“Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin.”
Prachtige woorden, uitgesproken door Koning Willem-Alexander ter gelegenheid van de dodenherdenking op een wegens corona vrijwel lege Dam. Inderdaad: we moeten niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. Dan is alleen nog de vraag waarom dat vandaag de dag schering en inslag is geworden. Want wegkijken, goedpraten, uitwissen, apart zetten en het abnormale tot normaal verklaren is dagelijks werk voor politici, journalisten, burgemeesters, reporters, cabaretiers, presentatoren en andere ‘Gutmenschen’. De eerste dagen van de Tweede Wereldoorlog in 1940, kunnen wat dat betreft ook al geen bijzonder vertrouwenwekkende herinneringen bovenbrengen; onze toenmalige regering was vooral bezig met het regelen van de reis naar veiliger oorden. Ook dat was na jaren van ‘wegkijken, goedpraten, uitwissen, apart zetten en het abnormale tot normaal verklaren’.
Van voren af aan
Na de bevrijding begon alles weer van voren af aan. De Socialistisch Democratische Arbeiderspartij (SDAP) wijzigde in 1946, na een fusie met de Vrijzinnig Democratische Bond en de Christelijk-Democratische Unie, al te graag haar naam in ‘Partij van de Arbeid’. Dat was geen spontane naamswijziging; SDAP leek verdacht veel op de naam van de Duitse arbeiderspartij van Hitler: NSDAP. De aan deze SDAP gelieerde ‘Vereeniging van Arbeiders Radio Amateurs’ (VARA) onder leiding van voorzitter Arend de Vries, werkte aanvankelijk overigens ook mee met de Duitse bezettingsmacht. Alleen bestuurslid Broeksz wilde hier niet aan meewerken en ging met onbetaald verlof. Socialistisch voorman en SDAP-voorzitter Koos Vorrink noemde die stap toen zelfs ‘verraad’. Koos Vorrink was overigens de vader van de latere PvdA-minister Irene Vorrink en de grootvader van softdrugsactivist Koos Zwart. Vorrink was evenwel ook één van de oprichters van verzetskrant Het Parool, die in de zestiger- en zeventiger jaren steeds nadrukkelijker de communistische kant koos van het Warschaupact en de DDR in het bijzonder.
Nieuw Links
Nieuw Links werd de naam voor een ‘vernieuwingsbeweging’ in de PvdA die van 1966 tot 1971 furore maakte en flink gesteund werd door de VARA, waar de latere Leefbaar-Nederland en 50Plus oprichter Jan Nagel een prominente rol speelde. De Nieuw-Linksers in de PvdA wilden dat de DDR en Cuba onmiddellijk erkend zouden worden en wilden een veiligheidsconferentie met de Warschaupact landen. Zij wilden kortom: banden aanknopen met het communisme. Partij-icoon Willem Drees maakte zich zorgen over deze positieve houding van Nieuw Links tegenover linkse dictaturen zoals China en Cuba en over de scepsis ten opzichte van de NAVO. Hij zou later de partij dan ook teleurgesteld de rug toekeren.
GroenLinks
Een tegenvaller voor de linkse opmars door de instituties was de complete ineenstorting van het communisme op het Europese continent. Nadat het ‘IJzeren Gordijn’ werd opgetrokken, bleek klip en klaar onder welke erbarmelijke omstandigheden de bevolkingen in deze ‘arbeidersparadijzen’ hadden moeten leven. Het was fascisme in zijn ergste soort en vormde de inspiratie voor veel films en TV-series waarbij de tranen amper nog zijn te bedwingen. Achter dat IJzeren Gordijn bevond zich dus kennelijk de Nieuw Linkse droom, maar die bleek van een ongekende gruwelijkheid, zo leerde West-Europa. Het vormde de aanleiding voor de Communistische Partij Nederland (CPN), de Politieke Partij Radikalen (PPR), de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) en de Evangelische Volkspratij (EVP) om zich te verenigen in GroenLinks. Het communisme was rampzalig door de mand gevallen en partijen en politici die daarmee geassocieerd konden worden moesten op zoek naar een andere dekmantel. Dat werden de begrippen ‘groen’ en ‘milieu’ omdat het andere stokpaardje – de gastarbeiders – al was uitgemolken als verdienmodel door zusterpartij PvdA.
Bedenkelijke staat van dienst
Het merkwaardige is nu, dat na deze korte beschrijving van de geschiedenis, een gevoel overblijft dat het juist de gebleken politieke, journalistieke en cabareteske sjacheraars zijn die claimen gehuldigd te mogen worden als degenen die de vrije en democratische rechtsstaat het beste verdedigen. En dat, terwijl zij een bedenkelijke staat van dienst hebben op dat terrein. Het uitwissen van de schuchtere – linkse – keuze voor het nationaalsocialisme, het normaal maken van het communisme, het wegkijken bij het spoor van vernieling dat de islam door de maatschappij trekt en het apart zetten van mensen die zich tegen deze verdienmodellen teweer stellen. Merkwaardig genoeg worden degenen die zij wegzetten ook nogal eens ‘nazi’ genoemd, zoals gebeurde met Pim Fortuyn, Geert Wilders of Thierry Baudet. En nu, nu de Koning de woorden herhaalde van de Joodse Jan Schelvis, de frêle man met de heldere ogen, kijken de concurrerende politici die Bolkestein, Fortuyn, Wilders en Baudet schaamteloos en in onverhulde, van moordlust doorwrochte hoop van ‘nazisme’ en ‘fascisme’ hebben beticht, als onschuldige schapen in de camera’s. Het leven van Baudet en Wilders in een continue sfeer van onveiligheid, is kennelijk het vrijkaartje van Volkert en zijn vrienden. Het lijkt er op dat we niet zo gek veel zijn opgeschoten sinds 5 mei 1945.
