De klimaatneuzelaar

De minister van Klimaat en Energie vindt dat zijn typering als klimaatdrammer, een geuzennaam is en is er trots op. Hij beseft niet dat hij niet door zijn doortastend optreden voor de Nederlandse samenleving zo wordt neergezet, maar door zijn onophoudelijke gezeur over groene energie. De Nederlandse samenleving vindt hem een kleine zeikerd, die niet beseft dat die groene energie een grotere CO₂ footprint heeft dan de door klimaatactivisten verafschuwde genoemde grijze energie.

De windturbine kort belicht

Als de minister een beetje kon procesdenken dan was hij er allang achtergekomen dat door het bouwen, produceren, in standhouden en afvoeren van windturbines heel wat CO₂ wordt uitgestoten. Windturbines hebben een lijvige CO₂ footprint door het mijnen en toeleveren van grondstoffen uit vaak verre-landen, het transport om die grondstoffen in Nederland te krijgen, gebruik van schadelijke stoffen voor de samenstelling; het opwekken van energie, in standhouden en afvoeren van windturbine; de aanleg van bovengrondse en vooral de ondergrondse infrastructuur. Over de effecten voor de biodiversiteit past alleen een gepast stilzwijgen.

Verzwegen wordt dat de bouw van windturbines niet goedkoper maar duurder wordt. In het laatste decennium 10% en de prijzen zullen door de groeiende kosten van verschillende deelprocessen alleen maar hoger worden. Om een paar voorbeelden te geven:

• de installatie van 10 windturbines van 5 MW kost € 1,5 miljoen per megawatt (MW) ergo M€ 75.
• Wat meer in het vlees snijdt is het gegeven dat 4 MW windvermogen nodig is om 1MW gasvermogen te kunnen compenseren. Een capaciteitsfactor van 4:1.

Ook wordt de informatie onthouden dat de nuttige levensduur (vaak verward met Life of Type of LOT) van windturbines mede door weersinvloeden en constructiefouten korter is dan gepland en zonder opslagbatterijen nog steeds een vangnetstelsel van fossiele energiecentrales onontbeerlijk is en blijft. Windturbines moeten sneller vervangen worden, afvoer en verwerkingkosten moeten worden opgenomen in de exploitatie kosten en de exploitatiekosten van het vangnetstelsel moet in de totale kosten opgenomen worden.

Behalve het wegmoffelen van capaciteitsverschillen en hogere herinvestering – en exploitatie kosten, blijft het op het Ministerie en zeker bij de kleine klimaatdrammer doodstil als de vraag gesteld wordt waarom er wordt gesleuteld aan de afstandnorm tussen urbanisatie en windturbineparken? Het antwoord? Aanhouden van correcte afstandnormen betekent dat in Nederland geen windturbine geplaatst zou kunnen worden. Ook de observatie dat in rij staande windturbines afhankelijk van windrichting en –sterkte, minder stroom produceren, omdat een deel van de windkracht door de buurman wordt weggenomen, is blijkbaar op het Ministerie en zeker bij de minister, een onbekend fenomeen. .

Een aantal van de gesignaleerde problemen ervaar ik op nog geen kilometer van mijn woning. Op een van de schaarse hoogten staan 8 windturbines en onlangs bleek dat die palen die er al zes jaar staan, nog geen KW hebben geleverd. Reden? Het ontbreken van de ondergrondse infrastructuur om de opgewekte stroom van paal naar gebruiker te kunnen transporteren. Duitsers hebben weldegelijk humor.

De reddende batterij?

Onlangs hoorde Jeroen Hetzler de Minister opmerken dat windenergie kon worden opgeslagen in grote accu’s. De minister deed het vervolgens voorkomen of alle problemen van zon en wind energie opgelost zouden zijn, omdat in zijn beleving groene energie in staat zou zijn om net als grijze energie voortdurend in de energiebehoefte van de Nederlandse samenleving kan voorzien. Zoals het gebruikelijk is bij alfa en gamma opgeleide bewindslieden vroeg onze Rob zich niet af welke dimensies (ruimtebeslag in een land waar grond en ruimte in veel opzichten kostbaar is) die accu’s zouden hebben, welke investering – en exploitatiekosten daarmee verbonden zouden zijn, hoelang het zou duren voordat de benodigde batterijen hun opslag en toelevering functie konden uitvoeren en of die accu’s geen negatieve effecten hebben op biodiversiteit in het algemeen en het klimaat en milieu in het bijzonder. De vraag of gelet op de grote afhankelijkheid van wind, die windturbines wel in staat zullen zijn om de batterijen met stroom te kunnen voeden, wordt nooit gesteld en dus niet beantwoord. Juichen terwijl er nog geen doelpunt gescoord is. Beetje dom!

