Riskeert China bewust W.O III?

Wéér zo’n ‘ver van uw bed artikel’? Hopelijk is dat het geval, maar in China speelt een ‘licht ontvlambare’ legertop een onberekenbare, sinistere rol. Terwijl de grote baas Xi JinPing niet minder  hegemonistisch is in zijn denken dan zijn krijgsheren, lijkt hij zich politieke en strategische grenzen te realiseren aan China’s groeiende militaire macht. De van testosteron overlopende legertop heeft daar bepaald minder last van, integendeel.

Zij doen denken aan in berenvellen gehulde mannetjes in het stenen tijdperk uit Gary Larson’s komische strips uit de jaren ’80 en ’90, getiteld ‘the far side’. Helaas zette Gary er een punt achter in 1995. In één van zijn strips staat een militair, met veel strepen en sterren op zijn berenvacht, dromerig met een enorme houten knots te goochelen onder de verzuchting: ‘ het zou toch doodzonde zijn als je niemand hiermee eens een goede dreun zou kunnen verkopen…’  Dàt tekent de opgewonden standjes van het Chinese volksleger die bij tijd en wijle bijna schuimbekkend hun agressie preken jegens de USA en de buurlanden. Veel vrienden houden zij niet over, maar de verlokkingen van hun glimmende, nieuwe ‘hardware’ zijn groot en er is geen interne oppositie tegen hun primitieve agressie. Slechts Xi houdt deze bloedhonden nog kort, terwijl zij vrijwel ongelimiteerd mogen putten uit de onmetelijke spaarpot die China gecreëerd heeft met hun eenzijdige export naar alle westerse landen. Zo hebben zij een formidabele militaire macht opgebouwd die niet bepaald spoort met zelfverdediging of vreedzame bedoelingen.

Toch werd ‘zelfverdediging’ genoemd als leugenachtig argument om in december liefst dertien bommenwerpers en jachtvliegtuigen het luchtruim van Taiwan in te sturen in de laatste van hun tientallen provocaties. Het is wel duidelijk dat de ‘ leugenachtige linkse logica’ die wij bij Joe Biden’s onzalige ‘Democrat Socialists’ treffen, uit precies dezelfde koker komt als die van de communisten in Peking. Dat is géén toeval en dankzij Peking’s agressie komen zij al vanaf dag één tegenover elkaar te staan, hetgeen vorige week werd geaccentueerd toen een armada van Chinese jets een simulatie opvoerde van het tot zinken brengen van de aircraftcarrier groep rond de USS Theodore Roosevelt, uiteraard inclusief dit vliegdekschip. Dit bleek uit de opgevangen radiocommunicatie tussen de verschillende piloten.

De Democraten rond Biden kunnen voor de verandering Trump’s buitenlandse politiek jegens China wèl respecteren maar waar Trump noch laf was noch licht ontvlambaar bleek, zijn de Democratische adviseurs rond Biden veel minder evenwichtig.  Zet dit naast de voortdurende Chinese provocaties aan de Tibetaanse grens met India en het lijkt erop dat de dwaze leiders van het volksleger al niet meer terugdeinzen voor een beperkt militair conflict met de USA over Taiwan. Wat is dan te verwachten van Sleepy Joe? De nieuwe Secretary of State Tony Blinken en de National Security Director Avril Haines, zeiden voor de Senaat dat China de grootste uitdaging is, en dat Trump’s harde stellingname correct was, zeker nu China bewust begint Amerikaanse veiligheid, welvaart en democratische waarden rechtstreeks te belagen.

Twee opeenvolgende invasies van Taiwan’s luchtruim, de eerste met vier J-16 gevechtsvliegtuigen, acht H-6 bommenwerpers en een onderzeeboot-bestrijdingstoestel, de tweede met een nog grotere groep van vijftien jets, ontlokte de U.S. State Department het commentaar dat de US relatie met Taiwan ‘rock solid’ was, met de hint aan Peking om de intimidatie van Taiwan te stoppen. Maar dit zijn serieuze tests van de reacties van Taiwan en de USA zonder de vonk in het kruitvat te doen slaan, maar dat punt komt dichterbij. Dit soort ‘net niet over de grens’ strategie is in het verleden al jaren door Rusland gepraktiseerd jegens Europese NATO partners en nu nog in de Baltische landen. Af en toe zelfs in de richting van onze Noordzeestranden, maar door alle windmolens op zee wordt ons landje waarschijnlijk onvindbaar voor een vijand uit die hoek. Ook Japan’s radar in de Senkaku eilandengroep, waar Peking ook al jaren loopt te rotzooien, wordt frequent op de proef gesteld, dus Peking zal zich terdege realiseren dat zij met vuur spelen. Peking wil weten of de tegenstanders daar voorzichtig mee omspringen, maar met name hun legertop kan voorzichtigheid (te) snel interpreteren als lafheid.

De VS hebben de verplichting op zich genomen om Taiwan – militair – bij te staan. Maar vertaalt zich dat in directe Amerikaanse militaire agressie, met alle risico’s vandien op escalatie met een concurrerende nucleaire grootmacht, terwijl loslopend Antifatuig van Soros en de Marxisten van BLM op het binnenlandse front nog steeds niet zijn ‘kaltgestellt’, of is een meer passieve verdediging van Taiwan een slimmere benadering?  Eén ding is zeker, als er stront aan de knikker komt heeft Peking niet alleen met de USA te maken; Japan heeft waarschijnlijk de meest indrukwekkende vloot van de rest van Azië, Taiwan heeft een bevolking van 24 miljoen met een sterke economie en een zwaarbewapend leger van een kwart miljoen manschappen. Kernmacht India, met één miljard inwoners, heeft een formidabele maritieme presentie aan de zuidflank, waar alle Chinese importen van broodnodige grondstoffen zoals olie langs moeten en, tot slot is Australië er ook nog.

‘Food for thought’ voor de agressieve communisten. Zij zoeken het conflict met iedereen maar Hitler ging ook ten onder door avonturen op twee fronten te zoeken en die les lijkt wèl besteed aan Xi JinPing, die dat sommetje ongetwijfeld ook maakt. De versnelde opbouw van de Chinese vloot wijst niet bepaald op vreedzame intenties, maar als de VS voortgaan door Taiwan zwaar te bewapenen met moderne ‘Anti Access/Area Denial wapensystemen’ (A2/AD), lijkt dat een vestandiger keuze dan een openlijk conflict ver van huis te riskeren, temeer omdat hun ‘carriergroups’ in de Zuid-Chinese Zee ‘sitting ducks’ worden voor een regen van honderden kruisraketten vanaf het Chinese vasteland. 

Amerikaanse A2/AD systemen kunnen de Chinese Zee bij Taiwan echter tot een kerkhof maken voor de communistische heethoofden terwijl de VS geen escalatie tot een W.O.III riskeren en toch lokale strijdkrachten adequaat ondersteunen. Zelfs al zouden de communisten Taiwan kunnen binnenvallen, dan nog is de ‘follow-up’ dodelijk door de vereiste, kwetsbare logistiek voor zo’n voortgaand offensief terwijl de lokale bevolking èn een kwart miljoen tot de tanden bewapende, goed getrainde militairen per se geen behoefte hebben aan de communisten. Hopelijk zullen de Chinahaters rond Biden zich beheersen bij de toenemende provocaties in de nabije toekomst, al was het maar om W.O.III te vermijden.

Napoléon zei al dat het niet slim is om een vijand te storen terwijl hij een fout maakt…