Waarheen wijst premier Rutte’s moreel kompas?

Er bestaat een toenemende negatieve consensus onder de bevolking inzake premier Rutte’s eindeloze Coronamaatregelen. Waar in november nog 64% van de ondervraagden waardering kon opbrengen voor zijn ‘beleid’, lieten RIVM en landelijke GGDs in januari weten dat dit cijfer terugliep naar 45%. Geen ‘polls’, maar nuchtere cijfers uit patiëntenvragenlijsten.

Dit is niet zijn enige probleem. Afgezien van coronabedrog heeft premier Rutte’s beleid zich in de afgelopen 10 jaren gekenmerkt door talloze gebroken belofte’s aan de kiezers. Ook door brutale belastingverhogingen, miljarden weggegooide Euro’s naar zuid Europa, wederom buiten de kiezer om. En dan nog het regelmatige handjeklap achter onze rug met zijn globalistische vrienden in de V.N. en in Brussel in de uitverkoop van onze soevereiniteit met de 2030 agenda van de V.N., zoals in de akkoorden van Parijs en Marrakesh met zijn bedrieglijke ‘inlegvelletjes’ zonder dat de kiezer daar ooit over is geraadpleegd omdat deze het referendum uit handen was geslagen. En tot slot de trieste toeslagenaffaire.

Van al zijn blunders en chicanes weigert de narcistische ‘redder des vaderlands’ – zoals hij zich zo bescheiden presenteert voor de komende verkiezingen, specifiek met het oog op het door hemzelf gecreëerde coronabedrog – ook maar iets te leren. Eigenlijk helemaal niets omdat hij altijd,  typerend voor onze premier, ‘iemand anders de schuld in de schoenen weet te schuiven’.  Langzamerhand leidt dat laffe gedrag zelfs voor hardnekkige VVD stemmers tot een herkenbaar patroon van karaktertrekjes die zijn functioneren als premier meer en meer belemmeren. Er zijn van die sinecures, hinderlijke regeltjes zoals de Grondwet , die hij probleemloos met voeten treedt.

Zijn welverdiende bijnaam Pinokkio is symptomatisch voor zijn grootste probleem: ‘de waarheid volgens Mark Rutte’. Hij liegt met het grootste gemak, q.q. als premier, dat het gedrukt staat terwijl hij daar niet of nauwelijks op wordt aangesproken door de slappe 2^e Kamer. De meningen daarover zijn verdeeld. Ton Nijhof constateert dat wangedrag eveneens, maar stelde op 16.01 jl. in ‘Spijt of sorry is niet genoeg’:  ’ Een politicus kun je niet op zijn persoonlijkheid afrekenen. Een politicus weeg je in zijn daden als politicus en daarom is er in de politiek de goede gewoonte om Rutte als persoon aan te spreken met ‘Mark’, maar in zijn taakvervulling als ‘mijnheer de minister-president’. Niet Mark Rutte heeft de kluit belazerd, maar de minister-president heeft dit land naar de bliksem geholpen en spijt betonen is in dit geval niet voldoende ’.

Wat ik node mis, niet alleen in de door mij gecursiveerde slotzin, is de impliciet veronderstelde elementaire goede trouw van de mens Mark achter premier Rutte. Die ‘bona fides’ ontbreekt, zowel aan zijn narcistische karakter als in de zin der strafwet, aan zijn handelen q.q. als premier, om dat veronderstelde respect voor de functie te mogen verwachten. Die formele titel verleent hem geen ‘pauselijke onfeilbaarheid’. Zijn gebrek aan goede trouw is een persoonlijk karaktertrekje dat het (mij) onmogelijk maakt om hem als mens de voorkeur van de twijfel te gunnen en hem het veronderstelde respect te gunnen dat met de functie gepaard zou moeten gaan. ‘De mens Mark’ blijkt helaas niet het vereiste zelfrespect en de integriteit te bezitten die zijn belangrijke functie vereist. HIJ is ons probleem…

Dat is trouwens niet het enige wat eraan schort als wij zijn dubieuze staat van dienst volgen:

