Weekdier reacties

Op 3 januari 2020 kopte de media met een bericht over de dood van Qassem Soleimani die op het militaire gedeelte van de Internationale luchthaven van Bagdad samen met Abu Mahdi al-Muhandis door een Amerikaanse drone aanval definitief het zwijgen werd opgelegd.

Soleimani is de architect van Teherans Midden Oosten strategie om de macht van de Mullahs te verspreiden van de Hindu Kush tot aan de Middellandse Zee, van de Kaspische Zee tot aan de Perzische Golf. Een strategie waarin een naadloze verbinding tussen machtsfactoren van de staat, militair vermogen, grensoverschrijdend terrorisme en oproer van het volk centraal staat en herkenbaar is in de Libanon, Syrië, Jemen en Irak. In die strategie speelt de Qud strijdmacht een grensoverschrijdende rol en met die pantservuist van de Mullahs in de binnenzak bepaalde Soleimani grotendeels het buitenlandse beleid van Teheran. Hij slaagde erin om de vertrouweling van de politieke leiders in Damascus, Beiroet, Bagdad en zelfs Moskou te worden.

Soleimani afkomstig uit een klein dorp in de bergen van de Kerman provincie waar het tribalisme de boventoon voert, was een fervente aanhanger van het terrorisme. Hij was bijvoorbeeld instrumenteel voor de oprichting van de Asaib Ahl al-Haq in Irak, de Afghaanse component van de Fatemiyoun divisie en de Pakistaanse component van de Zeynabiyoun Brigade in Syrië, de internationale oriëntatie van Hezbollah in de Libanon en Syrië en de Ansar Allah rebellen van de Houthi beweging in Jemen. Binnen die context en in lijn met de wens van de Mullahs formuleerde hij de opdracht van zijn strijdmacht als ..the Qods Force provides material support to the Taliban, Lebanese Hizballah, Hamas, Palestinian Islamic Jihad, and the Popular Front for the Liberation of Palestine-General Command (PFLP-GC)”.

Soleimani oordeelde dat Iran’s invloed in Syrië belangrijk was om het terrorisme naar Europa en Afrika te exporteren en als centrum te functioneren voor bevoorrading van wapens, munitie en explosieven naar gelieerde islamitisch extremistische netwerken, groeperingen en splinterafsplitsingen in het Midden Oosten en Noord Afrika. In dat streven speelt de Qud strijdmacht gebruikmakend van de diplomatieke faciliteiten van Iraanse ambassades verspreid over de aardbol, een centrale rol als uitzendbureau en vooruitgeschoven inlichtingen en informatie post voor de Mullahs in Teheran. Geweld, chantage, omkoping en moord zijn Quds belangrijkste instrumenten om de Iraanse invloed in de regio en Europa stevig uit te breiden. Hoewel Soleimani voor het stimuleren van het internationale terrorisme en internationale wapenhandel door de UN Veiligheidsraad op de zwarte lijst werd gezet en zijn Qud Strijdmacht mondiaal beschouwd wordt als een terroristische organisatie en ook op die zwarte lijst staat, kon de man zich vrijelijk over de aarde bewegen.

Door het geheime karakter van de Quds missies heeft hij vermoedelijk tot eigen frustratie en irritatie lang in de schaduw van anderen moeten leven. Daar is in 2015 verandering gekomen. Zijn gezicht was sindsdien niet meer van het scherm en uit de kranten weg te poetsen. Als rechterhand van de President van Iran zijn er meters beeldmateriaal verpakt in documentaires, nieuwsuitzendingen en zelfs geluidmateriaal als deel van popliederen aan hem gewijd. Op het gevechtsveld stond hij blijkbaar ook zijn mannetje gezien de operationele successen die aan hem worden toegeschreven. Het verhaal gaat dat de Qud strijdmacht onder zijn leiding significante successen heeft geboekt zoals de herovering van Tikrit op IS.

