Stiefmutti

De titel klinkt als een boosaardig sprookje uit het oeuvre van de gebroeders Grimm. Als de doorsnee Duitser in zijn achteruitkijkspiegel de puinhopen ontwaart die een 16-jarige regeerperiode van “Mutti” Merkel heeft achtergelaten, dan kan die alleen maar beamen dat de titel recht doet aan de erfenis die zijn achterlaat. 

Merkel die voor altijd verbonden zal worden met Energiewende en “Wir schaffen daß” werd en wordt door (inter) nationale media en buitenlandse regeringsleiders tot in het belachelijke bewierookt voor haar (wan)daden. Logisch, zij ervaren de nadelen niet van haar verdwaaltocht in het Duitse fatsoensrijk, die eindigt in een storende verkramping van het Wirtschaftswunder.

Een succesvolle Energiewende?[1]

Om een onwelgevallig discussieverloop over energietransitie kort te sluiten, wordt te vaak op een hersenloze wijze het veronderstelde succes van de Duitse Energiewende op tafel gegooid. Toen de Duitse federale regering in 2004 besloot om te beginnen met de herstructurering van het Duitse energiesysteem, deed zij dat zonder rekening te houden met het effect dat de overgang zou hebben op haar Europese buren en het effect dat minder schone Europese kolen- en kerncentrales op het Duitse streven zouden kunnen hebben. Daarvoor zou een virtuele klimaatstolp over geheel Europa, een realiseerbaar en betaalbaar Europees energiebeleid, voor nodig zijn. Die is er nog steeds niet en gezien de kosten en verplichtingen staan andere lidstaten niet echt te trappelen om aan door Brussel vastgelegde normen in tijd en uitstoot te voldoen.

In de afgelopen jaren heeft Duitsland geprofiteerd van het geïntegreerde Europese elektriciteitsnet. Het heeft bijvoorbeeld overtollige windenergie uit Noord-Duitsland ingevoerd in de elektriciteitsnetten van zijn buurlanden, of het heeft hun netten gebruikt om elektriciteit te transporteren van Noord-Duitsland naar industriële knooppunten in het zuiden van Duitsland. Telkens wanneer Duitsland op een dieptepunt van zijn eigen elektriciteitsproductie zat, kon het conventionele elektriciteit van zijn buren betrekken. Deze praktijken en acties hebben echter geleid tot aanzienlijke onvoorspelbaarheid in de nationale elektriciteitsnetten van de andere Europese landen.

Buurlanden van Duitsland, die niet gelukkig zijn met deze parallelle- en lusstromen, hebben op hun beurt het gebruik van zogeheten faseverschuivers langs de grenzen met Duitsland geleidelijk opgevoerd om de exploitatie van hun nationale elektriciteitsnetten tot een minimum te beperken. Voor de Duitse Energiewende betekent dit een cruciaal verlies, aangezien de vroegere modus operandi niet alleen flexibiliteit mogelijk maakte, maar ook de kosten van de Energiewende lager hield dan anders het geval zou zijn geweest zonder toegang tot de stroomleidingen en stroommarkten van buurlanden.

De Europese Commissie heeft de macht om de Duitse Energiewende in de komende jaren aanzienlijk te vertragen. Zo dreigt de Commissie bijvoorbeeld een einde te maken aan de Duitse voorrangsregeling voor duurzame energie. Duitsland heeft Europa nodig om zijn eigen Energiewende vooruit te stuwen. Een Europese Energiewende is ook nodig om de klimaatdoelstellingen te halen, die Duitsland en de Europese Unie eind 2015 in het kader van het klimaatakkoord van Parijs hebben onderschreven.

