FvD-leider Thierry Baudet triggerde iedereen op sociale media met een prijsvraag die oproept om essays te schrijven over ‘seks en sublimatie’. Twitterend Nederland reageerde als gestoken door een wesp: hoe haalde hij het in zijn hoofd om het seksleven te politiseren?
De verontwaardiging die de essaywedstrijd losmaakte is een goede grond om eraan mee te doen. Namelijk om de validiteit van het onderliggende punt te demonstreren: opvattingen over seksualiteit zijn inherent opvattingen over maatschappelijke organisatievormen. Daarmee zijn opvattingen over seksualiteit, gewild of ongewild, bouwstenen van politieke ideologie. Dat is al zo sinds de Romeinen de Lex Iulia et Papia Poppaea afkondigden. Deze wet erkende en expliceerde de seksuele voorveronderstellingen van de politieke orde: je hebt een zekere huwelijks- en gezinsmoraal nodig om een kinderaanwas te garanderen die dusdanig sterk is dat de continuïteit van de Republiek gewaarborgd is
We zijn geneigd om seksualiteit te denken als a-politiek onderwerp. We associëren politiek met hypotheken, maximum snelheden en belastingtarieven. Seks – en aanverwante thema’s die ‘privé’ zijn – onttrekken zich aan het bereik van de politiek, die zich louter met ‘publieke’ kwesties dient te bekommeren.
Doch juist dit onderscheid, deze invalshoek, is op zichzelf ideologisch. Het impliceert een welbepaalde, uitgesproken en in die zin dus politieke, opvatting over seks (en in het kielzog daarvan: al het andere dat ons privéleven vormt). Sowieso is het concept van een scheiding tussen ‘privé’ en ‘politiek’ zélf het product van welbepaalde culturele tradities die specifiek Westers zijn. Net zoals bijvoorbeeld het concept van ‘secularisme’, wezensvreemd is aan de islam, waarin de politieke en religieuze autoriteiten één zijn.
Elke politieke orde berust dus op seksuele voorveronderstellingen die het politieke karakter van deze orde mede bepalen. Die voorveronderstellingen kun je oftewel impliciet laten (dit is wat de partijen doen die het standpunt huldigen van een absolute scheiding tussen publiek en privé), oftewel expliciet maken (dit doet bijvoorbeeld de SGP, die expliciet de politieke strijd aanbindt met ‘Second Love’).
De politiek definieert bijvoorbeeld wat als een huwelijk telt, hoeveel mensen deel van die eenheid kunnen zijn, en op welke fiscale en andere voordelen je jezelf als huwelijkspartners kunt beroepen. Hiermee neemt de politiek ideologisch stelling door monogamen te bevoordelen boven polyamoren. Zodra je hier wat van vindt, ben je al bezig met politieke discussies over seks.
“Waarom wel met 18 in het
leger en niet in de prostitutie?”
Ook een ‘age of consent’ is een politiek bepaald verhaal: de islamitische traditie denkt hier nogal anders over dan de Westerse, en het zijn de politieke machten die bepalen welke traditie triomfeert over de publieke ruimte. Of waarom zou iemand wel op zijn achttiende levensjaar in het leger kunnen dienen, en worden blootgesteld aan alle gruwelijkheden van een slagveld, maar niet het eigen lichaam als prostituee mogen aanbieden? Ook deze ethische discussie is politiek van aard.
Hierover kun je vervolgens zeggen dat de partijen die doen alsof seksualiteit totaal een zaak is van het privé domein, zichzelf opstellen als kritiekloze facilitators van ideologische krachten op het maatschappelijk middenveld. Dit zijn bijvoorbeeld liberaal-anarchistische krachten of juist conservatief-islamitische, die hun eigen visies pushen van wat seks en huwelijkstrouw moeten zijn.
U kunt de artikelen van Sid Lukkassen
ondersteunen via BackMe en vergeet
niet zijn werk te volgen via Telegram
en zijn nieuwsbrief. Beluister
ook zijn wekelijkse Zuilcast.
Dit laatste licht ik toe met het voorbeeld van Tinder. Velen menen dat datingapps waarde-neutrale gebruikersgoederen zijn die alleen de waardes van de gebruiker weerspiegelen. Niets is minder waar. De omhoogruildrang van mensen wordt vergroot doordat datingapps relatievorming onttrekken aan organische gemeenschappen, die traditioneel een ondersteunende en stabiliserende rol vervulden. Datingapps versterken compartimentalisering – het gebeurt veelvuldig dat iemand die een prima date via Tinder heeft, diezelfde avond nog kijkt of er niet een nóg beter persoon te regelen is.
