Gedreven door onkunde

“Wij moeten open en tolerant zijn voor de islam en de moslims zodat zij dat ook tegen ons zullen zijn als wij in de minderheid zijn”.
Jens Orback voormalig Zweeds Minister van o.m. integratie op 18 augustus 2007.

Deze uitspraak was de inleiding van het artikel “Ontmanteling van een Voorbeelddemocratie” uit 2017 waarin de neergang van de welvaart en welzijnstaat Zweden wordt uiteengezet. Zweden het Utopia voor de linkse mens met een democratisch model dat grof navolging kreeg in grote delen van Europa. Sociale markteconomie, een uitgebreid sociaal stelsel, bijna volledige werkgelegenheid en het laagste criminaliteitscijfer van Europa en wellicht van de hele wereld. Zo afficheerde Zweden de achterliggende decennia zichzelf. De kosten van het realiseren en in standhouden van een bijna Utopiaanse samenleving hielden opvolgende Zweedse regeringen angstvallig in de binnenzak. Het Europese links-politieke segment keek vertederd toe hoe die samenleving in hun ogen floreerde en in stilte wensten velen van hen dat ook hun samenlevingen er zo uit zouden zien. Zoals gewoonlijk waren politici blind voor de negatieve effecten die door het voortdurend verleggen van normen en waarden op de langere termijn zouden hebben.

Herhaaldelijk werd door diverse realisten gewaarschuwd dat de veronderstelde ideale Zweedse samenleving niet bestand zou zijn tegen de effecten van tribale normen en waarden van nieuwkomers en een instorting van die ideale democratie een kwestie van tijd zou zijn. Zweedse politici die nog steeds de linkse beginselen in de praktijk wilden toepassen, gooiden desondanks de grenzen open en verleenden nieuwkomers vrijheden waarvoor de autochtone Zweedse burger jaren voor moest ploeteren.

Die instelling resulteerde in getto´s met no-go zones, straatverboden voor in zwarte gewaden geklede vrouwen, groeiende criminaliteit en territoriale conflicten tussen etnische entiteiten uit Noord Afrika en de Sub Sahel, kansarme personen met een laag opleidingsniveau en geringe arbeidsparticipatie leidend naar hoge werkeloosheid en explosief groeiende sociale voorzieningen en daarmee verbonden kosten. Politie agenten, hulpverleners, homoseksuelen, Joodse burgers en vrouwen worden regelmatig lastig gevallen en aangevallen. Wapendelicten nemen schrikbarend toe. Rellen en sociale onrust zijn vooral in voorsteden waar het merendeel van de bewoners uit migranten bestaat, dagelijkse routine en slepen zich dagenlang voort. Bendes hebben stap voor stap hele wijken overgenomen en bepalen het dagelijkse leven. De Zweedse politie heeft nadrukkelijk de noodklok geluid en het gevolg is dat bedreigde en zich bedreigd voelende Zweden uit de grote steden vertrekken en elders in Zweden hun heil zoeken. Vluchtelingen in hun land van geboorte. Voor realisten was het duidelijk dat het Zweedse bestel van binnenuit opgegeten werd.

Die ontwikkelingen en gebeurtenissen in Zweden bevestigen dat een welvaartsstaat en open grenzen niet samengaan en die observatie zou de heren en dames politici de ogen geopend moeten hebben. Integendeel, die blijven dromen van een stabiele multiculturele samenleving en volharden in politiek correcte volzinnen om nieuwe medelanders te bejubelen als een verrijking van het Zweedse Koninkrijk. De waarschuwing van Tino Sanandaji (1980)[i] dat “ de idylle van een Zweden als de unieke verbinding tussen welvaart, groei en gelijkheid voorbij is” werd en wordt in de parlementsgebouwen van Stockholm hautain weggewuifd. Hoewel het overduidelijk is waardoor en door wie het sloopproces van het Zweedse staatsbestel in gang is gezet, blijven officiële functionarissen zich verschuilen achter een romantische semantiek om de ontwikkelingen niet te benoemen als uitingen van islamisme en in diens spoor islamitisch extremisme dat zich bedient van terroristische en criminele instrumenten en middelen.