Elke keer een stapje verder
De woorden van Jan Schelvis zoals hij die zes jaar geleden sprak in de Nieuwe Kerk in Amsterdam blijven maar kort hangen, zoals deze zinnen: “Hoe kon de wereld toestaan dat wij, rechtschapen burgers van Nederland, als uitschot werden behandeld? Honderden omstanders hebben zonder vorm van protest toegekeken… Het leek zo geleidelijk te gaan. Elke keer een stapje verder.” Want terwijl de omroepen een orgie van gelukzaligheid de wereld in slingeren en de Gutmenschen over elkaar buitelen in overtreffende trappen van euforie, is er een dag later aan de tafels van de Publieke Omroepen op kosten van de argeloze belastingbetaler weer volop ruimte om ‘rechtschapen burgers van Nederland, als uitschot te behandelen terwijl duizenden toekijken… elke keer een stapje verder’.
De prijs van vrijheid is hoog en wordt uiteindelijk niet herkend, laat staan erkend. Het dwingende gevoel ‘beter te zijn’ overheerst; brengt presentatoren, journalisten, politici en cabaretiers tot de slotsom dat het beter is mee te zingen in het koor van gelijkvormigheid in een vals beroep op het onvervreemdbaar bezit van morele superioriteit, ook al is de plompverloren, dagelijkse en zichtbare realiteit van een totaal andere orde dan dat wat tegen een hoge prijs bevochten is.
Natuurlijk: iedereen moet op vrijdag van armoede weer boodschappen doen. Maar beseft iedereen nu echt precies wat de prijs is die vooraf ging aan die boodschappen? Het lijkt er niet op, ook niet na 75 jaar. Hoe pijnlijk.
Deze bijdrage werd geschreven door dr. Sid Lukkassen en Ton Nijhof
N.B: sprak dit artikel u aan? Steun ons dan met een donatie om onze activiteiten voort te kunnen zetten!
De Westerse cultuur heeft al enige tijd te maken met twee elkaar versterkende vormen van totalitarisme, islam en communisme, die er op uit zijn de Westerse cultuur te vernietigen, om daar de eigen specifieke dystopie voor in de plaats te stellen. Beide werken volgens het algoritme: verdring en infiltreer, intimideer en neem over het bestaande, en criminaliseer iedereen die kritiek heeft. De Westerse cultuur is geen paradijs maar lijkt voorlopig het beste wat we hebben, zo blijkt uit de hoge scores in alle vergelijkend cultuuronderzoek. Daarentegen bieden de genoemde totalitarismen slechts een frontale aanval op de mens en de menselijkheid, zoals zij zich in doctrine en historie tonen als massagenocidale moordmachines. Beide verschuilen zich evenwel achter valsheden als ‘cultuurmarxisme’ en ‘religie van de vrede’, en zeer velen hebben het niet in de gaten. Men heeft geen flauw idee van wat voor catastrofe hen boven het hoofd hangt. Men weet het niet. Men komt het ook niet te weten, want heel grote delen van de media brengen de valse boodschap dat het allemaal culturele verrijking is, en dat het een vredevolle en cultureel rijk veelvormige werkelijkheid brengt, zoals ook in het onderwijs deze ‘totaal absolute waarheid’ met grote stelligheid de nieuwe generaties jongens en meisjes wordt bijgebracht. Is de Westerse cultuur in staat deze drang tot destructie te overleven? Vast wel. Maar het vereist grote aantallen mensen die er wakker voor worden, en die zich inspannen om de gekte te keren.
Heel goed artikel, met plezier gelezen, en heel duidelijk voor wat betreft die overgang van
de toenmalige linkse clubs in GroenLinks: oude wijn in nieuwe zakken.
Alleen de man met de pientere blauwe ogen heette geen Jan maar Jules Schelvis…..
Zijn toespraak van 6 jaar geleden, 2 jaar voor hij stierf, zou eigenlijk nog eens in zijn geheel
gepubliceerd mogen worden. Misschien ook de moeite waard om op te schrijven hoe een dag na 4 en 5 mei de media weer volledig in de fout gaan. Niet allemaal, prijzenswaard zijn de uitzendingen over wat er in de laatste weken in april en mei 1945 plaats vond. Maar helaas
zal het daar wel weer bij blijven waar het de “normale” media betreft.