Graag zou ik nader ingaan op de politieke implicaties van de seksuele selectiemacht. Allerlei verdelingsvraagstukken zijn onderhevig aan politieke besluitvorming: hoeveel bezit mag iemand hebben, welke welvaartsverschillen zijn nog oorbaar, enzovoort. Maar wat betreft toegang tot seksualiteit is de maatschappij de laatste vijftig jaar véél aristocratischer geworden – sinds mensen zijn losgeweekt uit de traditionele structuur van het monogame christelijke huwelijk – wat ook veel ongelijkheid meevoert. Seksualiteit is minstens zo belangrijk voor het levensgeluk als materieel bezit. Het taboe op dit thema dient zodoende om een bestaande machtsongelijkheid buiten kritiek te stellen.
Nog over die krachten op het middenveld. Puck van der Land schreef het boek De Commune van Rotterdam over haar bestaan in een cultuurmarxistisch leefverband. De commune ontstond rond de leidersfiguur van KENml – de Kommunistiese Eenheidsbeweging Nederland (marxisties-leninisties). De commune streefde naar het ontwikkelen van een nieuwe socialistische mens. Het leefverband zou “de oplossing brengen voor gevoelens als jaloezie”. Dit ging via “vrije relaties”.
Als je het samen eens bent dan heb je eenstemmigheid, en vanuit eenstemmigheid kun je met elkaar naar bed, zegt de leidersfiguur in het boek. Maar uit het boek blijkt bovenal dat het huwelijk voor arbeiders een ‘oikos’ was – het huwelijk en traditionele gezin waren voor hen noodzakelijk om economisch te overleven. Sloopte je het huwelijk dan sloopte je hun leven: arbeiders er uit, cultuurmarxisten er in, was wat KENml met deze nieuwe koers ondervond. Hierom gaf de schrijfster het boek de ondertitel “het failliet van de vrije liefde”.
...LEES MEER >>
Aan Neef Jansen: het klopt precies wat u schrijft: alles moest kapot. Huwelijken, liefdesrelaties, een hechte relatie met je kinderen: het mocht allemaal niet meer. De kinderen mochten niet “afhankelijk” worden van hun ouders maar hadden meerdere “mee-ouders” nodig om de schadelijke invloed van de ouders te neutraliseren. Wat dit voor de kinderen betekende: ze voelden zich nergens meer veilig, een intiem contact met hun moeder of vader moest stiekem, zeker als er anderen van de woongroep bij waren. De kinderen uit deze woongroep zijn er voor de rest van hun leven door getekend, de relatie met hun ouders is verstoord: ze durven hun ouders niet echt meer te vertrouwen.
Wat toen gebeurde is een voorbode geweest van wat nu ook scherp blijkt in de coronacrisis met de vaccinatie-dwang. Er werd eindeloos op kinderen en ouders ingepraat om ze te winnen voor het “algemene belang”, dat mensen niet voor zichzelf mochten staan want dan waren het egoisten. Uiteindelijk bestond een zelfstandig (denkend en voelend) individu niet meer. Dat voorproefje toonde in 1990 haarscherp aan dat mensen kapot gaan aan die communistische ideologie. Een aantal van hen is toch een eigen weg gegaan, maar het merendeel van toen leefde als een slaaf van de meester verder. Het is de voorbode geweest van wat nu door woke-slaven en WEF-slaven als Rutte en de Jonge wordt uitgedragen.
Dank voor uw scherpe analyse Neef Jansen. Mijn boek is geboycot door Biblion. Ik wil niet beweren dat het net als 1984 van Orwell een blauwdruk in retroperspectief is voor wat mensen te wachten staat als het communistische Build Back Better praktisch gaat worden uitgevoerd. Maar je kunt beter gewaarschuwd zijn door een persoonlijk verhaal. En er is ook een uitweg of een antwoord. Blijf bij jezelf, bij je eigen gezin en familie. Maar daarover later!
Dag Puck, ik heb vanmiddag nog eens uw interview beluisterd met Sid: https://www.youtube.com/watch?v=hcX1xIhOOW4 Ik had een vriend destijds die in een commune ging leven in Wales. Dat ging goed totdat de leiding er met het gezamenlijke kapitaal vandoor ging. Ach ja. Tegenwoordig heeft de gekte andere vormen aangenomen. Volgens het postmodernisme is ‘waarheid’ afgeschaft en ook wetenschap en zo – is sociale constructie. Laatst hoorde ik dat het je instemmen met de wiskundige afspraak dat 1 + 1 = 2, dat dat racistisch is. Die waan speelt heel erg in de VS, is al te vinden in de UK, en zal binnenkort ook wel naar Nederland komen.
