“Eine Demokratie, in der nicht gestritten wird, ist Keine”.
Helmut Schmidt.
Mona Keijzer, de politieke dessertversie uit Volendam is ontslagen. Niet weggestuurd of opgestapt, nee ontslagen! Op de website www.rijksoverheid.nl heb ik even gekeken onder welke voorwaarden iemand uit rijksdienst o.i.d. ontslagen kan worden: langdurige ziekte, langdurig arbeidsongeschikt, ongeschikt gebleken voor de functie, ernstige gewetensbezwaren tegen het werk, verstoorde arbeidsrelatie, illegaal in Nederland verblijvend of de bekende oplossing van gebrevetteerde officieren, de combinatie. Een werkgever mag een werknemer alleen ontslaan als hij daarvoor een goede reden heeft.
Mijn eerst vraag is dan ook wie is de werkgever van Keijzer? Niet Rutte toch. De Koning dan, omdat hij aanstelling en opstappen van bewindslieden autoriseert? De belastingbetaler omdat die het geld opbrengt voor het loon van Keijzer? Wie kan en mag bepalen dat Keijzer de laan uitgestuurd moet worden? Omtzigt, die volgens mijn bescheiden mening toch wel weet hoe de hazen lopen op het Binnenhof merkte het volgende op:
“Kennelijk kan een minister-president de telefoon pakken en ministers en staatssecretarissen ontslaan zonder kabinetsbesluit. In zijn eentje, per telefoon. Maar dat is vreemd….het reglement is duidelijk: de minister-president mag een voordracht doen voor ontslag, maar het is aan de ministerraad om erover te beraadslagen en te besluiten. Er is geen ministerraad geweest”.
Dus wat nu gebeurt, is volgens hem, de regelkenner bij uitstek, een vreemde zaak.
Potentaat
Vanzelfsprekend ligt de zaak volgens de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) anders. De Telegraaf citeert vandaag de woordvoerder:” zaterdag droeg Rutte met instemming van de minister van Economische Zaken en Klimaat, en na overleg met de drie vicepremiers, Keijzer voor ontslag voor, met onmiddellijke ingang”. Dus een demissionaire potentaat vindt iets en de door hem geselecteerde demissionaire bewindslieden volgen slaafs, zonder zich een seconde af te vragen of een demissionaire minister-president een ontslag op deze manier wel kan aanzeggen.
De ene demissionaire minister mag fout op fout maken, uitspraken doen die binnen enkele uren of dagen alweer moeten worden teruggenomen (en dat mag dan kennelijk ook steeds), mag met misinformatie strooien, kan zich financieel niet adequaat verantwoorden en legt rechterlijke uitspraken gewoon naast zich neer, terwijl de ander direct en op staande voet (!!) wordt ontslagen omdat ze haar twijfel uit over een veel besproken en betwist “toegangsbewijs”.
“Kan dat eigenlijk wel?”
De onttakeling van het demissionaire kabinet-Rutte III is compleet. Na een leegloop van bewindspersonen die de voorkeur gaven aan ander werk, zichzelf ten val brachten of de functie niet meer aankonden, is nu staatssecretaris Mona Keijzer (Economische Zaken) de laan uit gestuurd en de vraag blijft overeind staan: “kan dat eigenlijk wel?”. Rutte c.s. hebben volgens het citaat van Helmut Schmidt opnieuw bevestigd dat Nederland onder zijn bewind is afgegleden naar het niveau van een bananenrepubliek.
Er stond op de overheidswebsite een goede reden voor ontslag: om bedrijfseconomische redenen kan collectief ontslag aangezegd worden. De Nederlandse volksvertegenwoordiging heeft deze ontslagreden in februari van dit jaar toegepast en heeft het Kabinet naar huis gestuurd. Desondanks blijven Rutte c.s. doen alsof ze nog steeds wetmatig aan het staatsroer staan.
Is er iemand die antwoord op de gestelde vragen kan geven?