De overheid heeft door het instellen van de Trias Politica een sociaal contract gesloten met de samenleving waarin de simpele en duidelijke afspraak staat dat zij zorg draagt voor ons welzijn en welvaart en wij een deel van ons inkomen en vrijheid inleveren o.m. in de vorm van belastingen om de kosten daarvoor te kunnen dekken.
Dat contract is door geen van de betrokken partijen ondertekend en heeft betrekking op horizontale relaties van burgers onderling en vooral de verticale relatie tussen burgers en overheden. In dat kader zijn verwachtingen die gewekt worden door en bij de betrokken contractanten, uitermate relevant.
Er is bij dat sociale contract behoefte aan een ordelijke samenleving en dat vraagt om een sterk gezag die de samenleving binnen de begrenzing van het speelveld wil en kan houden en een veiligheidsapparaat (politie, openbaar ministerie en rechterlijke macht) dat het streven naar welzijn en welvaart voortdurend beschermt. Vertrouwen, betrokkenheid, moreel kompas en menselijke maat zijn de belangrijkste meetpunten om vast te stellen of overheid en veiligheidsapparaat handelen in het belang van de samenleving en niet in het eigenbelang. Autoriteit in combinatie met de menselijke maat en moreel kompas is noodzakelijk om gemaakte afspraken bij kwaadwillende segmenten van de samenleving af te dwingen en acceptatie van maatregelen gebaseerd op de Grondwet en daarvan afgeleide wetten en verordeningen te stimuleren. Er is in meer en mindere mate sprake van twee richtingsverkeer, waarbij de communicatie helder, transparant en stromend moet zijn.
Welvaartsstaat
Binnen het raamwerk van het sociale contract worden welvaartsstaat en verzorgingsstaat herhaaldelijk door elkaar gebruikt alsof ze dezelfde betekenis hebben. Helaas verschillen toonzetting en strekking van beide termen. Bij de welvaartsstaat staat de welvaart voorop en bij de verzorgingsstaat het welzijn. In het zoeken naar een evenwicht tussen welvaart en welzijn spelen werkgelegenheid en selectieve toepassing van verzorgingssystemen als werkeloosheidsuitkeringen, sociale voorzieningen en gezondheidszorg een cruciale rol. De vraag of deze twee systemen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, kan met ja en nee beantwoord worden. Nee, omdat externe factoren als oliecrises, pieken en dalen in de wereldeconomie m.n. handelsrelaties en interne niet economische effecten als het industriële elan in termen van innovatie en vernieuwing, een rol kunnen spelen op groei en krimp van de arbeidsmarkt. Ja, omdat is bevestigd dat het sociale zekerheidsstelsel een negatieve invloed heeft op de arbeidsparticipatie (een snelle terugkeer van een – langdurig – werkeloze of genezen individu naar de werkplek).
“Het overheidsoptreden heeft
de onvrede gestimuleerd”
Door de veranderende omgeving en diens invloed op de samenleving is en blijft de uitvoering van het sociale contract een “werk in uitvoering”. In 2020 is echter duidelijk geworden dat er onvrede en wantrouwen heerst die overheid en veiligheidsapparaat zelf over zich hebben afgeroepen. Hoe? Door initiatieven te ontplooien en maatregelen te nemen die niet door het merendeel van de samenleving gedragen worden en de materiële en psychische kosten wel door die samenleving opgehoest moeten worden. Doordat verkiezingsresultaten en politieke beloftes in de reclamefolders van politieke partijen niet werden vertaald in het Regeringsbeleid, maar de inhoud te concentreren op de wensen van belangenbewegingen en lobbyclubs, heeft de overheid sterk de indruk gewekt aan de leiband van activisten en lobbyisten te lopen. In het verlengde van het Regeerakkoord lijkt het tandeloos geworden veiligheidsapparaat steviger op te treden tegen demonstraties en protestacties die tegen het gevoerde regeringsbeleid zijn gericht en zich soepeler op te stellen bij demonstraties die het streven naar inclusiviteit en diversiteit stimuleren. Het optreden bij demonstraties van boeren, leraren, zorgmedewerkers, bouwsector en avondklok – en lockdown tegenstanders versus Islam, Antifa, BLM en KOZP demonstraties heeft het wantrouwen in de neutraliteit en de effectiviteit van het Veiligheidsapparaat vergroot en de bestaande onvrede in overheid en diens instrumenten gestimuleerd.
Met de ontmanteling van de verzorgingsstaat hebben opeenvolgende kabinetten het sociaal contract tussen overheid en burgers eenzijdig verbroken. Mensen kunnen er niet meer op rekenen dat de overheid er voor hen is en hebben het vertrouwen verloren. De bijdrage die de overheid van de samenleving vraagt loopt niet meer in de pas met de tegenprestatie die de overheid zegt voor zijn rekening te nemen. En wat is de tegenprestatie die opvolgende Regeringen Balkenende en Rutte die samenleving hebben voorgeschoteld? De belastingdruk hangt als een molensteen om de hals van de Nederlandse samenleving en het streven naar inclusiviteit en diversiteit tast de grondrechten van segmenten van de samenleving aan. In vergelijking met het begin van dit millennium is de belastingdruk met 2.4% gestegen en bedraagt nu (2021) bijna 40%. Die stijging is bijna het vijfvoudige van het OESO gemiddelde dat niet meer dan 0,5% bedroeg. Het streven naar inclusiviteit en diversiteit heeft de plaats ingenomen van kwaliteit en ervaring en het resultaat zien we in de kwaliteit van overheden op alle niveaus. Draaien, liegen, frauderen, gebrek aan transparantie, verantwoordelijkheidsbesef en heldere communicatie. De samenleving is daarvan de dupe geworden en mort. De overheid reageert op die onrust met dreigementen, het bewust en onbewust schenden van grondrechten en het opleggen van vrijheid beperkende maatregelen.