In Iran had Soleimani de status van een popster en niet verrassend dat hij net als zoveel leiders van terroristisch georiënteerde structuren in de orde van grootte als OBL en Abu Bakr al-Baghdi, zich in de loop der jaren onaantastbaar ging voelen. Hij bedreigde voortdurend het Amerikaanse leiderschap in de post-Obama periode. In de zomer van 2018 liet hij in Hamdan een stad op bijna 300 kilometer ten zuiden van Teheran, deze gezwollen woorden voor zijn aanhangers uit de mond rollen: “Mr. Trump, the gambler! […] You are well aware of our power and capabilities in the region. You know how powerful we are in asymmetrical warfare. Come, we are waiting for you. We are the real men on the scene, as far as you are concerned. You know that a war would mean the loss of all your capabilities. You may start the war, but we will be the ones to determine its end”. Vol van zichzelf en de kracht van de Qud strijdmacht verwees hij met die tekst naar zijn veronderstelde superioriteit in het asymmetrische optreden. Hij pronkte daarbij regelmatig met de “axis of resistance”. Een beweging die steunt op een fundering van proxy legertjes resp. oproer bewegingen in combinatie met de samenvloeiing van staats machtsfactoren en militair vermogen. Gelet op de reacties van regionaal staatshoofden, de grote Iraanse invloed op de Iraakse politiek, het aansturen van aanslagen en aanvallen op Amerikaanse burgers, militairen en installaties door Teheran gesponsorde milities in Irak, het uitschakelen van kritische Irakezen in binnen en buitenland en vooral het machtsspel binnen en rondom Syrië, is hij daarin aardig geslaagd.

Hoe reageert de westerse media? Door o.m. het Democratische dwaallicht te citeren: “Tonight’s airstrike risks provoking further dangerous escalation of violence,…America – and the world – cannot afford to have tensions escalate to the point of no return”. Een uitspraak in lijn met Obama´s Iranees knuffelbeleid dat uiteindelijk resulteerde in de sterk bekritiseerde nucleaire overeenkomst met de Mullahs en hun marges verruimden om het terrorisme mondiaal te ondersteunen en uit te dragen. Amerika kenners kropen met hun inzichten over Trumps actie weer uit hun holen en de argeloze lezer kreeg teksten onder ogen als “de bestorming van de Amerikaanse ambassade is een afgang voor US” en na de drone aanval draaide de tekst 180 graden en kopten de media “Trump riskeert een derde wereldoorlog”. Vanzelfsprekend en niet eens meer verrassend ontdekten die kenners niet de spanning in hun eigen uitspraken tussen afgang en derde wereld oorlog.

Ze gingen er ook aan voorbij dat die bestorming werd uitgevoerd door leden van de Volks Mobilisatie Beweging (PMU), een paraplu organisatie van door Iran gesponsorde milities in Irak en de belangrijkste behartiger van Iraanse belangen in Irak. Die proxy-demonstranten werden aangevoerd door twee terroristen Abu Mahdi al Muhandis(bijnaam: de ingenieur en tweede man van PMU) en Qays al-Khazali (in verband gebracht met moord, kidnap en wapenhandel; zou op 3 januari 2020 door US Mariniers in Bagdad gevangen genomen zijn) en aangespoord door Al-Amiri[1]  (hoofd van de Badr organisatie, de militaire vleugel van de Supreme Islamic Iraqi Councel) en Faleh al-Fayyad (leider van de PMU en oprichter van de ATAA beweging). De vier werden gespot in de directe omgeving van het Amerikaanse ambassade gebouw.

Net als de Mullahs in Teheran leven de kenners in het westen nog steeds in de veronderstelling dat Obama aan de knoppen van het Amerikaanse buitenlandse beleid draait en net als in Benghazi een bestorming van Amerikaans grondgebied in het buitenland ongemoeid laat en het okay vindt dat daarbij Amerikaanse burgers het leven laten. Het is blijkbaar nog niet doorgedrongen dat de huidige president een lijn in het zand trekt en bij overschrijding van die lijn knalhard terugslaat. Iran had dat kunnen weten toen Trump na de bestorming van de Amerikaanse ambassade het dreigement had geuit dat de USA zou terugslaan. Die categorie denkt dat Trumps rode lijnen net als die van Obama tot in het oneindige oprekbaar zijn. Dat is een kapitale vergissing en Soleimani heeft net als Abu Bakr al-Baghdadi de prijs betaald voor zijn grenzeloze arrogantie.

In geen artikel werd de vraag gesteld waarom Soleimani samen met Abu Mahdi al-Muhandis in Bagdad was. Slechts een paar van die kenners wilde en kon de punten verbinden met een lijn die loopt van Soleimani, via de PMU naar de bestorming van de Amerikaanse ambassade in Bagdad. In plaats daarvan sterk gekleurde anti-Trump teksten. De aanslagen op in Nederland wonende Iraniërs door leden van de Qut eenheid is net zo snel vergeten als de verschrikkingen waar IS bruiden aan hebben bijgedragen. Weekdier verhalen.

[1] Al Amiri was in 2011 Minister van Transport in de regering van Al Maliki en werd met veel egards in 2011 door Obama in het Witte Huis ontvangen.

.