Het is voor de neutrale waarnemer uitermate pijnlijk om te zien hoe de Zweedse samenleving zich gewillig laat knechten door de ruimte die Zweedse politieke wegkijkers geven aan de agressieve, veeleisende migrant. Zweden bewijst waar een doorgeslagen vertroeteling van migranten ten koste van de levensomstandigheden van de autochtone burger in resulteert. Geconfronteerd met dat schrikbeeld houden de Scandinavische buren hun adem in en vrezen voor een spill-over effect van die destructieve ontwikkelingen. Een Noorse minister die de ongewenste effecten van het open deur migranten beleid in een aantal Zweedse steden met eigen ogen heeft gezien, betitelde die ontwikkelingen en gebeurtenissen als Svenske Tilstander (Zweedse omstandigheden) Vanzelfsprekend kreeg haar uitspraak de handen in Zweden en in Noorwegen in de liberale media en bij politieke wegkijkers en betweters, de handen niet op elkaar. Het beeld van met hoofddoek gedrapeerde Zweedse regeringspolitici die zich gedwee de eisen van moslimleiders van een theocratie die het internationale terrorisme ondersteunt, laat aanpraten, schetst het deplorabele beeld van een natiestaat in verval.

In de achterliggende jaren werd een groot aantal artikelen met de bovenstaande teksten gevuld. Waarschuwingen onderbouwd met voorbeelden werden geuit, maar in de politieke Europese hoofdsteden was geen beweging te constateren. In slaap gesust door de beelden van hun rozige parallelle wereld hebben ze de eigen samenleving tegen vriendenprijsjes in de uitverkoop gedaan. Gisteren mocht Magnus Norell zijn zorgen vastleggen in een AD artikel dat kopte “tachtig duizend migranten zijn domweg verdwenen”. Tachtigduizend die zich in 2015 mee lieten voeren met de stroom migranten, waarvan de meesten nooit asiel zouden krijgen. Tachtig duizend die door de overheden niet meer te vinden zijn. De Zweedse politici hebben over die misstand gezwegen; bang beschuldigd te worden voor xenofoob, islamofoob, racisme en zelfs fascisme. Net als politie, politici en media in de UK decennia gezwegen hebben over Aziatische bendes die horde jonge vrouwen en meisjes als slaven hebben behandeld, als nutteloze bezittingen hebben behandeld.

Zweden, die ideale multiculturele samenleving, telt inmiddels 185.000 mensen die zijn geboren in Syrië, 145.000 Irakezen, 70.000 Somaliërs, 50.000 Afghanen en 40.000 Eritreeërs. Een deel van het gekleurde Zweedse segment vecht elkaar de tent uit op de straten van de Zweedse steden. Het zijn ontwikkelingen die overwaaien naar de buurlanden en zich als inktvlek lijken te verspreiden over het rijkere en tolerantere deel van de Europese samenleving. Zweden noch enig ander Europees land heeft een geneesmiddel om die etterende wond te genezen. Wel veel geluid en stoere taal, stevige papieren maatregelen, maar zoals de Nederlandse regering heeft bevestigd, geen wil om die stevige maatregelen uit te voeren.

De uitspraak van Orback is tekenend voor de hedendaagse politieke generatie. Die dwaalt geblinddoekt met oog – en oorkleppen op en hoopt dat koene teksten en niets doen tot de gewenste oplossing zullen leiden. De doorsnee burger moet voor die ijdeltuiterij bloeden.  

[i] Een Zweedse  auteur, analist en spreker met Iraanse wortels. Hij heeft diverse boeken en rapporten over politieke onderwerpen gepubliceerd .

.