Lichtgewichten
Het chaotische overheidsoptreden tijdens de Coronaperiode en het ontluisterende resultaat van het onderzoek naar de Toeslagenaffaire (versterkt door het fiasco van de Bulgaren -, Polen – en andere Oost-Europese, Midden-Oosten – en Afrikaanse identiteiten fraudes) hebben andermaal bevestigd dat de grote roerganger het Staatschip heeft bemand met politieke lichtgewichten en een route heeft uitgestippeld met een kapot kompas. Het staatsschip doolt rond op de politieke binnenzee en dreigt op de rotsen voor de haven te lopen. Het is inmiddels bij de samenleving duidelijk geworden dat de overheid de afspraak heeft geschonden en het tijd is om schoon schip op alle hiërarchieke overheidsniveaus te maken. De huidige politieke generatie is niet meer in staat om het staatschip op de juiste koers terug te brengen, laat staan dat die in staat zou zijn om de schade te repareren die het staatschip oploopt als die op de rotsen strandt. Het is tijd voor een (tijdelijke) regering van technocraten en experts om het dolende staatschip op koers te brengen en het vertrouwen in overheid en politiek te herstellen.
“Competentie boven
populariteit was de regel”
Er zullen wel stemmen opgaan dat een tijdelijke regering van technocraten en experts geen democratisch bestuursmodel vertegenwoordigt. Hoezo? In beide gevallen moeten ze de meerderheid van het Parlement achter zich hebben. En is het werk van een minister niet wezenlijk anders dan van een volksvertegenwoordiger? Binnen het Trias Politica beginsel is niet voor niets gekozen voor een scheiding tussen wetgevende en uitvoerende macht? Niet kan worden ontkend dat er op de langere termijn nadelen te onderkennen zijn. Vergeten wordt dat tot de Eerste Wereldoorlog regeringen bestonden uit technocraten, experts in de diverse bestuursgebieden. Competentie boven populariteit was de regel. Blijkbaar hebben ze er geen benul van dat de USA die als het democratische baken van de westerse wereld wordt beschouwd al eeuwenlang geregeerd wordt door hoofdzakelijk technocraten. Hoewel in de moderne tijd ook in de USA populariteit belangrijker is geworden dan bekwaamheid. Bij regeringsploegen van de laatste twee decennia zijn duidelijke sporen daarvan herkenbaar. Ook in Italië en Griekenland hebben technocraten en experts het politieke beleid tijdelijk bepaald. Misschien kan Nederland een voorbeeld nemen aan de regering van Brigitte Bierlein die in 2019 in Oostenrijk als tijdelijk bondskanselier een regering van experten en topambtenaren leidde die op de winkel moesten passen en het zo goed deed dat ze als niet-politicus op slag de populairste politicus van Oostenrijk werd.
Krijgt Peter R. die expert is op uiteenlopende vakgebieden, eindelijk de kans om zijn politieke dromen waar te maken.
Wie is Peter R. ?
‘‘Met de ontmanteling van de verzorgingsstaat hebben opeenvolgende kabinetten het sociaal contract tussen overheid en burgers eenzijdig verbroken. Mensen kunnen er niet meer op rekenen dat de overheid er voor hen is en hebben het vertrouwen verloren. De bijdrage die de overheid van de samenleving vraagt loopt niet meer in de pas met de tegenprestatie die de overheid zegt voor zijn rekening te nemen.” Aldus de heer Brantz.
De bovenstaande zin is een zeer belangrijke uiting van ongenoegen, maar tevens een aanklacht is tegen de gehele “overheid’ ,
Immers: De overheid wordt door de burger betaald, en hun prestatie is er voor te zorgen dat de Nederlandse burger, zijn recht ontvangt en krijgt zoals dat in de wet is verankerd. Maar dat gebeurd niet.
Dat het “referendum” is afgeschaft is eigenlijk een ongelooflijke “wanprestatie”, want een “recht” van de burger zijn zonder enig pardon vernietigd.
De macht is er nu, dat de belangen van de overheid zijn overgeslagen naar een Partij- belang en dus per definitie, mogelijk zelfs, naar een persoonlijk belang.
Dat is geen contractbreuk met de burger maar een machtsgreep om de belangen van Politieke partijen en/of persoonlijke belangen veilig te stellen waar de burger zich niet mee mag bemoeien.
Het is een” Détournement de Pouvoir” . Een macht die niet voor die partij-doelen mag worden gebruikt.
Daarmede is de burger buiten het spel van de politiek gezet en dat is pure “dictatuur” en heeft NIETS meer met democratie te maken maar alles met WILLEKEUR.
“””Misschien kan Nederland een voorbeeld nemen aan de regering van Brigitte Bierlein die in 2019 in Oostenrijk als tijdelijk bondskanselier een regering van experten en topambtenaren leidde die op de winkel moesten passen en het zo goed deed dat ze als niet-politicus op slag de populairste politicus van Oostenrijk werd.”” Aldus de heer Brantz.
Maar, een populaire politicus wordt in Nederland “Psychisch” vermoord en van alles nog wat beschuldigd waartegen een tegengeluid haast onmogelijk is. We hebben het gezien bij Geert Wilders en Thierry Baudet en ze zijn ook “buiten de invloed” gezet om onmogelijk mee te kunnen doen in de politieke existentie.
Dat is geen wanprestatie maar duidelijke gevallen van machtsmisbruik en kartelvorming. Het is mijns inziens zelfs crimineel. Immers: de kiezers zijn ook geminacht en hun keuze is in ongebruik.