel.