Tegen de wind in fietsen

Freek van Beetz noemt het “Varen in dichte mist tussen de IJsschotsen” als hij duidt op het staatschip dat ons de kompasrichting naar de toekomst wijst, met Rutte aan het roer en een warrige bemanning dat de wind in de zeilen moet houden.

Wanneer je de tekening van de ijsschotsen goed binnen laat komen, dan kan het net zo goed “tegen de wind in fietsen” genoemd worden. Waarom? De weg die Rutte en zijn aanhangers hebben gekozen is de bekende stenen baan die linksdragend politici al jaren lang nemen. Een geklinkerde weg die geplaveid is met goede bedoelingen, ambities, strooien met veel belastinggeld, doorschuiven van weinig sympathieke problemen naar een volgend Kabinet of daarmee de samenleving opzadelen. Een weg waarvan tevoren duidelijk is dat door de windsterkte het finishdoek in termen van inlossen van beloftes nooit gehaald zal worden. Fietsen met als enig doel: blijven plakken op het Haagse pluche. Natuurlijk, joh.

Wanneer de beelden van het laatste decennium voorbij schuiven, zien we dat de kabinetten Rutte voortdurend die weg kiezen waar ze met de wind op de kop tegenin moeten fietsen. Wat is dat toch? Een slechte weersvoorspeller of bewuste domheid? Intussen moet het toch voor politieke fietsers duidelijk geworden zijn dat ruggengraatloze figuren die tegen de wind in fietsen, ondanks de steun van publiek en soigneurs, nooit het finishdoek bereiken en onderweg wegens ademnood herhaaldelijk moeten afstappen of zelfs gekoppeld aan het beademingsapparaat weggevoerd moeten worden?

Waterloo

Toch staan Rutte c.s. weer aan het begin van die heilloze weg waar ze door publiek en ondersteunende staf afgeduwd worden. Twee segmenten van het wielerpeloton die hopen dat hun ploeg aan het einde van die weg de gouden pot zal winnen, die welvaart en welzijn voor allen symboliseert. Freek van Beetz somt in zijn column van 5 februari 2022 voor die wielerploeg en zijn aanhangers op waarom een van hun favorieten ergens op die weg weer zijn en haar Waterloo zal vinden: 

Financiële problemen vanwege de ‘spaartaks’; een forse inflatie (7.6% het hoogste in 45 jaar); financiële naweeën van de toeslagenaffaires en studiebeurzen; gevolgen van het geëiste herstel van de koppeling AOW en pensioenen; de Omgevingswet[1] die maar niet lukt; de ‘stikstofcrisis’[2] die nieuwbouw belemmert, waardoor de beloofde 1 miljoen nieuwbouw een boterzachte belofte is en vermoedelijk niet gerealiseerd zal worden (Tita tovenaar De Jonge mag dat oplossen); klimaatmaatregelen en energiecrisis die leiden naar groeiende armoede; geen verlaging van de BTW op levensmiddelen omdat de verouderde digitale systemen van de Belastingdienst dat niet aan kunnen. Een piepende en krakende Belastingdienst die fouten niet kan herstellen en beleid niet kan uitvoeren.

Draagvlakken

De afkalvende steun van het kijkerspubliek, was niet voorzien maar gebeurt stap voor stap wel: 500.000 handtekeningen “and counting” voor het afschaffen van de disfunctionerende coronapas, omdat niemand staat te wachten op een groen vinkje dat naar de wens van het Kabinet Rutte na 3, 6, of 9 maanden vervaagt en verdwijnt. Geen draagvlak voor de gereserveerde extra miljarden voor het klimaatbeleid; men vindt dat Nederland zich beter kan toespitsen op innovatie dan de door politici en activisten als groen beschouwde wind en zon; kernenergie krijgt in de publieke opinie een enorme lift. De doorsnee Nederlander laakt het gebruik van biomassa en biobrandstoffen en wijst op de gevolgen voor mensen en natuur in Nederland en vooral “elders”. Het draagvlak voor het huidige migratie beleid is dun;  de geënquêteerde Nederlander spreekt zich uit voor een evenwichtige beleid met beperkingen op de instroom en het verlaten van de uitvoering van de huidige ineffectieve zinloze asielprocedures. Het Europa gevoel is bij de doorsnee Nederlander weggeëbd, een ruime meerderheid van de geënquêteerden vindt dat Nederland beter af is zonder de EU.

