Marokkanenprobleem

Nederland heeft kennelijk een Marokkanenprobleem. Geweld, overlast, rellen en uitkeringsafhankelijkheid. De ravages in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag, na de voetbalwedstrijd tussen België en Marokko op het WK-voetbal, hebben meer dan ooit duidelijk gemaakt dat deze groep matig in onze samenleving past. Gisteravond was het weer raak na een voetbalwedstrijd… van Marokko.

De politie in de grote steden was weliswaar voorbereid op Marokkanenrellen, maar de ‘feestvierders’ slaagden er moeiteloos in om de zaak te laten escaleren met zwaar vuurwerk en het groepsgewijs treiteren en uitdagen van de politie. Het is geen incident; het is een patroon. Kasten vol met onderzoeken en zalvende adviezen zijn al geschreven, maar nog steeds wordt er geen werk gemaakt van het Marokkanenprobleem en dat begint steeds meer Nederlanders te ergeren.

Dat de integratie op een hopeloze mislukking zou uitdraaien was van meet af aan duidelijk: geen enkele integrerende instantie heeft baat bij succes want dan droogt de bron van inkomsten op. Bovendien is het nog maar de vraag of mensen uit een premoderne cultuur – zoals die van de islamitische landen – wel in een modernere maatschappij passen. Zoals moderne culturen zich niet thuisvoelen in premoderne culturen, zo voelen premodern opgevoede mensen zich niet thuis in moderne maatschappijen. Is dat nu die mensen, die behept zijn met een zekere cultuur, kwalijk te nemen? Zeker niet. Binnen hun eigen cultuur zullen zij prima kunnen functioneren.

Cultuur is iets wat met een al of niet omvangrijke groep individuen gezamenlijk gedaan en gedeeld wordt. Over rituelen, over verhalen, helden en dissidenten die bekend zijn voor de groep, maar die volstrekt onbekend of nietszeggend zijn voor de buitenwacht. Wanneer een kleine culturele groep wordt geplaatst in een grotere (dominante cultuur) groep doen zich problemen voor wanneer de kleine groep van toetreders zich hardnekkig verzet tegen de cultuur van de grotere groep. Er treedt dan een vorm van segregatie op, waarin de kleinere groep zich categorisch niet aanpast aan de dominante cultuur. Wat resulteert is een “wij/zij” samenleving, bestaande uit verschillende kleine culturele eenheden binnen een grotere, dominante cultuur. Wanneer de kleinere culturen zich verenigen op basis van een aantal van dezelfde culturele pijlers zoals rituelen, verhalen, helden en dissidenten, dan legt de grotere dominantie cultuur het in toenemende mate af. En dat is de situatie geweest in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag.

Terecht vraagt de autochtone Nederlander, die geen tweede paspoort heeft, wat er van zijn land overblijft als het vrijelijk wordt overwoekerd door cultuurvreemde groeperingen. Waarom is het kennelijk verboden om te zeggen dat dit volledig onacceptabel is? Meestal worden dergelijke vragen namelijk beantwoordt met een ‘onderzoek’ naar ongewenste overtuigingen / meningen, zoals omroep Ongehoord Nederland overkwam:

Om te kunnen blijven volhouden dat de inzet op integratie is geslaagd, veelal tegen fraaie salarissen uitgevoerd door de ledenachterbannen uit de gevestigde partijen, moet weggekeken worden van deze problematiek. In elk ander geval immers, valt de politieke partij ook door de mand. Het resulteert in welles/nietes spelletjes en veel verbaal lawaai wat het eigenlijke probleem keurig ongemoeid laat. De huidige Minister van J & V is daarvan het levende bewijs; boegbeeld eigenlijk. Veel geschreeuw en weinig wol.

Er is wel een oplossing om deze cultuurbotsingen het hoofd te bieden, ook al zijn die volgens velen niet fraai en worden velen rechtstreeks in hun verdienmodel getroffen: repatriëren van groepen die zich niet aan willen of kunnen passen aan de leidende cultuur.

Wie onze maatschappij niet bevalt is van harte uitgenodigd om weer te vertrekken. Het tweede paspoort biedt een uitstekende mogelijkheid om het Nederlandse paspoort vervallen te verklaren.