‘Extreem Antifascistisch’

Extreem Rechts, u kunt dit cliché van lieden met fascistische trekjes inmiddels dromen, maar waar hebben zij het over? Ondanks het feit dat de compleet verdwaalde VVD inmiddels Pinokkio’s ideologisch linkse verkiezingsprogram  presenteert, snurken de weinige overgebleven – conservatieve? – partijleden met open ogen verder.

Op 15 februari heb ik in ‘Samen aan de slag?’  gepoogd u te schetsen hoe het kennelijk verdoofde ‘ons soort mensen’ in dat programma zelfs de uitvoerende macht uit handen geeft aan D66 de rechterlijke macht, terwijl het veel gematigder FvD door ‘de rest’ als een ‘extreem rechtse partij’ gekenschetst wordt. Wie in staat is om buiten het  Hollandse denkraampje naar onze politiek te kijken, vraagt zich eerder af of Nederland überhaupt een ‘rechtse’ politieke partij kent…  Ik zie die niet, met de beste wil van de wereld niet, want FvD is op de keper beschouwd een behoudende, traditioneel liberale partij die tegelijkertijd progressieve, constructieve politieke vernieuwing voorstelt, waartegen een vastgeroest Kartel zich angstig verzet. Die angst uit zich dagelijks in vermoeide verdachtmakingen van D66 en aanverwante stakkers als GL, aan het adres van de extreem rechtse Thierry Baudet, die hiermee meer geduld opbrengt dan menselijkerwijze van wie dan ook verwacht mag worden.  De teneur van dit gezever werd al kort na W.O.II door Churchill gesignaleerd  toen hij zei : ‘fascisten van de toekomst zullen zich ‘anti-fascisten’ noemen’.

Enkele jaren geleden heeft de anti-fascist Soros zelfs een website gecreëerd via welke agressieve, werkeloze jongeren op uurbasis werden ingehuurd om – in George Orwell’s ‘newspeak’ – ‘het fascisme te bestrijden’ en zij noemden zich eufemistish ‘AntiFascisten’.  Voilà! De termen ‘Fascisme’ en ‘Nazisme’ zijn, in de ‘woke’ culturele bloedarmoede van ‘AntiFa’s mensenhaters, codewoorden geworden onder lieden die niet eens in staat zijn om een correcte definitie van één van beide begrippen te geven. Maar het schijnt iets met “hate-speech” te maken te hebben in hun campagne tegen de vrijheid van meningsuiting…  In de beginperiode van Trump’s regering heb ik Antifa terroristen vergeleken met geestelijk gehavende, moordlustige Afrikaanse kindsoldaatjes, van kleins af aan geïndoctrineerd, die voor de rest van hun leven nergens meer voor deugen, reden waarom de meesten van hen volgens een onderzoek in de USA nog steeds bij moeders thuis wonen! Na de politieke moord op Trump gingen ook hun louche, ‘extreem linkse’ schutspatronen in het Congres en de media pas ècht los om schuimbekkend te proberen om in één grote razzia – waar Hitler’s Nazi’s héél kleine jongens bij zijn – conservatieven, zowel politici als kiezers èn ‘extreem rechtse’ media als Fox News van de kaart te vegen. Dàt zijn plots allemaal ‘binnenlandse terroristen’ geworden, als afgeleide van hun complottheorieën over een paar al even geschifte knakkers van ‘alt right’. En niet te vergeten wordt de, mede door Antifa aangewakkerde, rel van 6 januari bij het Congres door de anti-fascisten dagelijks uitgemolken.

