De ‘Dying Minutes’ van de democratie

De afgelopen jaren ben ik prudent omgegaan met termen als fascisme, nazisme, racisme en meer termen die eindigden op –ismen, waarvan nationale bestuursmodellen, organisaties, instanties en personen onnadenkend beschuldigd werden en worden.

Onnadenkend, omdat in de meeste gevallen met de vinger werd gewezen naar opponenten die een andere visie uitdroegen over de manier waarop het dagelijkse bestaan van een samenleving georganiseerd zou moeten worden. Vooral op sociale mediapodia worden die termen nogal losjes gebruikt om andersdenkenden neer te zetten als complotdenkers en het modernere wappies of woke persons.

In het westen wordt een deel van de samenleving gedwongen om vrijheden die na een strijd van eeuwen tot stand zijn gekomen, stap voor stap op te geven. Enerzijds blijkt de vrijheid van meningsuiting een voorrecht te zijn geworden van de politiek correct denkende en handelende mens, die zich bedient van anekdotische bewijsvoering om een mening en visie te onderbouwen (nou ja eigenlijk niet) en van de andersdenkende voortdurend empirische bewijs eist. Anderzijds, krijgt de doorsnee burger te maken met een overheid die steeds meer totalitaire trekken gaat vertonen en de samenleving bombardeert met verboden en angst om de bewegingsvrijheid en het denkproces te sturen in de door de overheid geschoten kompasrichting. Daarbij luistert de overheid liever naar activistische bewegingen en polariserende adviesorganen dan naar wetenschappers die weten waar ze over praten.

Overdrijving?

Onlangs stuurde een collega mij het boek van Catherine Langedijk en Herman Boon toe. De titel “De Verkwanseling van Nederland” met de subtitel “Afschaffing van de democratie onder invloed van de EU en de VN” duidt de kompasrichting aan die de schrijvers na onderzoek hebben gekozen (of is gedwongen te kiezen een betere vertaling?). Na bestudering van de eerste twintig pagina’s die een uitleg geven van het eenheidstreven in Europa, stonden mijn nekharen overeind. In die eerste twintig bladzijden beschreven de twee auteurs welke afslag New York en Brussel, met in hun kielzog Den Haag, hebben genomen om het westerse bestuursmodel te hervormen. Een route die is besmeurd met nachtmerries uit de jaren ’30 en ’50 en weldenkende personen uit hun slaap zal houden.

Overdrijving? Alleen als je blind bent voor de veranderende omgeving en nog steeds gelooft in de politieke fabels en sprookjes die regelmatig uit monden van politici rollen. Politici die zich gedragen als gerafelde windvanen, die voor verkiezingen met de mooiste, vaak niet te verwezenlijken, beloftes komen om de kiezer te paaien. Politici die geen verantwoordelijkheid willen dragen en verantwoording wensen af te leggen voor hun destructieve daden ten gunste van een kleine groep bevoorrechten en ten nadele van de machtelozen van de samenleving. Politici die in duistere achterkamertjes en in de schaduw van het Catshuis het regeringsbeleid voor de komende vier jaar vastleggen. Kijkend door dat prisma is het ontroerend te zien en te horen dat politieke nieuwkomers beweren dat een keuze op hen ook een nieuwe politieke kompas richting zou betekenen. Alsof twee of drie zetels iets uit zal gaan maken en de traditionele partijen zich zullen onthouden van het leggen van een cordon sanitaire en de toepassing van framing. Nauwelijks een week voor de verkiezingen zijn Rutte c.s. al druk daarmee bezig.

De routes naar Europese eenheid

Streven naar eenheid onder de knoet van een staat, beweging of elite is geen nieuw fenomeen. De Europese geschiedenis kent veel (on)sympathieke voorbeelden op welke manier het wereldbeeld van een machthebber of groep het dagelijks bestaan invult. Hoewel die pogingen ook buiten Europa legio te vinden zijn, moet binnen het kader van dit artikel, dat streven naar eenheid worden beperkt tot Europa. Dat is op zichzelf al schokkend genoeg.

