Toiletpapier

Ik had me voor genomen, dit jaar geen tekst meer te schrijven over de illusionist van de Eeuw, maar toen kwamen Rutger van den Noort en Freek van Beetz met hun evaluaties van het nog geen drie dagen oude Regeerakkoord op de website OpinieZ voorbij.

Na hun woorden te hebben gelezen, moest ik weer een diepe zucht slaken. Weer, ja. Hoe vaak heb ik die man die zoals ik herhaaldelijk heb benadrukt door mijn moeder als “pienter boesoek” gekarakteriseerd zou worden, niet de maat genomen op basis van zijn beloftes en missers. Die lijst is al zolang geworden dat daarmee een dik politiek sprookjesboek gevuld kan worden. Een of twee A-4 tjes zijn niet voldoende en die lijst kan de komende jaren ongetwijfeld nog langer worden. Dat de politieke leider van de VVD nog steeds grijnzend op de kansel van de Tweede Kamer en op het beeldscherm van de NPO zijn loze beloftes kan en mag debiteren, onderstreept de zwakte van het Parlement, de propagandasterkte van de Publieke Omroep en aan het einde van dit Haagse draadje de manipuleerbaarheid van de publieke opinie. Nederland is door het invretende deuggevoel op diverse gebieden het afvoerputje van Europa geworden. Ik kan het niet anders verwoorden.

Geen talent, dan Minister

Als politici met een machtspositie door hun eigen tekortkomingen segmenten van de Nederlandse samenleving in de regen hebben laten staan en ondanks het bewezen onvermogen nog steeds niet het fatsoen hebben om die segmenten een reddingsboei toe te gooien, mag je nooit meer een bestuursfunctie bekleden om verdere ongelukken te voorkomen. Maar niet in Nederland. Wanneer je bewijst geen talent, doorzettingsvermogen en weerstand te hebben voor het ministerie waaraan je tijd en energie moet geven, mag je – als je in de directie politieke “vriendenkring” van de winnende politieke partijen verkeert – gewoon weer in de glanzende bolide stappen. Zolang je semantisch maar een beetje doorkneed bent. We kunnen nu alweer rekening houden met Ministers en Staatsecretarissen die uit – en afgebrand met de staart tussen de benen naar het gezin afdruipen.

Zielloos en doelloos

Het voorliggende Regeerakkoord (PDF) –  en ik laat me leiden door de twee bovengenoemde heren, omdat zij mijn gedachten beter op “papier” hebben gezet dan ik wellicht zou kunnen doen – kan in steekwoorden als volgt gekarakteriseerd worden:

• Lawaaitaal (Van den Noort): wollig woordgebruik om te verhullen dat iets weliswaar wordt beloofd maar niet gerealiseerd hoeft te worden;
• Geen normatieve inhoud: oppervlakkig, alles ligt nog open, het ligt er maar aan hoe de internationale politieke wind gaat waaien;
• Ledig en zielloos: resultaat van politiek polderen op basis van de beginselen van een deug – en sorry cultuur om vooral D66 niet tegen  de haren in te strijken.

Die drie resulteren in een boekwerk vol intenties waardoor wordt benadrukt dat een regering een ogenschijnlijk voor de samenleving gunstig beleid gaat voeren, maar die niet ten faveure van de samenleving hoeft te worden gematerialiseerd. In het verlengde kunnen in het regeerakkoord door het ontbreken van tijdlijnen, meetpunten, mijlpalen, realisatiedata, doelen veel open einden gevonden worden, die door de aangewezen formateur vertaald worden als een fundament voor de volgende generaties. Je moet maar durven.

Voor activisten en lobbyisten

Bij het verdelen van de euro’s worden de portemonnees van activistische bewegingen en lobbyisten weer gespekt. Wat te denken van de € 35 miljard voor het klimaatbeleid en in het verlengde de energietransitie om de opwarming van de aarde met maar liefst 0,0003 graden terug te brengen! Ondertussen worden heel wat kostenposten die bijvoorbeeld windturbine parken onbetaalbaar gaan maken, angstvallig verzwegen. Voorbeelden: onderhoud -, afvoer – en recyclingkosten per windmolen die de Life of Type (LOT) vooral op zee kunnen verlengden. Een losse € 25 miljard voor het beperken van de stikstofproblematiek, die alleen in (ambtelijk) Nederland blijkt te bestaan. Volgens Ronald Plaskerk “een door ambtenaren gecreëerd probleem; een bureaucratische werkelijkheid.” Hij had ook kunnen schrijven een door witte boorden criminelen gegenereerd verdienmodel voor belanghebbenden in het lobby circuit. Wat gaat onze regering met het Klimaat- en Energie-akkoord doen nu Brussel mede onder druk van Frankrijk gas en kernenergie als groen hebben gecategoriseerd? Niet veel denk ik, want de Klimaat tsaar zal e.e.a. semantisch wel weer recht proberen te buigen.  

Wat te denken van het repareren van het al decennia lang falende migratie en asielbeleid? Het probleem wordt net als de COVID-19 aanpak aan de verkeerde kant aangepakt. Niet het volume van de toevloed (immigratie) wordt aangepakt, maar de opvang.  “Immigratie is ons overkomen”, liet Henk Kamp zich niet lang geleden ontvallen. Ik heb zelden zo’n domme opmerking uit de mond van een politicus horen rollen. Overkomen? Er wordt al sinds de jaren ’70 van de vorige eeuw gewaarschuwd welke effecten en gevolgen een soepel asielbeleid hebben voor Nederland op de terreinen van welvaart en welzijn. Heeft die man zich decennia verborgen gehouden in een van de hunebedden van Drenthe om er alleen uit te komen met het voornemen om de Krijgsmacht af te bouwen en van het gasvoorzieningbeleid in Groningen een puinhoop te maken? Ondertussen gaat de bevolkingsgroei met verhoogde snelheid en worstelt de samenleving met de negatieve effecten.

Vernieuwend?

Het resultaat: geen nieuwe bestuurscultuur dus het liegen en bedriegen, de sorry- en deugcultuur gaat gewoon door. Transparantie is een modewoord wat zeker niet in de politieke praktijk gebracht hoeft te worden. Vluchtelingenverdrag, Klimaat akkoorden, Schengen overeenkomst,  Dublin afspraken en Brusselse oekazes blijven ook nu weer onaantastbaar en richtingbepalend (Van Beetz). Geen daadkracht en concrete inzet met afrekenbare doelen. .

De titel van het voorliggende Regeerakkoord had moeten luiden: “Op weg naar verarming “.  Het Regeerakkoord is  niet meer waard dan een rol drielaags toiletpapier.