Een bepaald segment van de Nederlandse samenleving denkt blijkbaar dat het dragen van de hijab net zo is als het jasje of shirt van de favoriete sportvereniging. Je onderscheidt je van anderen, je hoort ergens bij, je bent lid van de club en dus kun je rekenen op een bepaalde toeschietelijkheid.

Bekendere Nederlanders denken dat door het knippen van een plukje haar, mensen in barre nood die vervolgd worden omdat ze vechten voor hun vrijheid van meningsuiting, een stevig hart onder de riem gestoken wordt. Onbenul en naïviteit van de hoogste orde.

Het moet niemand verbazen als die demonstrerende en protesterende vrouwen, dat knippen een nogal aanmatigende daad vinden. Ze zullen vermoedelijk denken: “Kom maar mee demonstreren in Teheran of in een van de andere Iraanse steden. Ga daar je nek uitsteken”. Het is nu meer van “hoe kan ik het om mij maken…hoe kan ik mijn vijf minuten roem daaruit destilleren…wacht ik ga een stukje haar af laten knippen”. Tjonge, is dat even een krachtige stem tegen het gedwongen dragen van de Hijab.

Het discriminatoire scherm

In de berichtgeving in de media wordt de hijab te vaak als een hoofddoekje afgeschilderd. Het is helaas meer dan dat. Vrouwen in Nederland bezien het dragen van een hijab dan ook door een westerse bril: je beslist toch zelf of je die wel of niet wil dragen. Vermoedelijk beschouwen ze dat als een hoofddoek zoals Russische vrouwen die alleen in de kerk dragen of het sjaaltje dat mijn moeder bij winderig of regenachtig weer op haar hoofd had. Voor het in toom houden van het haar of om het haar droog te houden. De hoofddoek heeft in dat geval een beschermende functie en dat lijkt niet het geval te zijn in Teheran of in Kaboel. Daar heeft de hijab volgens westerse kenners, een religieuze en discriminerende functie. Die overtuiging heb ik ook lang gehad.

Het zit even iets anders in elkaar en daar werd ik in het artikel van Sonja Dahlmans op de website OpinieZ op gewezen. De hijab moet de islamitische vrouw afschermen van anderen. Het is een scherm zoals dat (in het Engels vertaald) in de Koran 33:59 wordt beschreven: “O Prophet, enjoin your wives and your daughters and the believing women, to draw a part of their outer coverings around them. It is likelier that they will be recognized and not molested. Allah is Most Forgiving, Most Merciful.” Volgens de Koran moet de hijab vrouwen onderscheiden van andere vrouwen om misbruik te kunnen voorkomen. Het is geen religieus symbool noch een uiting van een levensovertuiging zoals in het Westen vaak wordt beweerd. Het is een praktische oplossing om niet aangerand te worden.

Volgens islamitische teksten brengt het dragen van de hijab de draagster geen stap dichter bij Allah. Dat het een discriminatoire maatregel is, blijkt helder uit de geciteerde tekst uit de koran, die vrouwen voorschrijft dat de hijab de betreffende vrouw onderscheidt van andere vrouwen. Geen wonder dat verknipte islamieten denken dat westerse vrouwen om aanranding en verkrachting “vragen” omdat zij geen hijab dragen. Die westerse vrouwen beschermen zich in hun ogen niet tegen aanranding. Ze mogen gewoon “gepakt” worden. Sterker nog ze vragen erom. De geciteerde korantekst is op zich al discriminerend omdat het dragen verplicht is en van een vrije keuze of je die hijab nu wel of niet wil dragen, geen sprake kan zijn. Ik hoop dat die haarknippers dat beseffen.

“De islamitische vrouw
is minder dan de helft van de
mannelijke uitvoering“

De islam is gebaseerd op een aantal wezenlijke verschillen: het onderscheid tussen moslims en niet-moslims, tussen mannen en vrouwen, tussen hetero en homo en tussen gelovige en afvallige moslims. Deze verschillen hebben juridische consequenties. Zo krijgt een vrouw de helft van de erfenis die een man ontvangt. Ook de getuigenis van een vrouw wordt anders beoordeeld: een getuigenis van vier vrouwen staat gelijk aan de getuigenis van één man. Kortom een vrouw is minder dan de helft van een man.

Er zijn nog meer regels voor vrouwen en die regels moeten door een islamitische staat worden gehandhaafd. Daarom streven islamieten niet naar accommodatie en integratie maar willen waar dan ook de macht naar zich toe trekken om schending van de Koran te straffen middels de sharia. Vandaar dat segregatie en gettovorming in het westen prioriteit hebben om de gewenste islamitische omgeving in microvorm te kunnen realiseren. Daarin slagen ze door de als tolerant vertaalde laksheid en angst van bestuurders, politie en OM om als racist gebrandmerkt te worden. Voorbeelden genoeg in Frankrijk, België, UK, Nederland, Zweden en Duitsland.

