Prinsjesdag

De derde dinsdag in september – Prinsjesdag – markeert het begin van een nieuw parlementair jaar. Een jaar waarin de burgers die formeel het sturende deel van onze democratie vormen, opnieuw slechts kunnen afwachten wat ‘de polletiek’ voor hen in petto heeft. Wie eenmaal per vier jaar een hokje roodkleuren het toppunt van democratie vindt, moet dat natuurlijk zelf weten, maar dat de invloed van de burgers steeds kleiner wordt is een vaststaand feit.

De in de Kamer teruggekeerde Pieter Omtzigt is een treffend voorbeeld van de manier waarop onze democratie inmiddels werkt; een regering waarbinnen de mening heeft postgevat dat een politicus in de Kamer ‘te lastig’ is, krijgt een ‘functie elders’ aangeboden. Zoniet, dan wordt hem of haar het leven binnen een partij wel zo afgrijselijk zuur gemaakt dat er weinig anders rest dan op te stappen. Het betreft hier dus een politicus die met 320.000 stemmen uit het electoraat werd gekozen om de regering te controleren, en op het moment dat hij dat doet moet hij kennelijk zo snel mogelijk verdwijnen of ‘gesensibiliseerd’ worden. Dit vertelt ons twee belangrijke dingen:

• De regering wenst niet gecontroleerd te worden;
• De invloed van het electoraat op de samenstelling van de Kamer, doet voor politici niet ter zake.

Noodtoestand

Het is tekenend dat, na het bekend worden van deze weinig frisse gang van zaken, niet onmiddellijk een soort van ‘politieke noodtoestand’ is uitgeroepen. Wel in het bijzonder omdat het hier de formatiefase betrof; het moment dat politici zich opmaken om een nieuwe regering samen te stellen.

Die formatie was ook niet direct een lichtend democratisch baken in een troebele wereld. Het vergrijzende electoraat (de gemiddelde leeftijd van b.v. CDA-stemmers ligt boven de 70 jaar) neigt naar wat meer conservatisme en het nieuwe Parlement bestond het om een bejaarde verkenner aan te stellen van een partij die inmiddels neo-communisme predikt: de PvdA. Zelden werd de stem van het electoraat zoveel geweld aangedaan. De reden? Partijpolitieke belangen ten dele en persoonlijke belangen het meest, waarbij de ambitie van demissionair premier Rutte – “het record van Lubbers breken” – nog het meest tekenend is. Nadat ’s avonds om 24:00 uur precies – na sluiting van de stembussen het moment waarop de eerste uitslagen binnenstromen – de voornemens van voor de verkiezingen met een sierlijke boog in de prullenbak waren gemikt, was het breken van een toch al bedenkelijk record dus nog belangrijker dan het ordentelijk besturen van dit land.

Dictatuur

Het besturen van een land, zonder dat de bevolking noemenswaardige invloed heeft op dat bestuur, wordt dictatuur genoemd. In het Nederlandse geval is dat een meritocrate dictatuur; een beperkt en schimmig gezelschap dat telkens kandidaten selecteert uit de eigen, slaafs gemaakte voorraad. Voor buitenstaanders (PVV, FvD, JA21) is geen plek en wie lastig is (Omtzigt) wordt elders geparkeerd met een fraai salaris of daadwerkelijk ‘gesensibiliseerd’, zoals bijvoorbeeld Fortuyn. Dat komt in meerdere Westerse democratieën voor. Zo is er in de Verenigde Staten nog steeds een vermoeden van verkiezingsfraude met het ‘stemmen per post’ en het ‘electronisch stemmen’ op stemmachines waarop verdachte software is aangetroffen. De nieuwe regering, in dit geval de partij die het meeste belang had bij dergelijke fraude, verkeert echter in de comfortabele positie om gedegen onderzoek te frustreren en onwelgevallige zaken vliegensvlug onder het overheidstapijt te vegen. De moderne democratie ten voeten uit.

Alom heerst verontwaardiging over de Russische verkiezingen die door Poetin gemakkelijk werden gewonnen omdat de tegenstanders bij voorbaat gevangen werden gezet. In eigen land gebruiken we een charmantere methode; we houden eerst verkiezingen en vrijwel onmiddellijk daarna worden de partijen uitgesloten die kritiek durven leveren op de gevestigde partijen die nu al jarenlang een politiek kartel hebben gevormd. Wie het verschil weet mag het zeggen.

