Eelt op de ziel

 “We live at a time when emotions and feelings count more than truth, and there is a vast ignorance of science.”
James Lovelock, onafhankelijke wetenschapper, onderzoeker en auteur.

De berichtgeving in de Amerikaanse media en hun Europese volgers wordt al jarenlang gekleurd door een links-liberale benadering die meer gebaseerd is op anekdotische informatie en zelden op de weergave van de realiteit. Die gemanipuleerde berichtgeving werd in de Trump regeringsperiode tot in het absurde doorgevoerd en het kostte heel wat moeite om achter de naakte feiten te komen. Dat beseffende volg ik de Amerikaanse berichtgeving sinds het aantreden van de nieuwe president en zijn socialistische kliek niet meer op de voet.

Onlangs las ik in de Nederlandse media een bericht over de Rittenhouse zaak en ontdekte dat in Nederland nog steeds een onjuist beeld wordt geschetst van activiteiten die niet in het Nederlandse links-liberale pulletje vallen.

“Amerikaanse tiener die demonstranten doodde bij protest tegen racisme vrijgesproken (AD)…Amerikaanse tiener vrijgesproken die twee mensen doodschoot bij protesten (RTL-nieuws)”

Twee zinnen waar de vooringenomenheid van af druipt en de indruk wordt gewekt dat die tiener (waarvan men in de aanhef zelfs de naam weigert te noemen) zomaar, in het wilde weg, twee personen heeft gedood. Gelet op de typering van die twee – een demonstrant en mensen – waren ze in de ogen van de twee betrokken redacties zo onschuldig als wat. Dat onschuldige blijkt nogal tegen te vallen. Dat kan op talrijke video opnames die tijdens de rechtszaak werden getoond overduidelijk worden vastgesteld. Is of was het onwil van beide redacties om de realiteit in een aantal zinnen te schetsen of is de vooringenomenheid tegen alles wat niet lijkt op het links-liberale narratief zo groot dat de realiteit niet meer uitmaakt. De vraag beantwoordt zichzelf.

Van informatiebrenger naar propaganda-instrument

Redacties die het links-liberale gedachtengoed aanhangen moeten herhaaldelijk met de neus op hun journalistieke taak gedrukt worden. Nieuws zou de weergave van de realiteit moeten zijn; de journalistieke objectiviteit zou synoniem moeten zijn met neutraliteit of onpartijdigheid en zou een onderscheid moeten maken tussen feit en opinie/waardeoordeel/propaganda/anekdotische ervaringen.

Sinds de onevenwichtige journalistieke berichtgeving van het Bosnische drama is een deel van de media definitief veranderd van informatiebrenger in een propaganda-instrument dat zich karakteriseert door partijdigheid, accentueren en/of bagatelliseren van gebeurtenissen of uitspraken om hun eigen mening te ondersteunen en het selecteren van nieuwsbronnen gericht op de eigen doelstelling.^[1]. De laatste dagen is dat in Nederland herkenbaar in de media benadering van de FVD, omdat een politiek watje zich bedreigd voelde door uitspraken van een FVD-parlementariër. Politieke partijen die deel uitmaken van het gecombineerde media-politieke kartel vonden dat kwalificaties van hen niet-welgevallige politieke parttijen als nazi’s, bruinhemden en kreten als “Hamas. Hamas, alle Joden aan het gas” voorbeelden van de vrijheid van meningsuiting waren. Binnen het geschetste raamwerk moet het Rittenhouse drama benaderd worden.

De feiten van het Rittenhouse drama

Wat op die video’s in de rechtszaal wordt getoond, is door Maaike van Charante op de website www.opiniez.com verwoord en het is zinvol om haar observaties als leidraad te gebruiken voor de onjuiste kleuring van het Rittenhouse drama zoals dat in de Amerikaanse en Europese media wordt geschetst.