In Europa wankelt dat streven tussen samenwerken en heersen, waarbij machthebbers met autocratische trekken met samenwerken in feite heersen bedoelen. Er bestaat een wezenlijk verschil tussen die twee termen, waarbij samenwerken een vrijblijvende, en heersen een dwingende toonzetting bezit. Bij de een heb je een keuze, je kunt wel of niet meedoen, bij de tweede heb je geen keuze, moet je meedoen of je wil of niet. De huidige politieke influencers in Brussel, Parijs en Berlijn volgen twee routes om de door hen gewenste politieke eenheid te realiseren, waarbij beide routes kunnen en zullen samenvallen: De Monnet/Schuman en de Coudenhove-Kalergi route.

Gemaskeerde repressieve inspanningen

Regelmatig worden Monnet en Schuman genoemd als architecten van de Europese eenheid, maar Coudenhove-Kalergi bevestigt dat dat idee al in het Interbellum post gevat heeft. Beiden bepleitten een stapsgewijze benadering van die Europese eenheid zoals Monnet het aanvankelijk verwoordde “eenheid in verscheidenheid verenigd, met respect voor de eigen identiteit van de natiestaten”. In 1952 verfijnde hij die visie: “de naties moeten naar een superstaat worden geleid zonder dat hun bevolking begrijpt wat er gebeurt. Dit kan worden bereikt door opeenvolgende stappen die elk vermomd zijn met een economisch doel, maar die onvermijdelijk en onomkeerbaar zullen leiden naar een federatie”.

Monnet droomde sinds de jaren ’20 al van een Verenigde Staten van Europa en zocht naar een methode om de macht stilletjes buiten het blikveld van samenlevingen, te centraliseren. Hij introduceerde het begrip tijd in het politiek denken: politieke besluiten als kleine stapjes van 10 jaar die pas jaren na het besluit moeten ingaan. Politici hebben er dan geen belang bij ze weg te stemmen, omdat de volgende politieke generatie het beleid moet uitvoeren dat in het verleden is geconcipieerd en geaccordeerd en zich er niet verantwoordelijk voor hoeft te voelen. Op die manier kan het machtsspel gedepolitiseerd worden.

“We beslissen iets, we brengen
dat dan naar voren en
wachten af wat er gebeurt…”

Hij beweerde dat het streven naar eenheid op basis van het samenwerkingsbeginsel tot stand zou moeten komen. Op een democratische manier; met een geringe inbreng van de samenleving. De welvaart zou groeien en oorlogen zouden void worden. Hij vertelde er toen niet bij dat natiestaten werden beschouwd als vijanden en gedwongen moesten worden om een politieke unie te vormen, waardoor hun politieke rol uitgespeeld zou zijn. Vanaf het begin was het streven om landen hun soevereiniteit te ontnemen en de macht te centraliseren. Dat is in de stappen te zien die de eenheidsvorming van Europa sinds de jaren ’50 heeft genomen. De EEG/EG/EU heeft in de loop der tijd steeds meer karakteristieken van een supranationale federatie aangenomen: vlag, volkslied, parlement, eigen wetgeving, eigen hof van justitie, eigen munt, eigen belastingstelsel, Banken Unie, eigen buitenlandbeleid, eigen strijdmacht, eigen pensioenwetgeving. Is er nog iemand die kan ontkennen dat de politieke elite in Brussel ondersteund door Berlijn en Parijs al een tijd op weg is naar de stichting van een Verenigde Staten van Europa?

Juncker toonde zich getuige zijn uitspraak in Der Spiegel van 27 december 1999 een goede leerling van Monnet: “we beslissen iets, we brengen dat dan naar voren en wachten af wat er gebeurt…komt er geen protest of breekt er geen opstand uit – de meesten begrijpen toch niet wat er beslist werd – dan gaan we weer wat verder, stap voor stap, tot er geen terugkeer meer mogelijk is”. Hij wilde eigenlijk zeggen: “als we ons doel willen bereiken en daarvoor tegen de kiezer moeten liegen en hem/haar moeten bedriegen, dan moet dat maar als we ons doel maar bereiken”. Stalin (USSR), Ulbricht (DDR) en Mao (China) zouden trots zijn geweest op Juncker. De Europese elite (Macron, Merkel), waartoe gezien zijn destructieve daden in het achterliggende decennium ook Rutte gerekend moet worden, doet er alles aan om de rol van de burger te minimaliseren zelfs te nullificeren en de eigen macht te versterken. Brussel minacht de bevolking en omdat zij geen last heeft van een electoraat, kan ze naar believen leden van een samenleving van diens vrijheid beroven en Nederland zijn soevereiniteit ontnemen.

