Woke herdenkingen

Zelfs de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog krijgt een ‘woke’ visitekaartje, als opmaat naar de totale omvorming van de geschiedenis.

Volgens de organisatie van de jaarlijkse, Nationale herdenking bij het Indisch Monument in Den Haag, zou de herdenking dit jaar in ‘het teken van verbinding en inclusiviteit’ staan. Ook wordt sterk gerefereerd aan de ‘koloniale samenleving’ in v.m. Nederlands-Indië. Dat zijn allemaal teksten die precies passen in het heimelijke partijprogramma van D66. Het zal dan ook niemand verbazen dat de huidige voorzitter van de organisatie Thom de Graaf is, vicevoorzitter van de Raad van State en prominent lid van D66. De Graaf excuseerde zich eerder voor de nogal vooringenomen en ronduit kromme rechtspraak van zijn club die hij voorzit en we mogen hopen dat hij dat binnenkort ook voor de wokistische organisatie van deze herdenking doet.

Bij herdenkingen als deze, worden in de eerste plaats de slachtoffers herdacht die tijdens krijgshandelingen hun leven hebben verloren en de burgerslachtoffers. In het geval van de gedeelde geschiedenis op het Aziatische continent, behoren daar zowel Nederlandse als Indische militairen bij. Tijdens de oorlog overigens, werd de gehele mannelijke burgerbevolking in het v.m. Nederlands-Indië opgeroepen voor het leger en kwam daardoor in krijgsgevangenkampen terecht. Of die geschiedenis ‘koloniaal’ kan worden genoemd, heeft met de feitelijke herdenking net zoveel te maken als compleet niets. Dat daaraan de in deze tijd ‘kek’ gevonden wokistische woorden als ‘verbinding’ en ‘inclusiviteit’ worden opgehangen, toont aan dat de herdenkingen zijn verworden tot een feestje voor de betere deugers.

De kranslegging door de Indonesische ambassadeur – direct na de Nederlandse Minister-president,  wordt door veel Indische Nederlanders als een regelrechte provocatie ervaren, omdat zij zowel tijdens de Tweede Wereldoorlog als de daaropvolgende Bersiap zwaar hebben geleden onder het Indonesisch racisme én terreur. De Bersiap periode begon vrijwel direct na het einde van de Japanse bezetting en duurde volgens historici van augustus 1945 tot november 1947.

Gedurende de bezetting van Nederlands-Indië hadden de Japanners een aantal Indonesische paramilitaire organisaties van divers pluimage opgericht, teneinde de Jappen bij te staan in hun strijd tegen de geallieerden. Deze door de Japanners opgeleide strijders vormden, gedurende het machtsvacuüm dat direct na beëindiging van WO-2 in Nederlands-Indië ontstond, de troepen van Soekarno en Hatta. Zij kenmerkten zich door dodelijk xenofoob geweld tegen Indische Nederlanders, zowel blanken (Europeanen) als Indo’s (gemengd Europees-Indonesisch), en andere niet-inlanders zoals Chinezen en Europeanen, maar ook tegen Molukkers en andere Indonesiërs die verdacht werden van collaboratie met het vooroorlogse bestuur van Nederlands-Indië.

De inmiddels 2 miljoen mensen met een Indische achtergrond in ons land, zoals de Molukkers, is niets gevraagd over de inhoud van de herdenking. Zij staan te herdenken, samen met een vertegenwoordiger van de ‘overkant’. Het is alsof onze Koning een krans legt bij het monument op de Dam, waarna Mussert jr. er ook een bosje bloemen tegenaan gooit onder het tranende oog van de Joden. Dat zit ruimschoots op het niveau van de “los in de heupen” Bevelhebber op een roze homoboot (gemotoriseerd aan de achterzijde) in Amsterdam, terwijl de Koninklijke Marine de vijand te lijf gaat met kano’s en roeiboten…

We zijn mooi klaar met dat soort pannenkoeken op dergelijke posities. Wat een aanfluiting.