Stakingen en Macron’s slappe knieën.

Frankrijk stond doodstil afgelopen donderdag omdat Macron probeert een klein tipje van een serie noodzakelijke maatschappelijke hervormingen aan te pakken waar Frankrijk al een halve eeuw te laat mee is.

Pensioenhervormingen in een land waar hele volksstammen op 52 jarige leeftijd en gemiddeld op 60 jarige leeftijd met pensioen gaan, waar vakbonden in vele decennia de slappe regering het mes op de keel zetten en bedongen dat er meer dan 40 sterk verschillende pensioensystemen ontstonden die inmiddels volstrekt onbetaalbaar zijn. De grootste raddraaiers, de Stalinistische C.G.T. die Air France-KLM al vele honderden miljoenen heeft gekost, staan vooraan in de rij om op – zoals gebruikelijk – uiterst gewelddadige wijze de regering tegemoet te treden.

Macron’s probleem is echter veel groter, want zo ontzettend veel werknemers en hun organisaties zijn deze fantast zo geweldig beu dat zij zich aansloten bij het protest van donderdag, waarbij de ‘gilets jaunes’ en de Stalinisten van ‘Black Block’ als ideologisch zeer verscheiden, bonte mengeling zich aansloten.

Macron’s probleem is Macron, zijn impopulariteit is zo enorm dat nog slechts 30% der Fransen vindt dat hij het goed doet en dan heeft hij laten weten dat de pensioenhervormingen er komen, coûte que coûte. En dat in een land waar 42 verschillende pensioensystemen bestaan, het personeel van de SNCF het aller bruinst bakt met een 52 jarige pensioenleeftijd, zeevarenden stoppen met 55 jaar en de kampioenen zijn de militairen met 47 jaar!

Geen wonder dat deze ‘would be’ reïncarnatie van Napoléon probeert om via de EU de andere lidstaten voor zijn sores te laten opdraaien! Maar die greep in de kas is deze week gelukkig weer nèt verijdeld… Het wordt duur als de ene na de andere slappeling als president van Frankrijk dit soort wantoestanden niet durft aan te pakken. Nu spendeert Frankrijk liefst 14% van het Bruto Nationale Product aan pensioenen, terwijl in Nederland het percentage op 5,4% ligt en wij 4 jaar later met pensioen gaan. Ook kent Frankrijk een weging der gewerkte jaren die enorm kostenverhogend werkt.

Macron wil een systeem waarin iedereen – dus zowel publieke als privé sector – gelijke rechten krijgt en in ruil daarvoor mag men met 62 jaar pensioneren. Het gat wordt dan hopelijk gevuld door de EU landen. Het – bedroevend lage – minimumpensioen moet boven de € 1000 komen en pensioenen moeten geïndexeerd worden. Dat alles in een land met een aanzienlijke zwarte economie waar vele duizenden ‘mom & pop stores’ het hoofd niet of nauwelijks boven water kunnen houden, dus wie gaat dat betalen?

Typerend voor Frankrijk is dat Macron na 9 december zijn plannen gaat presenteren maar dat het land al op 5 december in opstand is. In 1995 was een andere slappeling genaamd Chirac ook met soortgelijke plannen gekomen, met als gevolg dat het land weken lang plat lag en president Jacques met de staart tussen de benen afdroop.

Macron is ook geen stoere president zoals Margaret Thatcher dat wèl was en hij heeft nu al knikkende knieën bij de gedachte aan 1995; de 5^e december was nog maar een waarschuwingsschot.

.