Informatiesturing

Inmiddels zijn – heel traditioneel – delen uit de overheidsbegroting gelekt aan de pers, die ieder toegeworpen stukje vlees toch al gretig verorberen. Het moment waarop het vlees naar de pers wordt geworpen, is belangrijk; onze overheid stuurt de informatie incompleet, maar wel op een moment en met een thema wat haar het beste uitkomt. Dat is om de aandacht van de pers (en dus van de burgers) op iets anders te vestigen, op iets wat minder belangrijk is dan de werkelijkheid die zich achter de schermen voltrekt. Zonodig beschikt de overheid over een ‘publieke omroep’ die – geheel afhankelijk van overheidssubsidie – nu eenmaal weinig nodig is om precies die werkelijkheid te schetsen die de overheid wenst. In andere gevallen eindigt simpelweg het fraaie salaris.

Groene dictatuur

Die onlangs toegeworpen begrotingsdelen, schijnen een sterk groene geur af te geven; veel geld zal worden uitgegeven aan een ‘transitie’ naar een maatschappij die minder CO₂ uitstoot. Aanvankelijk werden er modellen samengesteld aan ‘klimaattafels’ waar, naar oordeel van de gespreksleiders tenminste, “alle geledingen uit de maatschappij waren vertegenwoordigd.” Geen enkele burger echter, heeft ooit aan zo’n tafel gestaan, laat staan meegesproken of voorstellen gedaan. Slechts degenen die waren geselecteerd uit een gesubsidieerd echelon van zelfverklaarde ‘vertegenwoordigers’ werden toegelaten. Het lidmaatschap van een politieke partij was een pre en als wij in aanmerking nemen dat alle politieke partijen samen slechts 320.000 leden tellen, dan kunnen we ook vaststellen dat de groene plannen door precies 2,46% van de stemgerechtigde bevolking worden gedragen. Die groene plannen hebben een ander doel dan verbetering van het klimaat: met deze plannen kan onze overheid haar macht enorm vergroten op sociale en economische terreinen. Een verwijzing naar het ‘milieu’ is ruim voldoende voor de meest repressieve maatregelen.

Onzekerheid van bezit

Een eerste voorbeeld is er al: de boeren, van oudsher niet alleen eigenaren van omvangrijke landerijen maar ook beheerders van grote delen van de natuur, zijn niet meer zeker van hun bezittingen en hun werk. Wanneer het de overheid behaagt, kan zij met ‘modellen’ in de hand en vermoedens van ‘grote milieubelasting’ boeren onteigenen en zich op die manier meester maken van grote oppervlakten. Dat die oppervlakten daarna worden ontdaan van al het natuurlijk leven en verworden tot betonnen kolossen, is in de ‘modellen’ verantwoord; er zal milieuverantwoord worden gebouwd. Een ambtenaar vond een nog snellere methode van onteigenen uit; verbiedt boeren hun beroep uit te oefenen wanneer de ‘modellen’ aangeven dat hij teveel van het een dan wel van het ander uitstoot. Het is een wanordelijke bende en burgers zijn niet meer zeker van hun bezit omdat het met behulp van zonodig gefingeerde modellen ineens bezit van de overheid blijkt te zijn.

De immigratie, die mede verantwoordelijk moet worden gehouden voor de overbevolking, verloedering van de steden, een ongekend beroep op sociale voorzieningen en zo verder, wordt intussen uitstekend onderhouden. Zwaar gesubsidieerde organisaties houden zich bezig met de aanvoer en eenmaal binnen onze grenzen, opent zich een omvangrijk netwerk van ‘hulpverleners’ die niet zelden lid zijn van politieke organisaties. De royale salarissen van de werknemers in die industrie, garanderen een overheidsgetrouwe en loyale promotiegroep voor om het even welke transitie de overheid zich in het hoofd haalt. Apothekers uit Aleppo blijken gewoon ordinaire fraudeurs, die met gretigheid de zwakste (semi-) overheidsonderdelen oplichten.

COVID-19

Grote farmaceutische bedrijven hebben een geweldige slag geslagen met het uit een Chinees laboratorium ontsnapt virus; eerst subsidie voor het ontwikkelen van een vaccin en daarna teisterden zij de schatkisten met flinke rekeningen voor de met steun ontwikkelde vaccins. Ook onze overheid deelt in de vreugde: op basis van ‘modellen’, ditmaal van het Rijks Instituut voor Volkgezondheid en Milieu (RIVM) worden te pas en te onpas maatregelen genomen die ‘noodzakelijk’ zijn om de volledig uitgeklede gezondheidszorg overeind te houden. In werkelijkheid dragen de maatregelen niet bij aan een betere volksgezondheid, maar aan een grotere controle op burgers en op de economie.

