In Memoriam Victor Augustinus Cornelius Remouchamps (26 januari 2021)

Victor Augustinus Cornelius Remouchamps, voor jaargenoten kortweg VAC of Remouche is niet meer. De jaargenoot van frisse ideeën, Breekend Nieuws, originele uitspraken en termen.

Van de anekdotes, artikelen en boeken. Maar ook de jaargenoot die de stappen van het Kremlin in het oog hield en ons over zijn zorgen informeerde. De Jaargenoot die niet bij de Holland Amerika Lijn maar bij Defensie zijn loopbaan invulde en via de AAT uiteindelijk bij de luchtdoelartillerie belandde. De afstammeling van Hugenoten uit Frankrijk die de laatste jaren zijn dagen vulde in Litouwen met zijn echtgenote Ernesta en oogappel Paul. Die jaargenoot die in feite de lijm was die de bouwstenen van ons instroming – en promotie jaar bijeen hield, die is niet meer.

Wat nu? Je kunt meerdere boeken over zijn inventieve Periodieken en Breekend Nieuws versies schrijven of over zijn boeken en onze artikelen een paar teksten op papier zetten, maar het gevaar is dat je teveel of te weinig schrijft. Juist goed is voor Victor niet goed genoeg. Een paar teksten uit zijn eigen levensloopverhaal geven een duidelijker beeld van Victor dan ik op dit moment onder woorden zou kunnen brengen.

‘Breekend Nieuws’

Na een van de mooiste periodes van zijn leven op de KMA (de anekdotes die o.m. zijn verwerkt in ons Jaarboek 2015 en in de Periodieken en Breekend Nieuws versies onderbouwen zijn feestelijk verblijf in Breda), kwam Victor die op de KMA de AAT had verruild voor de Artillerie, bij het Korps Luchtdoelartillerie. Volgens kenners een dynamisch en modern wapenonderdeel dat in tijd van oorlog een beslissende rol zou spelen bij de bescherming van het eerste en enige Nederlandse legerkorps aan de Inner Deutsche Grenze. Dat bleek een tikkeltje overdreven te zijn. Door zijn starre structuur waren de afdelingen nauwelijks in staat die bloemrijke beloftes waar te kunnen maken. Een 40 mm vuurmond die met een kilometer lange twaalfaderige kabel met een radarvuurleidingstoestel werd verbonden getrokken door een YA 328, was per definitie niet in staat op welke manier dan ook het gevecht te kunnen volgen. Luchtdoelartillerie eenheden zouden in die periode bij de meeste oefeningen een bescheiden rol spelen die vaak beperkt bleef tot beschermen van het legerkorps-achtergebied. De consequentie was dat Victor zijn stukken moest wegzetten op plaatselijke vuilnisbelten, dijken, en andere hooggelegen terreingedeelten waar ze een fantastische prooi waren voor vijandelijke Close Air Support vliegtuigen. Het bleek volgens Victor een hele toer om een ronddraaiende cementmolen boven op een stortplaats te camoufleren! Gelukkig werd het beter toen een modern luchtafweergeschut op een gemechaniseerd platform (de prtl vandaar de aanduiding pruttel) in de bewapening werd opgenomen.

“Hovenier, jij
ongelooflijke eikel!“

Een tweede periode waar Victor met veel plezier op terugkeek waren de jaren in Langemanshof. Daar werd hij geconfronteerd met twee personen met de familienaam: Hovenier, een generaal en een korporaal. Dat bood stof voor een van zijn beste Duitse anekdotes. In de aanloop naar een van de Commandanten Inspecties door de brigadestaf maakte hij met de korporaal de afspraak om hem tijdens de exercitie luidruchtig een aantal malen voor schut te zetten. Tijdens de soepel verlopende exercitie klonk het opeens: “Hovenier, jij ongelooflijke eikel! Zwaai die armen op tot koppelhoogte! Hovenier, hoe vaak moet ik je nog waarschuwen, flapdrol! Hovenier, plaats die hakken krachtig in de grond! Je lijkt wel een oud wijf! Je hebt wel een grote bek op je kamer, maar hier stel je niets voor! Je bent toch geen mietje? Hoewel; zo zie je er wel uit! Je bent een schande voor de krijgsmacht!” En zo voort. Generaal Hovenier (Victor noemde hem liefkozend Hendrik Jan de Tuinman) die door Victor wordt beschreven als recht door zee, flexibel als een pantserplaat met een stem die makkelijk de afstand Seedorf-Langemanshof kon overbruggen, een ijzervreter bij wie volgens hem collega-generaals zoals George Patton en Erich Von Manstein maar kleine jongens waren, bleek de grap wel te waarderen en er vloeide geen bloed uit.