Voor het inlossen van klimaat beloftes mag sterker moet het landschap vervuild worden met enorme energieslurpende datacentra en een woud aan monstrueuze horizonvervuilende, rust verstorende windmolens en overal her en der in het landschap geplaatste bedrijfshallen en distributiecentra. Het voor Nederland markante landschap is allang onherstelbaar aangetast. Energie wordt duurder, netwerk zwakker, consument armer; kostbare grond wordt volgeplempt met windmolens, solarvelden en datacenters. Maar we worden wel klimaatkoploper #1 volgens die dwalende verzorger met de naam Jetten.

‘Onmisbaren’

Den Haag weigert in te zien dat de “kanslozen” of, zoals Frits Bosch die in zijn columns noemt, de “onmisbaren” aan zet zijn en zullen de tegenwind stap voor stap opschroeven om aanhangers van Schwaab en Soros van de fiets te doen vallen. Die “onmisbaren” die de dagelijks realiteit zien zoals die zich daadwerkelijk presenteert, worden door de walgelijk acterende elitocratie doorgaans betiteld als xenofoob, populist, homofoob, extreem rechts. De onmisbaren die in hun actieve en postactieve arbeidsperiode stelselmatig benadeeld worden en hangend aan de onderkant van de samenlevingshiërarchie al het vuil over zich heen krijgt dat schielijk uit de Haagse augiasstal wordt geschept, hebben er duidelijk genoeg van. De onmisbaren die door de arrogante elitocratie geacht worden de Vaderlandse schatkist te spekken en met lede ogen moeten aanzien hoe criminelen en kansloze migranten stevig gematst worden, pikken ook dat niet meer. De relatieve rijkdom is er gekomen dankzij de inspanningen van de onmisbaren die in hun jeugd het enige hadden wat de hedendaagse jeugd niet heeft: vrijheid.

De sterker wordende tegenwind die de luchtfietsers van het Kabinet IV op hun weg naar het inlossen van een betere toekomst van de Nederlandse samenleving, moeten overwinnen, zal voor een groot aantal bewindslieden te machtig zijn. Vermoedelijk bezinnen de bewindslieden van het huidige Kabinet zich op maatregelen om de te verwachte schade aan lichaam en fiets te kunnen beperken. Vanzelfsprekend wordt de Nederlandse samenleving geconfronteerd met de gevolgen daarvan en komen Exuus truusen weer uit allerlei hoeken en gaten belijden dat het echt niet aan hen heeft gelegen, dat een groot aantal van de fiets is gevallen.

Droom nog maar even; de Truckers zijn onderweg!

[1] Deze (mega-)wet moet de procedures op het gebied van ruimtelijke ordening vereenvoudigen: alle regelgeving met betrekking tot bestemmingsplannen, vergunningen voor evenementen of verbouwingen, regels over bomenkap en geluidsoverlast zouden allemaal worden ondergebracht in deze ene wet, die voor iedere burger te begrijpen zou zijn. Met minder regelgeving en digitale procedures krijgen burgers en bedrijven de mogelijkheid om zelf vergunningen te regelen. Die wet is al driemaal uitgesteld.

[2] Beperking van de veronderstelde uitstoot in natuurgebieden, die stikstof laat planten sneller en beter groeien. In de ogen van de klimaatactivisten is voedselarme en schrale grond pas natuur? Daar is € 25 miljard voor uitgetrokken.