Iemand die immuun is voor COVID-19, en dat is door vaccinatie of de doorgemaakte ziekte maar liefst 90% van de bevolking, kan statistisch nog maximaal 10% van de aanwezigen in een ruimte besmetten. Toch wordt die andere 90% van de bevolking gedwongen zich te legitimeren als gezond middels een door de overheid verstrekte app, de ‘QR-code’ op een smartphone. Waarom is dat? Heeft de demissionaire regering samen met andere landen, met producenten zoals Apple en Google afspraken gemaakt die het mogelijk maken de bevolking nog meer te controleren dan nu al gebeurt met de opslag van internetgegevens? Welke zinnige reden is daarvoor?

Zwitserleven gevoel

Onze burgers snakken naar een ‘Zwitserleven gevoel. Zij snakken naar vrijheid van handelen, ondernemen en bewegen. Een vrije keuze van eten en drinken, welke boodschappen worden gedaan en tegen welke prijs, met wie zij om willen gaan en met wie niet. Helaas: onze overheid staat dat niet toe. Het moet één afgevlakte pulp van meelopers zijn. Alles moet beweerdelijk ‘divers’ zijn, behalve als het om meningen gaat. Dan is het kartel er als de kippen bij om het te framen als rechts-radicaal.

Dat liedje kennen we nu wel. De zalvende woorden die op Prinsjesdag worden gesproken kennen we ook wel. Maar een demissionaire regering die een begroting uitschrijft met details zoals die zijn uitgelekt en straks worden vrijgegeven, heeft haar demissionaire bevoegdheden overschreden, ver overschreden. Het is de plicht van de Kamer om een onder die condities samengestelde begroting onmiddellijk af te wijzen, al was het omdat in een begroting onvermijdelijk controversieel verklaarde onderwerpen aan bod komen. In het bijzonder de milieumaatregelen, die gerust kunnen worden afgewezen. De politici hoeven slechts de gasmeters van de energieleveranciers te controleren om vast te stellen dat de temperatuur dit jaar (evenals vorig jaar en de jaren daarvoor) aanzienlijk lager is dan welk ‘model’ ook ooit heeft voorspeld.

Minder bouwen

Er moet in ons overbevolkte land minder worden gebouwd en vooral niet meer. Als de woonruimte schaars wordt, dan is het zaak die schaarste op te lossen door hier van een uitkering genietende ‘vluchtelingen’ terug te laten keren naar de landen van herkomst of de regio en de subsidieslurpers droog te leggen. Het kan niet zijn dat de overheid de bevolkingssamenstelling beïnvloedt door een grenzenloze import van verdienmodellen voor een bedenkelijke industrie en vervolgens de eigen bevolking de ruimte ontzegt. Dat is niet minder dan een misdaad tegen de menselijkheid.

Geen Prinsjesdag

Het is geen Prinsjesdag vandaag. Vandaag viert de politieke elite één van de overwinningen op de bevolking. Een gewonnen slag. Maar dit is niet het begin van hun overwinning in die kennelijke oorlog, het is een begin van hun einde. Nu hun voornemens duidelijker vormen aannemen, zal het verzet toenemen. In de Kamer, in de Provincies, in de Gemeentes, op straat, in de wijken, in de steden, op het platteland: overal zal er verzet zijn en dat verzet zal groeien naarmate zij denken het net te sluiten. Het verzet wat begon met Pim Fortuyn zal steeds sterker worden en in zijn geest zullen we dit land terug veroveren op hen die hem hebben laten vermoorden.

De oppositie in de Kamer zal deze woorden spreken; ieder een deel. En samen zullen ze zich realiseren dat ons werk staat te doen. Dat we ons hebben te verenigen tegen het monstrum wat zich in heel Europa en de VS opmaakt om onze vrijheid te offeren voor hun machtsidealen. Dat zal niet gebeuren en uiteindelijk zal recht worden gedaan aan de vrijheid die mensen eigen is.

Als er om gevochten moet worden; dan moet dat maar. Vrijheid is altijd met geweld veroverd.