Jeroen Hetzler heeft de Minister voorgerekend wat een batterij die stroom kan opslaan kost in geld, tijd, ruimte en inspanningen. Het vertrekpunt is de Natrium-zwavel of NAS batterij die Japan sinds 2016 gebruikt om daarin elektriciteit op te slaan. De batterij blijkt weliswaar zo groot te zijn als een tweeverdiepingen flat, maar gebruikt goedkope grondstoffen, heeft een hoge energiedichtheid, een capaciteit van 2MW, kan 12 Mwh opslaan en heeft een nuttige levensduur van 10 jaar. Voor zijn berekening gebruikte Hetzler de volgende parameters: een week opslagcapaciteit (in Duitsland gaan de rekenmeesters uit van minimaal twee weken) voor stroom dat door zes windturbines geleverd wordt en een gemiddeld rentekosten van 2,5%. Voor die ene week zijn al 200.000 NAS batterijen nodig om doorlopend in de stroom behoefte van huishoudens te kunnen voorzien! De dekking voor winkelcentra, datacentra, ziekenhuizen, energie-intensieve bedrijven, sportverenigingen etc. valt daar buiten. Waar spreken we dan over? Het bouwen van een nieuwe stad met alles er op en er aan?

Wanneer we ervan uitgaan dat een doorsnee gezin van 4 personen een jaarlijks stroomverbruik heeft van bijna 4000 KWh en Nederland naar de 8 miljoen huishoudens kruipt, dan zullen heel wat tweeverdiepingen flats gebouwd moeten worden om naast windturbines en zonnepanelen in de voortdurende behoefte aan elektriciteit voor alle consumenten te kunnen voorzien.. Het is maar de vraag of de benodigde boven en ondergrondse ruimte beschikbaar is, materialen voor de te bouwen boven- en ondergrondse infrastructuur tijdig en in de noodzakelijke aantallen geleverd kunnen worden en de benodigde bouwcapaciteit gereserveerd kan worden. Het is ook de vraag in hoeverre de kosten beïnvloed worden door de groeiende inflatie. Dat opvangstelsel bestaande uit de benodigde hoeveelheid batterijen, kost tijd, enorm veel ruimte en vreet euro’s.

Daar blijft het natuurlijk niet toe beperkt. De batterijen moeten na 10 jaar vervangen worden en dat betekent herinvesteren. Bij die kosten moeten behalve de kosten van het benodigde ruimtebeslag en de ondergrondse en bovengrondse infrastructuur ook de kostenvervanging van windturbines (LOT 15 jaar) en zonnepanelen (LOT 25 jaar) en de kosten van de inspanningen om te vervangen NAS batterijen, verouderde, beschadigde en niet meer functionerende (delen van ) windturbines en zonnepanelen af te bouwen, af te voeren en te recyclen (als dat mogelijk is) bij geteld worden. Wanneer in het utopische geval de nationale energie behoefte kan worden gedekt door windturbines, zonnepanelen en opvangstelsel van batterijen, komen we op basis van procesdenken uit op astronomische bedragen, waarvan de omvang door de vele onzekerheden niet eenduidig berekend kunnen worden en de huidige schatting zal overtreffen dat de energietransitie tussen de € 1000 en € 1500 miljard zal bedragen.

Het mag wat kosten en kan de ondergang van de Nederlandse economie en in het verlengde het sociaaldemocratische model van de Verzorgingstaat veroorzaken. Het zal betekenen dat de Nederlandse burger kennis maakt met leven in grotten en holen van een van zijn primitieve voorvaderen: de Neanderthaler.

Klimaatdrammer?

Klimaatutopisten vinden het plaatsen van een financieel plaatje bij hun idealen, een vunzige bezigheid. De kosten die de kleine huishoudens gedwongen worden te dragen, komen volgens de politiek voort uit het Energieakkoord van 2003 en het Klimaatakkoord van 2018. Volgens de Algemene Rekenkamer (AR) kost de uitvoering van het Energieakkoord een slordige € 72 miljard; kenners hebben berekend dat de kosten zijn gestegen naar € 100 miljard plus en die stijgen nog steeds voortduurt.

