Als er iets is dat de affaire rond de kinderopvangtoeslag duidelijk heeft gemaakt, dan is het wel dat de rek eruit is. Normale dingen zijn voor normale mensen met normale inkomens al geruime tijd niet langer normaal betaalbaar door een abnormale lastendruk en abnormale kostenstijgingen.
Nu is die torenhoge lastendruk wel te verklaren: onder de opeenvolgende kabinetten-Rutte zijn doorlopend allerlei belastingtarieven en heffingen langzaam maar zeker omhooggeschroefd, veranderd of erbij gekomen, terwijl aan de andere kant weer “belastingvoordeeltjes” in het vooruitzicht worden gesteld, waardoor je er in theorie op vooruit zou gaan, maar in de praktijk onder de streep opnieuw minder overhoudt. En mochten de rijksbelastingen daadwerkelijk eens wat verlichting bieden, dan springen de gemeentelijke belastingen dankbaar in het opengevallen gat, want ook de gemeenten lopen tegen kostenstijgingen aan. Vaak vinden gemeenten zo’n gat zelfs niet eens nodig en wordt er toch wel een hogere aanslag gepresenteerd.
Sterker nog: qua lastendruk worden de onderlaag en de brede middenklasse inmiddels zóveel uitgeperst, dat het in ieder geval voor die onderlaag allemaal niet meer op te hoesten valt. Dus wat is er bedacht: toeslagen. De regering brengt verlichting in de kosten voor onder meer huur, zorg en kinderopvang. Dat ziet er in theorie allemaal heel mooi uit, solidariteitsbeginsel en zo, geef er maar een fraai klinkende naam aan; in de praktijk is het niets anders dan ordinaire inkomensnivellering. Men roomt de brede middenlaag tot het maximale af, haalt bákken belastinggeld binnen en dan geeft men daar in de vorm van toeslagen een klein deel van aan de laagste inkomensgroepen. Maar ondertussen houdt men dus wel bakken belastinggeld over. Slim.
De grap in dezen is nu, dat de kosten voor zorg en kinderopvang mede door die enorme lastendruk zo hoog zijn. Want ook die bedrijven en hun personeelsleden worden immers zwaar belast.
Nu ben ik zelf opgegroeid in een kostwinnersmodel. Kosten voor levensonderhoud en belastingen lagen toen op een ander peil dan heden ten dage het geval is. Van mijn vaders modale inkomen werd alles gedaan en dat lukte prima. Het is echter voorstelbaar dat je tegenwoordig tweeverdiener moet zijn, niet alleen om “talenten te ontplooien”, maar vooral ook om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen om je dak boven je hoofd, je zorgpremie en je gas, water en licht te kunnen betalen. Dat je dan je kinderen naar een opvang moet brengen, valt dan ook wel voor te stellen. Je kunt ze per slot van rekening moeilijk meenemen naar je werk. Maar daar hangt een buitensporig prijskaartje aan en je zou jezelf kunnen afvragen of het financieel gezien eigenlijk wel nut heeft om zelf te gaan werken en je kinderen naar de opvang te brengen, nog los van de vraag of kinderopvang een verantwoordelijkheid van de overheid, de maatschappij of de ouders is.
Het wordt dan ook echt eens tijd voor een significante verlaging van de lastendruk, en wel zóveel, dat toeslagen niet langer benodigd zullen zijn. We zijn namelijk verwikkeld in het zinloos rondpompen van nutteloze geldstromen in de vorm van belastinginning en toeslagenverstrekking, waar ook nog eens massa’s ambtenaren mee gemoeid zijn. Belasting omlaag, toeslagen eraf en ambtenaren eruit. Wellicht een simplistiese voorstelling van zaken, maar zo simpel is dat op macroniveau nu eenmaal. Het is aan de professionals om daar invulling aan te geven.
