Buitelende BN-ers

Inmiddels buitelen talloze ‘bekende Nederlanders’ (BN-ers) over elkaar heen, in de hoop deze barre tijden wat op te fleuren met wat ‘Gutmenschliches mitleben’, ditmaal niet met vluchtelingen (die ze na een logeerpartij van welgeteld twee dagen schielijk en buiten de camera’s weer terugbrachten) maar met de Nederlands-Turkse schrijfster Lale Gül.

Lale Gül (ik verwar die naam nogal eens met het – geschoren – mannelijke geslachtsdeel) heeft een boek geschreven: ‘Ik ga leven’. In deze debuutroman schrijft Gül over opgroeien in een Turks, streng-islamitisch gezin in Amsterdam-West. Ze is daarin kritisch over veel Turkse en islamitische tradities waarmee zij is opgegroeid. Interviews en tv-optredens daarover kwamen haar op doodsbedreigingen en intimidatie via sociale media te staan. Paul Cliteur schreef al een korte recensie over het boek, maar dat schud ik veel van de ondertekenaars niet uit de mouw. Die zullen het boek amper hebben gelezen, maar tekenen de inmiddels uitgebrachte petitie uitsluitend in de hoop zelf weer eens te kunnen optreden als ‘deugmens’.

Wat lezen we in deze petitie? Onder andere dit: “Ze verdient veiligheid en het recht om zich uit te spreken. In haar eigen verrassende woorden.” Maar natuurlijk, dat werkt toch zo in Westerse democratieën? Dat je gewoon zegt wat je vindt, dat hoort bij onze manier van leven. Dat wordt natuurlijk anders als je Wilders of Baudet heet. Daar plakken óók een groot aantal mede-ondertekenaars maar al te graag het stempel van ‘racisme’ en ‘fascist’ op, omdat die meningen hen net weer even niet uitkomen.

En dan dit:
“We willen toch niemand laten vallen? Doorpakken? Samen sterker verder? We willen geen racisme, we willen meer vrouwen, meer inclusie en diversiteit.”
Echt? Ik niet! Ik wil minder diversiteit omdat we daar al tot aan onze strot mee vol zitten. Het is om gek van te worden in sommige steden, waar de voertaal steeds weer een andere is. Ik wil ook geen racisme, maar wel meer vrouwen op de bouwsteigers, als stratenmaker, als vuilnisvrouw en als ijzergieter bijvoorbeeld. Hatseflats; de hele klerezooi aan het werk en geen gedoe met 6 weken zwangerschapsverlof en dergelijke. In China krijgen de vrouwen hun kinderen ook in de rijstvelden; als het klusje is geklaard, knopen ze het kind op de rug en gaan verder met de pluk. Op dat terrein even ‘flink doorpakken’ zodat we samen verder kunnen; ‘Voorwaarts kameraden!’

Ik weet het, ik draaf door. Maar het format voor de noodzaak van o.a. deze petitie werd al veertig jaar geleden verstrekt: “pas op voor de import van grote groepen mensen die onze cultuur en democratie minachten en er slechts op uit zijn om hun levensstandaard op onze kosten op te vijzelen.”

Lale Gül laat in haar boek zien wie er toendertijd gelijk had. Dat waren niet de deugers van VARA en VPRO die mank liepen van het opgestreken geld uit de belastingruif en die nu nog even de flinkerd willen zijn die een ‘petitie ondertekenen’. Dat ondertekenen is zo moeilijk niet, maar wel het opkomen voor je eigen natie, je eigen cultuur en de verworvenheden. Dat zorgt er soms immers voor dat je mensen tegen de haren instrijkt, zoals de sleutelfiguren in de ongebreidelde allochtonensubsidies en vluchtelingenimporteurs (of is ‘mensenhandelaren’ wellicht beter?) die uit ‘diversiteit’ hun hoofdinkomen halen.

Zeg nu eens gewoon, als je het dan toch op wilt nemen voor mensen als Lale Gül, dat je het van harte met Wilders en Baudet eens bent; dat je de Westerse democratie en die manier van leven wilt veiligstellen als ‘Leitkultur’. En wijs iedereen die dat niet wil of kan, subiet de uitgang.

Maar goed, dat is allemaal veel moeilijker dan het ondertekenen van ‘een petitie’.