Hoe gevaarlijk wordt China voor de wereldvrede?

Uit het Verre Oosten komen sinds enkele maanden gestage geruchten dat Xi Jinping inmiddels meer vijanden dan vrienden heeft, duidend op een mogelijke machtsstrijd, volgend op zijn eerdere persoonsverheerlijking door de partij.

In maart verscheen een, van origine Chinees, zéér kritisch artikel over zijn falend coronabeleid. Dat verdween weer snel van het internet. Maar alleen machtige tegenstanders zijn in China in staat om zo’n artikel het licht te doen zien. Al wa            s het nog maar zo’n korte blip op de globale nieuwssites, het was een teken aan de wand.

Xi krijgt tegenwind in buiten- en binnenland, reden waarom hij probeert een binnenlandse politieke razzia door te drukken, onder de noemer van ‘nationale verjonging’. Hij probeert om de gelederen te sluiten en heeft er een potentieel bloedig grensconflict met India voor over om China’s regionale hegemonie in Azië te vestigen. Daarmee wil hij zijn invloed op het thuisfront vergroten, terwijl de Chinese economie weer opengaat, maar door Japan en de USA onder zware druk geraakt.

In Hong Kong treedt hij, ondanks Peking’s formele garanties van de locale democratie, de betreffende internationale verdragen met voeten met de introductie van zijn nieuwe ‘veiligheidswet’. Die mikt erop de tegenstand door democratische onafhankelijkheidsstrijders definitief de kop in te drukken, maar de moedige, onvermoeibare en vaak jeugdige oppositie lijkt daar slechts nog meer moed en energie uit te putten. Wat een bewonderenswaardige lef hebben die jongelui om van zich af te bijten tegen deze verbeten fascisten, terwijl in onze wereld globalisten proberen om diezelfde democratie te verkrachten.

Xi organiseert nu grootscheepse militaire oefeningen in de Gele Zee, die toevallig uitlopen tot diep in de Zuid Chinese Zee. Chinese troepen provoceren Indiase grenstroepen in dit nieuwe offensief van Peking . De twee dichtstbevolkte, nucleaire kemphanen staan tegenover elkaar, niet alleen in de Himalaya maar ook in de Indische Oceaan, waar India de USA aan hun zijde vindt.

Ongewapende Chinese militairen overschrijden de grens om ‘man tegen man’ vechtpartijen uit te lokken met de Indiërs. Ondertussen stuurt Xi 5000 troepen naar de ‘Line of Actual Control’ langs de grens. Ook in de Naku La regio bij Tibet vinden dergelijke confrontaties steeds vaker plaats, terwijl beide kanten daar ook vliegtuigen stationeren. Xi hoopt zo zijn interne positie te versterken, ten koste van de regionale, misschien zelfs globale, veiligheid.

Line of Actual Control

De nieuwste reden voor China’s permanente agressie is de aanleg van een weg in de Indiase Glawan vallei tot vlak bij voornoemde ‘Line of Actual Control’, volgens de Indiase (nationale) veiligheidsanalist Nitin Gokhale. China voerde in die regio de boventoon dankzij een superieure infrastructuur met een wegen- en elektriciteitsnet, die India totaal verwaarloosd had. U moet denken aan smalle modderpaden door de bergen die tijdens de moesson in moerassen veranderen. Maar nu India die achterstand in luttele jaren inloopt met de bouw van een zestigtal wegen worden de Chinezen zenuwachtig.

Chinezen hebben vaak een erg kort lontje en tenderen ertoe om meteen in de gordijnen te klimmen, in de simplistische hoop dat botte agressie afschrikt. China heeft ook op andere wijze geprobeerd het strategische voordeel te consolideren door Indiase infrastructuurprojecten, letterlijk, te saboteren, hetgeen keer op keer tot confrontaties leidde. In 2017 leidde China’s aanleg van een weg door Doklam, vlak bij de Indiase bondgenoot Bhutan, ook al tot twee maanden van gewapende confrontaties, waarna de Chinezen zich terugtrokken. Maar het zijn wraakzuchtige egotrippers. 