Er kunnen overigens sowieso wel veel ambtenaren geschrapt worden. In de Toeslagenaffaire is namelijk naar boven gekomen dat een significant deel van het beschikbare budget aan extern ingehuurde consultants is uitgegeven. Deze consultants beschikken klaarblijkelijk over een zekere expertise, waarover de 501 extra aangenomen ambtenaren(!) die zich met deze kwestie bezig moeten houden blijkbaar niet beschikken. De vraag is dan ook waarom die ambtenaren daar dan überhaupt zitten en wat ze dan zoal de hele dag doen, want de cijfers liegen er niet om, zoals Pieter Derks voortreffelijk verwoordde op NPO Radio 1.[i] [ii] En wie betaalt dat allemaal? Nou, u en ik. Zowel de toeslagen, als de betreffende ambtenaren, als de consultants, alsmede de NPO. Alleen al die 501 extra(!) aangenomen ambtenaren kosten het Rijk de belastingbetalers tegen een modaal inkomen al ruim 18 miljoen euro per jaar.
Dat lijkt per capita weliswaar misschien weinig, maar het is slechts één van de vele overbodige kostenposten waarvoor de belastingbetalers steeds weer mogen opdraaien en daarnaast is het een bedrag dat nog eens extra op de reeds bestaande kosten komt. Het wordt tijd om alle kostenposten waarvan de resultaten niet ten goede komen aan de Nederlandse samenleving en de Nederlandse staatsburgers eens objectief tegen het licht te houden en er vervolgens drastisch het mes in te zetten. “Bezuinigen” betekent niet “extra inkomsten genereren”, maar “in de kosten snijden”. Het probleem is echter dat in de praktijk het omgekeerde het geval is.
[i] https://www.nporadio1.nl/opinie-commentaar/27185-in-toeslagenaffaire-is-meer-geld-uitbetaald-aan-consultants-dan-aan-ouders-om-wie-het-gaat
[ii] https://www.parool.nl/nederland/kamer-onthutst-over-trage-afhandeling-toeslagenaffaire~b6cdaa83/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
De kern van het probleem is inderdaad dat je in Nederland twee inkomens nodig hebt om de rekeningen betaald te krijgen.
De hoofdreden daarvoor is een veel te hoog belasting niveau.
En dat veel te hoge belastingniveau is een gevolg van een overheid die veel geld uitgeeft aan zaken die niet in het belang van de Nederlander zijn, en die verkwistend is bij die zaken die wel in het belang van de Nederlander zijn.
Voorbeelden van die eerste zijn zaken als klimaat en immigratie, voorbeelden van die tweede zijn zaken als gezondheidszorg en het sociale vangnet.
Die zaken die niet in het belang zijn van de Nederlander dienen dus gewoon geschrapt te worden.
En bij die zaken die wel in het belang zijn van de Nederlander dient de efficiëntie stevig verbeterd te worden.
Met andere woorden, het moet eens afgelopen zijn met al dat zakken vullen op kosten van de belastingbetaler.
Door de farmaceutische industrie, door de vluchtelingen industrie, door de klimaat industrie (Hoi Ed), door al die bedrijven die facturen met een factor drie vermenigvuldigen op het moment dat het een product/dienst voor de overheid betreft.
En het moet ook eens afgelopen zijn met het geld van de Nederlandse belastingbetaler weggeven aan de EU, en aan “ontwikkelingshulp” (de Afrikaanse elite en de islam vrindjes van Kaag.)
En als dan de belastingen weer naar een normaal niveau zijn afgedaald, en de hele regelgeving tot essentiële zaken is teruggebracht, dan durf ik te wedden dat al die “lage lonen landen” in verhouding zoveel duurder zijn geworden dat we onze spullen ook weer gewoon in Nederland kunnen laten maken.
En als de Nederlanders dan weer van één inkomen kunnen rondkomen, en gewoon op hun vierentwintigste een woning kunnen krijgen, dan gaan er ook weer meer autochtone dan allochtone kinderen geboren worden, en blijft de identiteit en cultuur van het Nederlandse volk ook overeind.
Een win-win situatie noem je zoiets.