Dank je wel Neef Jansen, mooi dat je ook dat gesprek met Sid Lukkassen hebt gehoord. In die tijd februari 2018 was ik nog nauwelijks op de hoogte van het “cultuurmarxisme”. Maar toen ik van Sid die term en zijn uitleg hoorde, was gelijk duidelijk dat die commune een uitvloeisel was van Gramci’s lijn: de lange mars door de instituties, want daar werden onze leden destijds ook toe aangezet, eerst onder protest maar later met instemming. Opvallend is dat het meestal de leiding bij de communisten is die met de poet gaat strijken en dat ze een lange arm hebben.Ik heb me er in zekere zin ook met veel moeite aan weten te onttrekken en ben naar het buitenland verhuisd.
In het boek 1984 beschrijft Georg Orwell hoe de hoofdpersoon wordt gefolterd: hij krijgt een heftige stroomstoot als hij zegt en er aan vast houdt dat 2+2 = 4. Maar zijn folteraar kwelt hem net zo lang dat hij uiteindelijk zegt: goed, 2+2 = 5, dit gaat over opgestoken vingers. En de kwelgeest legt uit dat als het standpunt van de CP 5 is, ook al is het in werkelijkheid 4, dan is het toch 5. Het gaat niet alleen om een aanval op de wiskunde, op het rationele denken, maar om wie de macht heeft om dwang uit te oefenen. Dat argument van racisme is gewoon erbij gehaald, gelul dus, om de dwang beter te kunnen doorvoeren. Let wel: het speelt al in Nederland. Kijk naar hoe het RIVM tegen beter weten in blijft volhouden dat de daling van het aantal besmettingen te danken is aan de vaccinaties. Anders gezegd: Van Dissel en zijn maat houden vast aan hun wiskundige modellen, negeren de overgang van winter naar voorjaar en zomer, negeren het belang van ventilatie en frisse buitenlucht. Hun model zal heersen en daar zetten ze iedereen mee onder druk. Echt volgens stalinistische methoden: dwang, afzondering, angst aanjagen en leugens en bedrog. De voorpoort van de communistische samenleving, helaas.
Ik ben in de afgelopen 20 jaar een hele rits vrienden kwijt geraakt over het onderwerp ‘islam’. Mijn ervaring is dat er geen onderwerp is waarmee je de linkse deugmens sneller en hoger op de kast kan krijgen dan juist met dit onderwerp. Volgens mij kijken we al jaren aan tegen de poging van een verbond van communisme en islam om de westerse cultuur te vernietigen. En eigenaardig genoeg schijnen er ook allerlei multi-miljardairs bij betrokken te zijn, zo althans de internet-tamtam. ik hoop dat in Cafe Weltschmerz, of ook hier in Sta Pal, nog eens wat meer geprobeerd wordt te komen tot een goede analyse van dit alles. Mij persoonlijk lijkt het alvast een waan, een massapsychose, een destructieve gekte die zeer wel in staat is grote delen van de westerse wereld in chaos te storten.
Het is met dat marxisme net alsof alles wat werkt kapot moet: het gezin moet kapot, het denken moet kapot, het ondernemen moet kapot, het veilig en gelukkig leven moet kapot, de voortplanting moet kapot, de gezondheid moet kapot, het onderwijs moet kapot, enzovoort. Ik weet zeker dat als die marxisten iets ontdekken wat op wat voor manier dan ook gunstig is voor de mens, goed is voor de mens, mensen tot welzijn en welvaart brengt, dan zullen zij zich ervoor inspannen om iets te bedenken waarmee het is kapot te krijgen. En ze zullen het je brengen als moreel superieur en wetenschappelijk bewezen en culturele verrijking. En ben je het er niet mee eens, dan ben je racist, fascist, nazi, enzovoort. Zo werkt het marxisme. Het is als anti-cultuur. Breng je het in aanraking met cultuur, dan gaat het direct aan de slag om die cultuur af te breken, te saboteren, te vernietigen, te ondermijnen. In de vorige eeuw gaf dat al 120 miljoen vermoorde andersdenkenden en diverse vernietigde culturen. Ik vrees dat deze eeuw het allemaal niet minder zal worden, met dat marxisme.