Het totalitaire masker

Herkent U het beeld? Nazi-Duitsland? Fascistisch Italië? Vichy Frankrijk? Sovjet Unie van Stalin en zijn opvolgers? China van Mao tse Toeng? DDR van Ulbricht Stoph en Honecker? Noord Korea van Kim Il-sung en Kim Jong-un? Iran van de mullahs? Nee? Laten we eens oplijnen hoe en wat die verderfelijke regimes hun onderdanen wilden opleggen. Dat proces loopt in de westerse wereld al een jaar of tien, maar is sinds de introductie van het politiek correcte denken en doen herkenbaar geworden voor het doorsnee lid van de samenleving. Die massieve leugens worden tegenwoordig gecategoriseerd onder nepnieuws en zijn herkenbaar in de berichtgeving van de traditionele media over klimaat, migratie en corona pandemie.

Tijdens de Tweede Oorlog werkten de nazi’s, Vichy-regering en fascisten aan de ontwikkeling van programma’s voor Europese economische en politieke integratie. Op de achtergrond speelde de Duitse chemische industrie als financiële grootmacht een dwingende rol. In 1943 werd een nota geproduceerd over de oprichting van een Europese confederatie van soevereine staten, die elkaars vrijheid en onafhankelijkheid zouden garanderen. Door versluierend taalgebruik bleef het voor de buitenwereld lang verborgen dat het uiteindelijke doel was om nationale regeringen hun soevereiniteit te ontnemen. Zoals dat herkenbaar was in de Sovjet Unie van de Koude Oorlog. Er zijn overeenkomsten en overlappingen tussen het nazi-, en ander fascistisch gedachtegoed en de hedendaagse ideologie van Europese integratie. De nazi’s wilden de markteconomie vervangen door een plan-economie onder staatscontrole (Brussel wil dat ook); er zou een monetair stelsel komen waarbij de waarde van de munteenheid niet gekoppeld zou worden aan de goudprijs, maar door de staat zou worden vastgesteld.

Vermenging leidt tot een betere mens?

De andere route die naar een Europese eenheidstaat zou kunnen leiden, is geplaveid met de ideeën van Richard Coudenhove-Kalergi. Ideeën die vooral toegespitst zijn op een Europa dat niet meer bewoond zal worden door de oorspronkelijke bewoners, maar een hybride ras van Europese, Aziatische en Afrikaanse etniciteiten. Ook beoogde hij de verdwijning van het recht op zelfbeschikking en de eliminatie van naties.

Merkwaardig genoeg ging hij ervan uit dat die etniciteiten het leven op dezelfde manier waardeerden en invulden als de Europeaan en dat kan gezien de uiteenlopende culturele ontwikkelingen nooit het geval zijn. De culturele historie van de doorsnee Aziaat en Afrikaan wijkt sterk af van de doorsnee Europeaan en daarbij is huidskleur irrelevant, wel de manier waarop eeuwenlang het dagelijkse bestaan is ingevuld. Vaak blijven en bleven etniciteiten gedwongen door hun geloofsovertuiging, steken in tribale beginselen. Dat gedachtegoed hangen politici als Merkel en Timmermans ook aan en het tekent hun culturele geborneerdheid of desinteresse dat ze dachten en denken dat het beste segment van Afrikaanse en Aziatische samenlevingen de weg opgaat om ergens anders een nieuw bestaan op te bouwen.