Bekende Nederlanders en politiefunctionarissen die denken dat het dragen van de hijab door westerse vrouwen een goed idee is, doen de vrouwen in Iran en Afghanistan in ieder geval geen plezier. Het dragen van de hijab door vrouwen in uniform is om meerdere redenen af te wijzen: door het uniform drukken ze neutraliteit uit en onderstrepen ze niet een bepaalde religie of ideologie uit te willen dragen. Door het dragen van een hijab onderstreept een agente een mindere uitvoering van een mannelijke agent te zijn en door het wel of niet dragen van de hijab kunnen vrouwelijke politie agenten suggereren dat de een wel en de ander zeker niet open staat voor schendingen van het eigen lichaam. Dat lijkt mij een zeer slechte boodschap voor een agente van de politie om uit te stralen naar andere vrouwen toe en naar potentiële aanranders.

De middeleeuwse hel

Sinds 2016 dringen Iraanse vrouwen als Masih Alinejad bij westerse vrouwen er op aan om zich nooit aan de islamitische dress code te houden. Geen hijab te dragen. Zeker niet uit respect of beleefdheid voor theocratische idioten zoals een Kaag, Hennis en de volledige Zweedse regeringsploeg hebben gedaan. Hun kritiek op dat westerse gedrag was niet mals omdat die opstelling de strijd van de Iraanse vrouw ondermijnt om zelf te kunnen beslissen. Sinds de dood van Mahsa Amini zijn er volgens de Iraanse oppositie, de MEK, inmiddels ruim 400 doden te betreuren, waarvan er 138 door hen zijn geïdentificeerd, en zouden er 20.000 arrestaties zijn verricht bij alle protesten in 170 steden in het land.

Ebrahim Raisi staat tegenwoordig aan het hoofd van een regering die een uitermate gewelddadig schrikbewind voert. Deze theocraat is als rechter betrokken geweest bij de duizenden moorden op dissidenten in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw. Desondanks mocht hij in zijn nieuwe functie de Verenigde Naties toespreken en waren heel wat westerse hoogwaardigheidsbekleders aanwezig bij zijn inauguratie. Acte de presence geven bij de installatie van een massamoordenaar terwijl je mensenrechten hoog in het vaandel claimt te hebben. Westerse leiders kunnen dat…

In Iran vinden dingen plaats die doen denken aan de barre middeleeuwen waar mensen voor hun overtuiging werden gefolterd, gevierendeeld of opgehangen. In Iran worden mensen die protesteren en demonstreren tegen geboden uit de koran en maatregelen die door de sharia worden opgedragen, in het gunstigste geval afgevoerd en buiten de waarneming van de wereld opgesloten, gefolterd, verkracht. Als ze door die barbaarse behandeling het leven laten, worden ze op een geheime plek in de aarde gestopt. Van een fatsoenlijk afscheid door familie, vrienden en kennissen en een begrafenis op een identificeerbare plaats is geen sprake.

Deugen

Het Westen is druk met klimaat, energietransitie, CO2 en stikstofoxide uitstoot, migratie en nog een handvol andere hobby’s, excelleerde de laatste vijf jaar in het volstrekt negeren van de verschrikkelijke omstandigheden waaronder vrouwen in de Islamitische Republiek Iran en sinds een dik jaar ook in Afghanistan gedwongen worden te leven. Door de dood van twee jonge vrouwen willen prominente vrouwen in het westen ons doen geloven dat ze gestart zijn met een feministische inhaalslag. Ineens zijn ze wakker geworden en willen op een ridderlijke manier de keuzevrijheid van Iraanse vrouwen verdedigen. 

Aan de symboolacties in Nederland is af te lezen hoe ver deugmensen afstaan van de Iraanse werkelijkheid. Een lokje afknippen en dan moeten die vrouwen in Teheran e.o. zich stevig gesteund voelen. Zij vechten voor hun vrijheid en in Nederland denken ze hun schuldgevoelens te kunnen afkopen, te deugen door met veel aplomb een plukje haar af te knippen in een van de vele pulpprogramma’s die Nederland rijk is. Een plukje haar dat binnen een week weer is aangegroeid; bij vrouwen in Teheran groeien lichaamsdelen die met geweld van het lichaam afgehaald worden, niet binnen een week aan.

Dat is het substantiële verschil tussen strijden voor wat je heilig is en het glamour minuutje op het beeldscherm.