De terechtwijzing voor de salonsocialisten

Boris 364 – Corbyn 203. Het lijkt wel de eindstand van een uit de hand gelopen basketbal wedstrijd, maar het betekent dat het salonsocialisme een gevoelige terechtwijzing heeft gekregen. Ook het Engelse D’66-surrogaat der antidemocratische LibDems, die het referendum van 3 jaar geleden nooit wilden erkennen, staat nu voor 5 jaren in de coulissen. Dat bij ons D’66 inmiddels de facto ook al gehalveerd is en het leeghoofd Barbie-Jette desondanks bij een partijcongres kookles geeft, is een bemoedigend teken aan de wand.

Na een decennium van politiek gekwakkel – vergelijkbaar met de Nederlandse politieke versplintering en het gehannes met het “polderen” – ziet Engeland zich nu bevrijd van het pestilente salonsocialisme.

De “rode muur” van Labour, die van Yorkshire tot Wales liep, is verkruimeld. Engeland verlaat per 31 januari de EU met zijn verstikkende bureaucratie en Big Brother’s voortdurende usurpatie van de Engelse soevereiniteit, terwijl Trump’s al maanden geleden gedane aanbod voor samenwerking in een mondiaal “freetrade agreement” menige door de EU gekluisterde vrije ziel doet watertanden.

Sinds 1935 hebben de socialisten en communisten van Labour niet zo’n afstraffing gekregen, zo ook het salonsocialistische LibDem clubje. Dat is een bemoedigende analogie, want hun Nederlandse surrogaat lijkt inmiddels ook al gehalveerd onder het bezielend leiderschap van Jetten… Dat gaat de goede kant op!

Boris heeft een enorme gok genomen door, met overweldigend succes, zich te richten op de klassieke – maar nu zwaar door het salonsocialisme gefrustreerde – Labour kiezers. De partij der, in theorie, welgestelden begroef Labour levend onder een overweldigende golf stemmen van de hardwerkende Midlanders en Noorderlingen. Boris werd aan alle kanten geridiculiseerd en persoonlijk aangevallen, maar geniet nu een immense persoonlijke autoriteit om de pestilente socialistische invloed van Labour, de LibDems en vooral de EU in de afgelopen jaren teniet te doen en hij zal geen moment aarzelen.

Stel je zo’n luxe eens voor in Nederland zonder publieke omroep en andere zegeningen!

Curieus genoeg heeft Boris zijn partij in economisch opzicht naar de linkerflank gestuurd, o.a. met steun voor bedrijven in nood, maar op maatschappelijk terrein pakt hij aan met langere gevangenisstraffen en aandacht voor het feit dat Europese immigranten zich gedragen “alsof zij thuis zijn”. Echo’s van Trump, maar de partij wordt niet langer gedomineerd door snobby dinosaurussen nu de “blue collar” kiezers uit het noorden de richting aangeven.

Deze omslag op het politieke toneel, daterend van voor Brexit, lijkt een lange termijn effect in te luiden en begint zich in Nederland ook al voorzichtig af te tekenen met het verval van de VVD en D’66. Economische overwegingen spelen minder sterk dan culturele aspecten in de voorkeur der kiezers, en velen van hen zijn een Rutte, Pechtold en Jette evident spuugzat, net als Corbyn.

In Engeland is daarmee in feite een nieuwe Tory partij ontstaan in een vloedgolf waarop Boris bekwaam wist mee te surfen en ook in de USA hebben wij gezien hoe conservatieve posities op culturele aangelegenheden door de werkende klasse en de vrije beroepen gedeeld bleken te worden.

Het salonsocialistische bed wordt verschoond en het voordeel voor Boris is dat hij niet te maken heeft met een volstrekt geschifte en immorele oppositie zoals Trump!

Wat niet ontkend kan worden is dat de partij ideologisch bepaald niet coherent is en met name de stemmen uit het noorden zijn conditioneel. Zij verwachten investeringen in de infrastructuur, in de gezondheidszorg en met name een strenge immigratiepolitiek. De traditionele Tories in het zuiden lijden onder de illusie dat afscheid van de EU het land onbestuurbaar zal maken.

Boris kan naar de USA kijken waar een charismatische leider een ijzersterke combinatie vormt met een “knallende economie”. Dat dat charisma Boris evenmin vreemd is, lijkt vanzelfsprekend, maar de Engelse economie hangt af van het winnende scenario. Een beetje blijven plakken aan de EU staat diametraal tegenover de keiharde Brexiteers en wie krijgt het meest in de melk te brokkelen bij Boris?

Boris geniet nu ongetwijfeld een ijzersterke positie, de rebellen zijn uit de partij geschopt en vervangen door loyale medestanders. Na alle sabotage van het Parlement dat inbreuk maakte op de scheiding der machten is Downing Street de baas. Het is nu aan Boris om de actuele politieke omslag te consolideren.

.