De Bondsregering heeft ook zijn 2004 belofte niet ingelost om Ökostrom duurzaam en betaalbaar te houden voor de doorsnee burger en vooral de staatsburgers die in de onderlaag van de Duitse samenleving moeten verkeren. De energieprijs in sindsdien twee keer zo hoog geworden en veel Duitse staatsburgers vragen zich af waardoor die energielasten zo hoog zijn opgelopen? Dat is met een term te verklaren: Dunkelflaute. Het blijkt dat ´s morgens de behoefte aan stroom een zodanige piekhoogte bereikt die door de – zoals energietransitie aanhangers het graag noemen – hernieuwbare energie in de betekenis van veilig, betrouwbaar^[2], duurzaam^[3] en betaalbaar, niet kan worden gedekt. Er is een vangnet nodig: conventionele stroomopwekkers zijn broodnodig voor het volledig kunnen dekken van de vraag. De Energiewende heeft daarom geresulteerd in het aanhouden van twee parallelle energievoorziening stelsels: een duurzaam en een conventioneel systeem^[4], die complementair moeten zijn en daardoor zeer ondoelmatig functioneren. Dat kost geld en de consument is daar de dupe van geworden.

Het Institut für Wettbewerbsökonomik van de Universiteit van Düsseldorf heeft berekend dat de Energiewende Duitsland in de periode 2004-2015 ruim €150 miljard heeft gekost en die kosten zullen tot 2025 oplopen naar € 520 miljard! Die kostengroei worden vooral veroorzaakt door de uitbreiding van windturbineparken op zee en land, de daarvoor noodzakelijke infrastructuur en transitiestelsels. Een gezin van 4 personen betaalt ruim € 25.000 voor die door Mutti opgedrongen Energiewende.

Meer immigratie, meer armoede

Wir schaffen daß is het vertrekpunt geweest voor massa-immigratie, groeiende criminaliteit, islamisering, verstikkende belastingdruk en daardoor de dreigende ondergang van welvaart en welzijn van de doorsnee Duitser en Duitse.

De migrantenstroom en de manier waarop de Merkel-regering daarmee omgaat, heeft stevige effecten op het dagelijkse leven van de doorsnee burger. Onder de migranten die sinds 2015 door de Duitse samenleving zijn opgenomen, bevonden en bevinden zich slechts weinig voor de Duitse arbeidsmarkt gekwalificeerde personen. Ruim 80 % van de migranten heeft geen adequate afgeronde opleiding (bij migranten uit oorlogsgebieden ligt dat op 87%) en van de jonge Syrische migranten zijn volgens een OECD onderzoek zelfs bijna 70% analfabeet. Het overgrote deel van de migranten heeft geen schijn van kans op de arbeidsmarkt en zijn tot de dood aangewezen op Hartz IV^[5]. Volgens statistici en kenners heeft Hartz IV de tweedeling van de Duitse samenleving ín arm en rijk verscherpt en de druk op “zwakkeren” verhoogt.

Andere effecten van de migratie in de periode 2015-2019: de groeiende woningnood onder Duitsers en een explosief gestegen criminaliteit. Duitsland telt ruim 41.000 daklozen; criminele activiteiten zijn in vijf jaar ruim 170% gestegen en ongeveer 35 % van de daders komt uit migranten kringen. Criminele gelukzoekers die uitgezet moeten worden, blijven net als in Nederland onder de justitiële radar en kunnen hun criminele praktijken lachend voortzetten.

De asiel en hulpverlening industrie is de grootste werkgever van Duitsland geworden, maar de bijdrage aan de staatskas is minimaal. Ondanks hun gebrek aan transparantie en hinderlijke moraliserende toonzetting worden NGO´s als Amadeo Antonio‐Stiftung, ATTAC, Deutsche Umwelthilfe, Fridays for Fortune, Greenpeace en Seawatch door de Duitse overheid zwaar gesponsord. Uit het onderzoek werd duidelijk dat het subsidievolume ruim €15 miljard is. Bovendien krijgen Duitse hulpverlening en asiel organisaties onbekende bedragen van Bondslanden en EU.

Tot nu toe hebben de drie woorden van Merkel de Duitse belastingbetaler tot 2020 ruim € 23 miljard (U leest het goed miljard) gekost.  Het Duitse Ministerie van Financiën heeft berekend dat in de periode 2017-2020 de Belastingbetaler de schatkist met een bedrag van ongeveer € 87 miljard heeft moeten spekken.