“Een stropdas en een kostuum
zijn geen garantie voor
ratio en integriteit”

Deze travestie werkt door tot en met de hogere échelons van het Amerikaanse Congres waar je toch iets meer  intelligentie zou verwachten, maar een stropdas en een kostuum zijn geen garantie voor ratio en integriteit, integendeel, het blijven linkse activisten. Kortom, het blijft het verhaal van de pot en de ketel. Dus ik waag – niet voor het eerst – een poging om in de ideologische spraakverwarring die deze analfabeten veroorzaken, te bespeuren wat fascisme nu precies is en wie zich daaraan schuldig maakt.  Over fascisme’s definitie is generaties  lang  getwist,  het meest door  aanjagers van dit kwaad uit zowel socialistische als communistische hoek. Wijlen Umberto Eco, de briljante Italiaanse auteur en hoogleraar in semiotiek, heeft Mussolini’s fascisme als jeugdig slachtoffer aan den lijve ondervonden en lang nadien, pas op 22 juni 1995, zijn artikel gepubliceerd in de New York Review of Books, getiteld ‘eeuwig fascisme’.

Daarin duidt hij kenmerken van het fascisme, die niet per se samen tot  een coherent systeem hoeven te worden georganiseerd, want slechts één daarvan  voldoet al om het fascisme daaromheen te laten coaguleren. Eco omschrijft de collectieve historische vormen van fascisme als het ‘Ur-fascisme’, waarvan enkele criteria vandaag nog akelig actueel zijn, zoals de progressieve cult van ‘actie omwille van de actie’ – implicerend dat actie per se van waarde zou zijn. De vrije meningsuiting heeft zijn beste tijd gehad, want ‘tegenspraak is verraad’ in het fascistische denkraampje  – stel je voor dat een feitelijk onderbouwde, intelligente discussie de intentionele fouten in de seculiere quasi-religie van de klimaathysterie zou aantonen, reden waarom iedereen à priori een ‘science-denier’ is want ’de discussie is – voor de zekerheid –  al jaren geleden gesloten’. Dat zijn, letterlijk, de woorden van een brutale anti-fascist genaamd Obama. Waar zij van wakker liggen is de ‘angst voor anders zijn’ – angst die het fascisme vaak probeert te cultiveren en misbruiken middels hun obligate beroep op racisme en xenofobie.

De rot zit diep

Wat Karl Marx en Mark Rutte delen is hun ‘ideologische aanval op de gefrustreerde middenklasse’– resulterend in angst voor electorale repercussies van die zwijgende meerderheid (reden waarom premier Rutte in de komende weken en dagen zijn dwaze lockdown gaat versoepelen om stemmen te winnen). Wat daar per se bij hoort is de fascistische ‘obsessie met een complot’ – de paranoia van de extreme vleugel van de Democraten – en straks ook de VVD?-  die ‘alt-right’ misbruiken als legitimatie voor terreurexpedities der dik betaalde, professionele ‘alt-left-Antifa- anarchisten’ van George Soros, nu ook weer de rel bij het Congres.

Vergeet tot slot niet ‘selectief populisme’ – d.w.z. progressieven hebben een gemeenschappelijke, superieure maatschappijvisie die door de Big Brother (Obama) voor hen wordt ‘geïnterpreteerd’ , een eufemisme voor ‘gedicteerd’ (hier herkennen wij de arrogantie van Mark Rutte en de dames Kaag en Ollongren.)  Opvallend is dat Umberto Eco, net als George Orwell, concludeerde dat deze activisten zich in principe bedienen van een povere vocabulaire die à priori al geen enkele intelligente discussie mogelijk maakt. Voor zover de Antifa gedachtepolitie daar al niet op voorhand paal en perk aan heeft gesteld; denk aan de potsierlijke pogingen van D66 ‘taalpolitie’ in die richting.

De missie voor conservatief denkenden ligt niet in het onderlinge hoofdschudden over zoveel domheid en agressie, maar in het beschermen van een komende generatie ontvankelijke minderjarigen die reeds voor het middelbare onderwijs worden blootgesteld aan salonsocialistische brainwashing. Dat proces vergt minstens een generatie, maar de rot zit er helaas diep in, héél diep, dus slechts dàt is effectief en realistisch Antifascisme!