Het nieuwe IPCC rapport ligt nauwelijks in de schappen of klimaatfatalisten als Timmermans en Klaver beklimmen de kansel om westerse samenlevingen te waarschuwen dat het einde der dagen wel heel dichtbij is gekomen.

Ik stel bewust westerse samenlevingen, omdat China, India en veel Afrikaanse en Zuid Amerikaanse staten zich niets aantrekken van de apocalyptische voorspellingen van het IPCC. Die gaan dapper door met het vervuilen van de atmosfeer door o.m. het bouwen van kolencentrales. Vanzelfsprekend dienen die rampuitspraken om het eigen gelijk te bevestigen en regeringen over te halen hun geldverslindende klimaat ideeën te incorporeren in het overheidsbeleid. Het is hetzelfde afgezaagde deuntje waarmee drammerige politici en gesubsidieerde activisten ons al jarenlang horendol mee proberen te maken en zichzelf schandalig verrijkt.

Klimaatmodellen

Mondiaal zijn er meer dan 30 klimaatonderzoeksgroepen en die passen geschatte parameters, aannames en interne formules voor hun eigen klimaatmodellen toe. Verder in de tijd beschouwd waaieren de voorspellingen verpakt in die klimaatmodellen steeds verder uit. Daarom zijn klimaatmodellen volgens Judith Curry[1] in haar rapport “Climate Models for the Laymen” een nuttig hulpmiddel voor onderzoeken, maar ongeschikt voor klimaatbeleid, want:

• Klimaatmodellen zijn niet getest en gecertificeerd, zoals dat het geval is voor engineering modellen (een technische beschrijving van een systeem of object);
• Voorspellen van het complexe niet-lineaire chaotische klimaatsysteem is fundamenteel onbetrouwbaar en niet geschikt als basis voor klimaatbeleid;
• Klimaatmodellen zijn niet geschikt om de natuurlijke variatie te onderscheiden van menselijke oorzaken van de temperatuurstijging de laatste 150 jaar;
• Klimaatmodellen voorspellen te veel opwarming bij stijgende CO₂;
• IPCC-klimaatmodellen hebben als aanname dat de natuurlijke variatie verwaarloosbaar klein is.

Toch gebruikt het kabinet Rutte kritiekloos de uitkomsten van IPCC klimaatmodellen als vertrekpunt voor het Nederlandse Klimaatbeleid, maar draagt met zijn talloze biomassacentrales bij aan de vervuiling van de atmosfeer en veroorzaakt desastreuze ecologische gevolgen voor flora en fauna in andere delen van de wereld.

IPCC

De IPCC observaties zijn vooral gebaseerd op twijfelachtige computermodellen en niet op veldonderzoek. Het probleem van de IPCC modellen is dat een groot aantal relevante invloedsfactoren, niet zijn resp. kunnen worden verwerkt en wel een substantieel aantal verwachtingen door de gebruikers is ingesleuteld. WMO[2] en Cato Institute[3] hebben vastgesteld dat van de 108 modellen die het IPCC tussen 1998 en 2014 gebruikte om de opwarming van de aarde te voorspellen, maar liefst 105 voorspellingen er (ver) naast hebben gezeten.

Uit een recente studie (2019) over temperatuursveranderende factoren die door de IPCC als onderbouwing van diens stellingen worden gebruikt, blijkt dat de toepassing van onjuiste algoritmes[4] en gestuurde selectie van ingebrachte data tot onjuiste vaststellingen hebben geleid. Bij het onderzoek naar die door het IPCC vastgestelde opwarming is het effect van het urban heat island (het fenomeen dat de temperatuur in een stedelijk gebied gemiddeld hoger is dan in het omliggende landelijk gebied), de Koude Zon (weinig zonnevlekken), stand van de aardas, waterdamp, atmosferische schommelingen, rol van wereldoceanen en wolken geheel of gedeeltelijk buiten beschouwing gelaten. Wanneer die effecten wel in de klimaatmodellen gesleuteld worden, blijkt dat de opwarmingstrend naar beneden bijgesteld moet worden. Die ontdekking heeft het gepaste wantrouwen in de IPCC klimaatmodellen vergroot.

“Het IPCC maakt zich
schuldig aan cherry-picking”

Door die onverwerkte onzekerheden in klimaatmodellen, moet de waarde van klimaatmodellen getoetst worden aan metingen om numerieke toetsbare argumenten te hebben. Personen die met klimaatmodellen komen, hebben dan ook de plicht aan te tonen dat de wetenschappelijke onderbouwing van hun modellen deugt en dat hun voorspellingen betrouwbaar zijn. Het is de taak van critici om relevante vragen te stellen, en de plicht van modelbouwers om daar adequaat op te antwoorden.

Wie zijn verstand gebruikt en de klimaatpropaganda valstrik ontwijkt, beseft dat de inhoud van dat nieuwe IPCC rapport niets meer is dan een bevestiging van de vaststellingen uit 2014, waarbij het IPCC zich opnieuw schuldig maakt aan “cherry-picking” en zich voegt in het spoor van het “Journalism of Attachment”. Het zoeken naar informatie die de juistheid van de gekozen klimaat route bevestigt en ondersteunt.

Verarming

Dus wanneer U het nieuwe IPCC-rapport leest en de alarmistische krantenkoppen in U opneemt die het ongetwijfeld zal genereren, bedenkt dan dat de mondiale temperaturen sinds het vorige rapport in 2014 nauwelijks zijn veranderd en zijn gedaald ten opzichte van de El Niño-piek in de periode 2015-2016.

De Nederlandse regering baseert het klimaatbeleid op de speerpunten van UN en EU die de klimaatvoorspellingen van het IPCC als basis gebruiken. Het IPCC gebruikt daarvoor weliswaar andere termen als projecties en scenario’s, maar het zijn voorspellingen waaraan diverse voorwaarden verbonden zijn. Die voorwaarden wordt door het gros van de politieke wereld bewust genegeerd.

Wat het doorsnee lid van de Westerse en zeker de Nederlandse samenleving resteert, is verarming door groeiende subsidiering, hogere energiekosten en belastingdruk, herhaaldelijke grepen uit de goedgevulde ambtenarenpensioen-pot (denk aan Lubbers en Kok) en bekostiging van een groeiend overheidsapparaat.

De inhoud van IPCC rapporten verdient het om kritisch benaderd te worden. Gelukkig zijn er wetenschappers die dat op een heldere manier aan de doorsnee Nederlander kunnen uitleggen.

[1] Amerikaanse klimatoloog en voormalig voorzitter van de School of Earth and Atmospheric Sciences van het Georgia Institute of Technology

[2] World Meteorological Organization: de overkoepelende gespecialiseerde organisatie van de Verenigde Naties op het gebied van weer, klimaat en water en is gevestigd in het Zwitserse Genève

[3] Amerikaanse, libertarische denktank, gehuisvest in Washington D.C., die in 1974 werd opgericht door Ed Crane en Murray Rothbard, als Charles Koch Foundation. Financiering kwam van de multimiljardair Charles Koch. In 1976 werd de naam gewijzigd in Cato Institute

[4] Een eindige reeks instructies die vanuit een gegeven begintoestand naar een beoogd doel leidt.