Na de cursus stafdienst van 1980 heeft Victor even getwijfeld of hij zijn geluk niet buiten de Krijgsmacht moest zoeken. Hij kreeg een aanbod als veiligheidsofficier bij de Zuid Afrikaanse Oliemaatschappij; PetroSA. Zoals meer jaargenoten, had hij in die periode ook de behoefte om zijn vleugels uit te slaan. Maar met een jong gezin van vrouw en twee opgroeiende kinderen bleek zijn aanvankelijk enthousiasme snel te bekoelen en besloot hij met tegenzin het aanbod aan zich voorbij te laten gaan.

Victor heeft de laatste 10 jaar van zijn actieve periode in de inlichtingenwereld rondgedobberd en belandde via LANDCENT, IFOR, SFOR uiteindelijk als senior analist bij de Production Branch van SHAPE en moest de ontwikkelingen volgen en evalueren in de voormalige staten van de Sovjet Unie met het accent op Rusland. In die periode overleed zijn echtgenote Rian aan de gevreesde ziekte. Rian ontmoette hij in Breda en heeft hem twee kinderen geschonken: dochter, Vivianne, die bij het Ministerie van Defensie werkt en Victor, die de laatste vijf jaar heeft gestreefd naar gerechtigheid voor zijn stiefdochter Sharleyne.

Litouwen

Na het overlijden van Rian trouwde hij in Litouwen zijn Miss Lithuania, Ernesta, een psychotherapeute met zoals hij dat benadrukte een vaste, Nederlands sprekende patiënt en emigreerde naar Vilnius. Tot zijn grote verrassing werd tien jaar geleden als resultaat van zijn laatste hormonale explosie (zijn woorden) Paul-Edouard geboren. Vanuit zijn nieuwe woonplaats hield hij de ontwikkelingen in Rusland en vooral de expansiedrift van de kleine Tsaar nauwgezet in de gaten en we schreven samen bijna 200 artikelen om voormalige collegae en andere belangstellenden op de hoogte en wakker te houden. In die laatste tien jaar schreef Victor een aantal, dat op zijn website www.remouchamps.eu gepubliceerd werden.

Het is niet te bevatten. Geen uren meer Skypen met Dirk Dekker, Christiaan Roor en mijn persoon om mondiale en persoonlijke problemen door te spreken en met een bulderende lacht van oplossingen te voorzien; geen anekdotes meer uitwisselen; geen ergernissen om de verloedering van de westerse samenleving; geen artikelen meer samen schrijven, geen boeken meer van de hand van VAC; geen reünies voor zijn voormalige eenheid 41 Pantserlua batterij uit Langemanshof. Geen….veel meer dingen.

Hij is plotseling overleden en wij? Wij kunnen hem niet het afscheid geven dat bij hem past: met jaargenoten, oudere – en jongere jaars en voormalige collegae rond zijn kist die het Adieu Mon Ami uit volle borst en met weemoed zingen om hem op een gepaste manier over te geven aan de man in de hemel. Alleen Ernesta, Paul, zijn stiefzoon en vrienden en bekenden in Litouwen zullen afscheid nemen van hem, van die unieke jaargenoot. Rust zacht en gebruik je talenten om het leven daarboven op te fleuren.

——————–

Evenals Charles Brantz salueert de redactie van Sta-pal naar Victor A.C. Remouchamps, wiens fraaie bijdragen en persoonlijke herinneringen wij op deze website blijven koesteren. Wij wensen familie en vrienden sterkte en troost.