In eerste instantie lijkt ‘Il capo di tutti capi’ de keurig ogende zakkenroller met stropdas te zijn, die listig misbruik maakte van het gat in de globalistische handen en hoofden in Brussel.
Ziedaar Mario Draghi, de nieuwe Italiaanse premier. Wij kennen hem als de ogenschijnlijk bescheiden overkomende, maar gewiekste roofridder die listig misbruik maakt van het Brusselse globalisme. Als president van de Europese Centrale Bank stapelde hij jarenlang – in flagrante strijd met het ECB mandaat en met medeplichtigheid van Brussel en ‘onze man in het torentje’ – de ene miljardenschuld op de andere, waar de noordelijke EU-lidstaten uiteindelijk voor opdraaien.
Dat deed hij om zijn eigen en corrupte Italië op volstrekt illegale wijze te financieren en zodoende te behoeden voor het broodnodige aanhalen van de broeksriem èn om de ondergang van de EU zo lang mogelijk uit te stellen, alles op uw kosten. Navrant is dat zowel zijn al even gevaarlijke opvolgster Christine Lagarde – die net zo illegaal de onbetaalbare ‘groene agenda’s binnen haar duidelijk afgebakende mandaat introduceert – als de Europese Commissie deze potverteerder de hemel in prijzen als ‘redder van de Euro’. Een ware gotspe, eigenlijk hoort ‘il capo Draghi’ in de gevangenis door het financiële zwaard van Damocles dat hij op eigen houtje boven onze hoofden en die van toekomstige generaties heeft gehangen… Maar niemand zegt het.
Mateloze inefficiëntie en corruptie
Italië was altijd al een zwakke broeder, bij wie je weliswaar lekker kon gaan eten of luieren op warme stranden, maar fiscaal was het één groot, déficitair zwart gat waar miljoenen aasgieren zich aan volvraten. Het heeft net als Griekenland nooit aan de toelatingseisen voor de EU voldaan maar wordt logischerwijze op termijn genekt door de – op eigen hebzucht en magere verantwoordelijkheid gestoelde – deelname aan de Europese Monetaire Unie. Dat stelde hen, op korte termijn, weliswaar in staat om op onze Samaritaanse goedertierenheid te parasiteren, maar op voorwaarde dat zij de broodnodige hervormingen zouden introduceren om de rest van Europa niet in hun zwarte gat mee te trekken. Gebeurde er ook maar iets met die al tientallen jaren beloofde hervormingen? Welnee, gewoon doorgaan met mateloze inefficiëntie en corruptie van de overheid, falend fiscaal beleid en criminaliteit van een onderwereld van het ergste soort, die in onderlinge harmonie het land èn EU lidstaten zoals Nederland kaalplukken. En dan nog eens de economische klap van de coronafarce.
“Sombere perspectieven dankzij
institutionele zakkenrollers”
De Euro accentueerde enerzijds hun klaploperij, maar werd anderzijds de reddingsboei waarop het land kon blijven drijven dankzij steeds meer, nooit terugbetaalde, leningen en kwijtschelding van andere schulden. Daarvoor draaien ook wij op, letterlijk noodgedwongen, als eindverantwoordelijke schuldenaar dankzij een achteloze handtekening van premier Rutte – zonder dat hij daarvoor ons ooit toestemming vroeg. Hij is, als een Hollandse variant op de ‘capo di tutti capi’, één der hoofdschuldigen in globalistische excessen waarmee zelfs onze kindskinderen nog lang opgescheept zullen zitten terwijl de Nederlandse welvaart tegen die tijd naar een bedenkelijk niveau zal zijn afgezakt. Sombere perspectieven dankzij institutionele zakkenrollers die ook nog eens het klimaatbedrog de migratie van het komende Marrakesh II Akkoord entameren.
Niet alleen financieel, maar ook politiek levert dit gechicaneer een dilemma op in Italië èn in Brussel, ‘de modale Italiaan’ heeft een enorme hekel aan de bedilzucht van de pedante dame in Berlijn, maar gaat anderzijds finaal onderuit als de financiële navelstreng met de EU wordt doorgesneden. Daarmee heeft Draghi de Brusselse kliek in de tang, want als na Brexit een Italexit volgt, is hun sprookje – of onze nachtmerrie? – snel ten einde. Dat zou voor Italië het beste zijn en een zegen voor ons, hoe eerder wij van de EU af zijn, hoe beter!
Wanbeleid ECB
De ongecontroleerde schulden van Italië zijn zo schrikbarend hoog opgelopen dat wij in feite al hun aandeelhouders zijn geworden dankzij het bewust gekozen, illegale wanbeleid van de ECB en de ongekozen Brusselse pasja’s. Maar er lijkt voor hen altijd een betrouwbare uitweg te zijn door onze onbetrouwbare premier Rutte te vriend houden en zo deze ‘comedia dell’arte’ in stand te houden met zuurverdiende Nederlandse centen. Houdt u onze ‘transparante’ Pinokkio maar in de gaten, want wat voert Draghi nu weer in zijn schild? Nadat de Italiaanse regering (weer eens) gevallen was, kreeg hij de steun van het parlement met een ‘luilekkerland plan’ om nogmaals onze noordelijke zakken te rollen. Dat luistert naar de omineuze naam Gemeenschappelijk Euro Budget. Draghi cultiveert een persoonlijk imago van een boven de partijen verheven, ingetogen staatsman en heeft met de fata morgana van een Europees Budget Carlo Calenda, leider van de Azione partij en Manfred Schullian, leider van de groep van niet geaffilieerde parlementariërs gepaaid.
President Mattarella heeft Draghi de nieuwe kabinetsformatie opgedragen na de val van de regering Conte en nu is hij premier op basis van een programma gebaseerd op de € 209 miljard uit het gratis herstelfonds van de EU. Let wel, geld waar anderen hard voor gewerkt hebben terwijl Italië er geen vinger voor uitstak of steekt! Pro forma wordt weliswaar eventjes fiscale hervorming genoemd, maar neem dat vooral niet te serieus.
Stabiliteit op onze kosten
Draghi roept alle EU Lidstaten nu al op om het Gemeenschappelijke Euro Budget te realiseren waarvan hij reeds repte als president van de ECB. Dat onzalige idee stamt van een andere zakkenroller, Macron, die net als Draghi ‘Europese stabiliteit’ wil creëren in het artificiële front van de zieke monetaire unie om zo voor Napoléon Bonaparte II te kunnen spelen, maar zijn globalistische ster verbleekt inmiddels razendsnel bij de Franse kiezers. Uiteraard draait ook dit plan om andermans – o.a. Nederlands – geld, zodat zij zelf op de oude voet verder kunnen gaan. Dit plan is in eerste instantie gesneuveld, onder andere door Wopke Hoekstra’s tegenstand, tijdens de onderhandelingen over het Corona-hulppakket van € 750 miljard.
Maar voor hoelang? Zo’n fortuin is uiteraard nooit genoeg als je categorisch weigert om zelf de handen uit de mouwen te steken, maar deze scharrelaars weten dat politici uiteindelijk altijd bereid zijn om de eigen kiezers op te offeren voor meerdere persoonlijke glorie in het globalistische wereldbeeld. Langzamerhand vraag je je af wie nu de èchte capo di tutti capi is?
.