Rittenhouse een doodnormale17-jarige jongen die een baantje heeft in Kenosha het oord waar zijn drama zou afspelen. Hij wilde zijn vrienden ondersteunen tegen een agressieve en gewapende bende oproerkraaiers die het gevecht met politie en de wet volgende burgers wilde aangaan. In de links-liberale media wordt hij neergezet als een trigger happy redneck die met een wapen zwaaiend de staatsgrens overging om een paar onschuldige demonstranten neer te paffen. Er staan twee onjuistheden in die tekst: hij had geen wapen toen hij naar Kenosha ging, die kreeg hij ter bescherming van een van zijn vrienden en die woeste bende was geen verzameling vreedzame demonstranten.

Kyle werd nog voor de schietpartij geïnterviewd door meerdere journalisten en vertelde dat hij gekomen was om te helpen. Vervolgens zijn de confrontaties door meerdere camera’s vastgelegd. Joseph Rosenbaum – een veroordeelde crimineel en kinderverkrachter – viel Rittenhouse aan en achtervolgde hem. Een andere achtervolger schoot in de lucht. Getuigen vertelden in de rechtszaal hoe Rosenbaum bedreigingen riep terwijl Kyle wegrende in een poging een confrontatie te voorkomen. Toen Rosenbaum Kyle had ingehaald en probeerde zijn wapen af te pakken, schoot Rittenhouse hem dood.

Nadat hij Rosenbaum had neergeschoten probeerde Rittenhouse de politie te bereiken, maar op weg daarnaartoe werd hij achtervolgd door nog meer relschoppers. Iemand sloeg hem van achteren tegen zijn hoofd. Hij rende verder, struikelde en viel. Een relschopper schopte hem tegen zijn hoofd, een ander viel hem aan met een skateboard en sloeg hem daar twee keer mee. Voor hij een derde keer kon toeslaan, schoot Rittenhouse hem dood. Deze tweede dode was Anthony Huber, een gewelddadige crimineel met een strafblad. Het bleef echter niet bij de twee genoemde criminelen.

De derde confrontatie was met Gaige Grosskreutz. Hij kwam op Rittenhouse af en schrok toen die zijn wapen op hem richtte. Hij stak zijn handen op en Kyle schoot niet. Toen richtte Grosskreutz zijn eigen wapen op Rittenhouse, die hem vervolgens in zijn arm schoot. Grosskreutz erkende in de rechtszaal dat dit de enige juiste weergave van de werkelijkheid was. Rittenhouse werd door meer relschoppers bedreigd, maar die deinsden terug vanwege zijn wapen. Hij slaagde er uiteindelijk in aan de redeloze en agressieve bende te ontkomen en de politie te bereiken.

De bovenstaande confrontaties zijn op beeld vastgelegd en er kan geen misverstand over bestaan hoe die confrontaties zijn verlopen. Getuigen, zelfs zij die waren opgeroepen door de aanklager, hebben het verloop van dat drama in de rechtszaal bevestigd.

De links-liberale visie

De VS zijn hopeloos racistisch, politieagenten zijn erop uit om zwarten te vermoorden, de gewelddadige BLM en Antifa-rellen waren gerechtvaardigd, iedereen die daartegen protesteert is een racist, en een jongen die BLM en Antifa-demonstranten doodschiet is een White Supremacist. Dus is Kyle Rittenhouse voor dat deel van de Amerikaanse samenleving een witte racist, die voor een edele zaak vechtende onschuldige mensen dood heeft geschoten. Zelfs Biden die toen campagne voerde om president van de Verenigde Staten te worden, brandmerkte Rittenhouse als White Supremacist en beïnvloedde de rechtsgang op een ongeoorloofde manier. Geen ongebruikelijke opstelling van Democratische politici.