Die gedachtegang is allang achterhaald en in de laatste drie decennia is bevestigd dat Europa wordt overstroomd door kansloze en crimineel georiënteerde mensen. De rijkere Europese staten die door de buitenwereld gerekend worden tot de landen van melk en honing, worden geconfronteerd met een stijgende werkloosheid, een groeiend volume, dat levenslang aan het zorginfuus zit; keiharde criminaliteit waarin etnische bendes in delen van de grote steden de dienst uitmaken en oplopende sociale onrust. Dat is de makke van het Coudenhove-Kalergi gedachtegoed. Hij verwachtte bovendien dat door de vermenging het culturele weerstandvermogen van de nieuwe mens zou worden verzwakt en gemakkelijker geconditioneerd konden worden. Dat beeld herkennen we ook in de activiteiten en uitspraken van de Brusselse elitocratie.

Laat U niet bij de neus nemen

Een aantal westerse politici en kenners wezen hun collegae op het feit dat Brussel eigenlijk hetzelfde nastreeft als al die genoemde totalitaire ideologieën die met andere instrumenten hun samenlevingen onder druk zetten om te heersen over het gebied van Atlantische Oceaan tot de Oeral. Volgens een groot aantal kenners is de EU het geesteskind van politici met een nazistische en fascistische oriëntatie overgoten met een Coudenhove-Kalergi saus.

Rutte is gisteren gestart met zijn versie van de fabeltjeskrant. In een interview met de Krant van Wakker Nederland (wat een gotspe) doet hij met die vreselijk gemaakte glimlacht op het gezicht de volgende uitspraken:

• de VVD is nog steeds een partij rechts van het midden (dat is niet te zien in het klimaatbeleid, energietransitie, het migratiebeleid, opstelling t.o.v. de EU en het coronabeleid die verdacht veel karaktertrekken vertonen van een links georiënteerd beleid);
• hij hoopt (let wel hoopt; Ik hoop eens de staatsloterij te winnen, maar voorlopig vul ik al decennia de geldpot voor anderen) de lasten van de middenklasse te kunnen  verlagen (het segment van de samenleving dat hij in 12 maanden naar de rand van de afgrond heeft gejaagd);
• hij verwacht (weer zo’n open term. Ik verwacht dat ik op een keer wakker wordt en dan weer 20 ben. Dat zal ook niet gebeuren) dat er niet bezuinigd hoeft te worden (een jaar lang zijn bakken euro’s uit de schatkist geschept en die moet inmiddels toch een aantal lege hoeken vertonen, maar hé we gaan niet bezuinigen dus zal de belastingdruk opgeschroefd worden en/of de staatschuld oplopen. Dat is het probleem voor de volgende generatie);
• hij vindt dat uit de peilingen blijkt dat de samenleving waardering heeft voor de manier waarop hij de crisis aangepakt heeft (vermoedelijk heeft hij de protesten, demonstraties en artikelen niet gezien en gelezen die een heel andere taal spreken);
• hij wil niet met de PVV regeren omdat Wilders een fout heeft gemaakt (de minder-minder uitspraak) en die niet wil herstellen (laten we de tientallen loze beloftes, leugens, het afschuiven van verantwoordelijkheid en het niet willen afleggen van verantwoording in de diverse Toeslagenaffaires maar buiten beschouwing laten);
• hij wil gezamenlijk de problemen (die hij heeft veroorzaakt) oplossen (maar niet met de PVV en FvD);
• hij pleit ervoor dat formerende partijen zo snel mogelijk na de verkiezingen een nationaal herstelplan op tafel hebben dat het eerste hoofdstuk van een regeerakkoord moet worden.  Tussen de regels door kan worden gelezen dat een van die formerende partijen zeker de VVD is.

Gaap. Joseph Goebbels, Minister van Propaganda van Nazi Duitsland, zei het acht decennia geleden al,: “serveer de mensen massieve leugens, zo groot, dat zij niet kunnen geloven, dat iemand erover zou liegen en zij zullen ze geloven. Tenminste een tijdlang”. Die tekst kan worden aangevuld met: “als je het maar vaak genoeg herhaald, ga je in je eigen leugens geloven!