– onbetrouwbaar, een habituele leugenaar
– vol van excuses, zal nooit de schuld van wat dan ook op zich nemen
– geen respect voor de (Grond)wet noch voor het Parlement, die hij beiden manipuleert met zijn illegale ‘noodwet’ om zijn zin door te drammen
– quasi charmant (voor wie daarin trapt)
– geen mogelijkheid tot empathie (toeslagen affaire)
– geneigd tot hoogst onverantwoordelijke avonturen (Nederlanders als argeloze proefkonijnen voor een experiment met een onbewezen medicament dat geen ouderwets vaccin is maar een puur experimenteel middel dat onze genetische structuur verandert, op hoop van zegen, zonder dat er enig zicht is op de potentiële risico’s!  Dit terwijl de onscrupuleuze producent Pfizer géén enkele aansprakelijkheid wenst te accepteren voor hun eigen gevaarlijke producten, maar wèl miljarden binnen harkt met de hulp van corrupte bestuurders als premier Rutte, reden waarom hij ‘een algemene aansprakelijkheid van de overheid aanvaardt voor toekomstige rampzalige gevolgen van lukrake vaccinaties’. Wat en wie geeft deze onverantwoordelijke dwaas het recht om voor Onze Lieve Heer te spelen met de levens der burgers terwijl hij, de grote aanjager van het Coronabedrog, diep in zijn slechte hart toch moet weten wat voor een farce hij heeft gecreëerd?  Slechts één conclusie is gerechtvaardigd: hij is een immorele sociopaat en mist ieder moreel kompas!)
– een egotripper en solist, gebruikt collegae zonder respect  (alle oude coalitie partners gingen voor de bijl)
– een gevoel van eigen superioriteit en een sterk veroordelende mening (‘bek houden’)
– anderen de schuld geven van eigen falen (de eigen bevolking is ‘de schuldige’ dat zijn Coronabeleid faalt, maar hij heeft Hugo bij de hand als de handige ‘pispaal’.)
– niet in staat om lange termijn planning te maken want hij leert niets van fouten (zijn morele kompas wijst slechts naar de bevrediging van zijn ego).  

Uit een studie van de Harvard Universiteit blijkt dat één op de vijfentwintig mensen sociopatische trekjes bezit maar ‘premier Rutte’ heeft overduidelijk geen functionerend moreel kompas, want hij vinkt alle hokjes hierboven aan. Sociopaten zijn vaak niet direct levensgevaarlijk zoals de beruchte psychopaten op het historische politieke toneel, maar maken desondanks legio slachtoffers, veelal in hun directe omgeving in hun manipulatieve, gewetenloze gedrag. Dat mag en kan op de cruciale positie van premier van ons land niet langer geriskeerd worden, want Mark Rutte gedraagt zich niet als onze premier.

Hij heeft zich ontpopt als ‘de grootste vijand van ons volk’ in zijn antisociale opstelling naar de kiezers en nu heeft hij het wéér geflikt: NIET HIJ, de hoofdschuldige, maar het gehele kabinet treedt af en zo kan hij zich in ‘de anonimiteit van de massa’ hullen ‘omdat iedereen nu een beetje schuldig is’.  

De intrigant Rutte lacht zich dood omdat hij Nederland wéér eens grotelijks belazert en kan als premier, zelfs demissionair, vrolijk doorgaan om ons achter onze rug, zoals hij altijd al deed, in de globalistische uitverkoop te zetten bij de Brusselse verraders van onze democratie. Is het dan niet schrijnend dat het voor onze besluiteloze 2e Kamer – na jaren van onderzoek en met stapels goed gefundeerde, voorhanden bewijslast tegen deze gewetenloze ‘vijand van het volk’ – onmogelijk blijkt om hun staatsrechtelijke functie correct uit te oefenen en hem de laan uit te sturen? Dat wordt achteloos gefrustreerd  dankzij wéér zo’n manipulatief ‘handigheidje’ van deze antisociale narcist. Dat tekent hem ten voeten uit, hij leert zijn streken nooit af.