Voor Links-liberale opiniemakers die het narratief promoten, stond bij de start van de rechtszaak al vast dat hij een white supremacist was en veroordeeld moest worden. Een van die opiniemakers drukte het als volgt uit: “why do reporting when we already know Rittenhouse is a terrorist? „ 

De rechtszaak

Het verloop van de rechtszaak werd gekleurd door juridische blunders van de Openbare Aanklager; de aangeklaagde was door het gebeurde en de mediaberichtgeving zwaar getraumatiseerd en stortte in toen hij aan de beurt was om zijn kant van het verhaal te vertellen. De verdediging kreeg slechte videobeelden van de Aanklager, waardoor hun verdediging van Rittenhouse werd benadeeld.

Naarmate de bewijzen van Rittenhouse onschuld zich opstapelden en het veel Amerikanen duidelijk werd dat ze door de media, opiniemakers en Democratische politici bij de neus waren genomen, viel de groep criticasters uiteen. Links liberale opiniemakers werden kwader naarmate steeds duidelijker werd dat Rittenhouse uit zelfverdediging had geschoten. Zij konden niet erkennen ongelijk te hebben, bleven geloven in het oude narratief en zochten naar iemand die ze de schuld van hun onjuiste kijk konden geven. Dat werd de rechter: een racist en dus bevooroordeeld. Een ander deel waaronder ook Democratische politici als Tulsi Gabbard besefte om de tuin te zijn geleid, maakte duidelijk zich te distantiëren van de onjuiste informatie en veranderde van gedachte. Zij noemde het een groot probleem dat feiten niet meer lijken te tellen, dat gerechtigheid niet meer het doel lijkt te zijn en maakte zich zorgen over de verdeeldheid die gezaaid wordt door media en opiniemakers.

Na een jury beraadslaging van drie dagen werd Rittenhouse vrijgesproken van alle aanklachten. Links liberale media, opiniemakers en commentatoren bereden weer het gebruikelijke racisme paard en dat deel van de boze Amerikanen beweerde: “the acquittal made it “open season” for a “white nationalist” to shoot Black Lives Matter protesters…. Kyle Rittenhouse trial was designed to protect white conservatives who kill”. Zij bevestigden hun oogkleppen benadering door te beweren dat Rosenbaum, Huber en Grosskreutz allemaal zwart en niet blank waren en te ontkennen een strafblad te hebben. Ze weigeren te geloven dat Rittenhouse werkelijk uit zelfverdediging handelde, hebben de doorsnee-Amerikaan willens en wetens informatie onthouden en voortdurend gebombardeerd met leugens over deze zaak. Is het een wonder dat ze woedend zullen zijn als de jongen vrijuit gaat? Vorig jaar hebben relschoppers onder het mom van antiracisme enorme schade veroorzaakt in Amerikaanse steden. Mensen zijn zwaar mishandeld, sommigen zelfs vermoord.

Een les?

Het gepolitiseerde deel van de Nederlandse media en politici met lange tenen moeten de rechtszaak en vooral de effecten eens goed tot zich laten doordringen. In Amerika is bevestigd dat de links liberale media met de verslaglegging van de Rittenhouse zaak de plank heel ver heeft misgeslagen. Dat is ook het geval met de verslaglegging van het Steele dossier om een gekozen president te brandmerken. Een prestatie op zich om na een resp. zes jaar na “gedegen onderzoek” meters en minuten nep nieuws te produceren. In Nederland treedt de publieke omroep en een deel van zogenaamde kwaliteitsmedia gretig in de sporen van hun Amerikaanse collega’s. Ook hier slagen die erin om delen van de samenleving te hersenspoelen met opruiende berichten, die amper een realiteitstoets kunnen doorstaan. Ook in Nederland dreigt het gepeupel gevoed door gekleurde niet op realiteit gebaseerde informatie, de macht over de straat van gezag handhavers over te nemen. Met de zegen van draaikonten en verantwoording schuivers als Grapperhaus en Rutte. Immers het is altijd de schuld van anderen en nooit van Rutte c.s.    

[1] Instrumental actualisation, Kepplinger, Brosius, & Staab, 1991