Het klimaat akkoord is samengesteld uit:

• afkoppeling gasnet: € 450 miljard;
• subsidie van windturbines en zonnepanelen. Tussen € 12 miljard en € 20 miljard/per jaar;
• opgedragen verduurzaming van woningen. Bij een vertrekpunt tussen € 20.000 en € 100.000 afhankelijk van ouderdom, locatie en koop of huur, komen de kosten voor 8 miljoen huishoudens tussen € 160 miljard en € 800 miljard;
• gedwongen overstap op het elektrische platform. Bij een wagenpark van 8 miljoen, een koopbedrag van € 20.000-50.000 per voertuig, komen de investeringskosten op een bedrag van €160 en € 400 miljard. Dit bedrag strekt zich alleen uit over het persoonlijke platform. Openbaar vervoer en vrachtvervoer op land en water zijn voorshands buiten schot gebleven. Ook de vraag of vliegen als grote CO2 uitstoters moet overgaan op elektrische platformen of platformen die gebruik maken van waterstof, is niet beantwoord;
• rationalisatie van de industrie en agrarische bedrijfstak. Onduidelijk is wat de huidige regering daaronder verstaat. De voortekenen wijzen er echter op dat het zwaartepunt ligt bij het onder dwang doen dalen van de stikstofoxide en ammoniak uitstoot en depositie van en door de agrarische sector. Voor de agrarische sector betekent dat in ieder geval vergroening en de uitkoop van 500 tot 600 piekbelasters, waarbij het onduidelijk blijft hoe vastgesteld gaat worden wie een piekbelaster is en de echte grootste vervuilers buiten schot lijken te blijven

In het bovengenoemde staatje zijn de kosten niet verwerkt die verbonden zijn aan afspraken die gemaakt zijn in Parijs en Katowice (door kenners op een voorzichtige € 20 miljard geraamd ); de Green Deal van de Europese Unie (een luttele kostenpost van € 575 miljard/jaar voor de lidstaten); de aanhoudende exploitatiekosten van fossiele energiecentrales die tekorten van de groene wankelenergie moeten opvangen; de kosten verbonden aan de opslag van groene energie in batterijen; de kosten die gedwongen door de energiecrisis, de bouw van twee kerncentrales met zich mee zal brengen (opstart budget van €5 miljard voor twee kerncentrales die pas in de jaren ’30 kunnen produceren) en de daadwerkelijke kosten van de rationalisatie van agrarische – en industriële sector. De opgenomen bedragen zijn schattingen, die door de huidige energiecrisis, groeiende inflatie en krimpende economie eerder zullen groeien dan dalen. Dat zijn heel wat muntjes.

Veel van de genoemde kosten zijn niet terug te vinden op de rijksbegroting. Duidelijk is wel dat ruim 70% uit de beurs van de kleine huishoudens getrokken zal worden. Wanneer onze klimaatneuzelaar inderdaad een geuzennaam wil krijgen, , moet hij zich maar eens ingraven in die ruimte en muntjesbrij om de druk op de schouders van die burger substantieel te verlichten. Dan pas kan hij zich presenteren als een held van het volk. Dat doet hij niet, want daarvoor is enerzijds zijn achtergrondkennis en vermogen om door de klimaatmist de juiste contouren te kunnen schetsen onvoldoende, anderzijds is hij het braafste jongetje van het D66 klasje die geen millimeter afwijkt van de gekozen klimaat kompasrichting van D66 en Regering. Het gevolg is dat Robbo die ruimte en muntjesbrij laat voor wat ze zijn en nooit een voorvechter van de zwaksten in de samenleving zal zijn.

Trots op een veronderstelde geuzennaam? De Nederlandse burger wordt op allerlei manieren financieel uitgekleed. Geen wonder dat de aanhang van de klimaatutopisten in de regering voortdurend proberen om het financiële beeld van de klimaatwaanzin buiten discussies en debatten te houden. Om hun hobby’s – het klimaat is niet de enige – te kunnen financieren zal gezien de oplopende inflatie en de krimp van de economie, ongetwijfelde gegrepen worden naar het verhogen van de belastingdruk. Want snijden in de overheidsuitgaven is bij Rutte c.s. not done. Ik vraag me af wanneer we de Nederlandse uitvoering van de bestorming van de Bastille te zien krijgen.