De strijd gaat om twee strategisch belangrijke, virtuele maanlandschappen. Het op 4 à 5 km. hoogte gelegen Aksai Chin plateau ten westen en de zo’n 1500 km. oostwaarts gelegen, bergachtige Indiase staat Arunachal Pradesh, vlak ten zuiden van Tibet. Die regio variëert ook al van zo’n 2 tot 5 km. boven zeeniveau, hoger dan de top van de Mont Blanc. Beiden zijn eigenlijk alleen maar bewoonbaar voor de ‘locals’, Tibetanen en Ghurka’s die tegen die barre omstandigheden bestand zijn. 

In 1962 provoceerden Chinese offensieven de Chinees Indiase oorlog die in een informele wapenstilstand eindigde langs de ‘Line of Actual Control’ (LAC). Voor Peking leverde dit toegang tot Indiaas territorium ten westen van de grens, waar een strategisch essentiële weg tussen Xinjiang en het door China geannexeerde Tibet loopt. Maar in het oosten van de LAC moest China zich terugtrekken op de McMahon linie, en gaf daarbij prijs wat zij brutaal ‘Zuid Tibet’ noemt. Die McMahon grenslijn tussen India en Tibet is het 100 jarige product de Britse koloniale tijd, maar de annexatie van Tibet was evident nog niet genoeg voor de rabiate communistische megalomanie.

De brutale communisten pretenderen zelfs de Indiase staat Arunachal Pradesh te annexeren, waar 2 miljoen mensen met sterke culturele banden met Tibet leven. Als China erin slaagt om de oude Tibetaanse cultuur uit te moorden kunnen zij geen overlevenden aan de grens gebruiken.

“Ordinaire vechtpartijen
aan de grens, zoals tussen
Ajax en Feijenoord supporters”

Ondanks een bezoek van president Rajiv Ghandi aan Peking en vreedzame protocollen blijft Peking proberen hoever zij kunnen gaan. Enerzijds omdat zij geen gezag van derden kunnen accepteren, anderzijds omdat de sterk verbeterde relatie tussen India en de USA een doorn in hun imperialistische ogen is. Momenteel zijn het nog ordinaire vechtpartijen aan de grens, zoals tussen Ajax en Feijenoord supporters. Maar naarmate Xi’s interne positie verzwakt zal hij geneigd zijn om die te versterken met een traditionele ‘we against them’ confrontatie of zelfs een – hopelijk beperkte – oorlog om interne steun op te trommelen. Eigenbelang van politici, of het nu Rutte danwel Xi is, wordt duur betaald.

Xi staat ook onder sterke buitenlandse druk, want Japan betaalt eigen bedrijven om China te verlaten, hetgeen de USA ook al overweegt en het zwakste punt van het communisme is altijd de economie, zoals Ronald Reagan demonstreerde. Reuters meldt dat een recent intern memo voor Chinese top- veiligheidsfunctionarissen een aanbeveling bevatte om de USA de oorlog te verklaren gezien de anti-Chinese piek in de wereldwijde media.

Zoals ik al schreef, worden Chinezen vaak geplaagd door hun ego’s èn een kort lontje. Levensgevaarlijk als zij een nucleaire macht als India blijven provoceren, want wie controleert de haviken van de People’s Liberation Army als Xi onderuit dreigt te gaan? Xi kan zeggen wat hij wil over de noodzaak tot ‘nationale verjonging’, maar het zijn de oude, hard-line communistische apparatsjiks die daar het hunne van vinden en daar is hij nog niet klaar mee. De Chinese economie zal waarschijnlijk het oude niveau niet meer benaderen, hetgeen de financiering van Xi’s agressieve expansie èn zijn persoonlijke machtspositie ondermijnt. Zo wordt China in de nabije toekomst een onvoorspelbare, nucleaire, macht.