Haarscheuren teisteren de Duitse samenleving

Dertig jaar na de val van de Berlijnse Muur en hereniging van Duitsland moet worden vastgesteld dat het Merkel politieke beleid in de laatste 12 jaar opnieuw een scheuring in Duitsland heeft veroorzaakt. Een niet-herkenbare scheuring op economisch, sociaal en politiek gebied. Een scheuring tussen Oost en West, tussen stad en platteland, tussen nationalisten en globalisten, tussen millennial en Babyboomer generatie/generatie X; tussen Duitsers en nieuwkomers; tussen adepten rechts en links van het politieke gangpad, het christelijke gedachtegoed versus islamitische ideologie. De Duitse doorsnee burger in het Oosten ergert zich in toenemende mate aan Merkels open deur migranten beleid en haar voornemen om kolenmijnen te sluiten waarvan het gros in het Oosten ligt. Het inkomen van de doorsnee Oost-Duitse burger is lager dan in het westen van Duitsland.

Verkramping van het Wirtschaftswunder

Helaas denken politici verstand te hebben van de energiematerie en in het verlengde van de manier waarop voorkomen kan worden dat Europa wordt overspoeld door migranten uit Noord Afrika en Midden Oosten. Zonder materiedeskundigheid en niet luisterend naar werkbare concrete adviezen, is dat vanzelfsprekend een kansloos gebeuren. In de achterliggende jaren hebben die politici herhaaldelijk bevestigd dat zij de effecten van de combinatie open grenzen, massa-immigratie en energietransities voor de overlevingskans van de welvaartstaat hopeloos onderschat hebben.

Volgens een evaluatie van Businessweek zal de Duitse economie vanaf 2021 een paar harde klappen te verwerken krijgen. Oorzaken: Energiewende, ongecontroleerde migratie en een stijgende belastingdruk. Gevolgen: een extreme druk op sociale voorzieningen, krimpende arbeidsparticipatie, verminderde belastinginkomsten en een dalend veiligheidsgevoel. De onderzoekers van Businessweek hebben de stellige indruk dat de Duitse elitocratie hardnekkig weigert om het gevaar van de genoemde ontwikkelingen voor welvaart en welzijn van de Duitse samenleving te erkennen en te benoemen. Uitspraken van leden van de Duitse regeringscoalitie bevestigen die indruk. Businessweek verwacht daardoor dat Duitsland in de nabije toekomst niet meer mee kan doen aan de internationale concurrentiestrijd en voorlopig genoegen zal moeten nemen met een plaats aan de zijlijn van het speelveld.

Die Bloemenkrans voor Merkel? De vaten pek en zakken veren staan klaar om ingezet te worden.

[1] Voor de invulling van deze sub paragraaf is de informatie van Rebecca Bertram gebruikt. Zij werkt als freelancer en adviseur voor energie- en klimaatvraagstukken in Honduras. Ze werkte voor de Heinrich Böll Stichting zowel als directeur voor het energie- en milieuprogramma in het kantoor in Washington D.C. als senior beleidsadviseur voor het Europese energiebeleid op het hoofdkantoor van de Stichting in Berlijn. Daarvoor werkte ze aan internationale energievraagstukken voor zowel het Duitse Ministerie van Milieu als het Duitse Ministerie van Buitenlandse Zaken.

[2] Betrouwbaar betekent voortdurende toelevering in de gewenste kwaliteit en het gewenste volume

[3] Duurzaam is een eigenschap van een systeem dat productief en divers blijft terwijl zijn hulpbronnen in stand blijven.

[4] Zie ook artikelen “Fossiel is Duurzaam”, “Wind en Zon”, “Wind is niet Gratis” en “Klimaatziekte”.

[5] Genoemd naar de initiatiefnemer Peter Hartz. De aanbevelingen van de commissie Hartz om het Duitse arbeidsmarktsysteem te hervormen werden omgezet in maatregelen die in vier pakketten werden geïmplementeerd. Van die vier pakketten is Hartz IV de bekendste geworden: het Duitse systeem van werkeloosheidsuitkeringen voor langdurig werklozen (Arbeitslosenhilfe) en het systeem van sociale uitkeringen (Sozialhilfe) werden samengevoegd en vastgesteld op de laatste, tevens laagste van de twee uitkeringen.