Venezuela is een regelrecht rampzalig voorbeeld van hoe doortrapt socialisme een land tot de bedelstaf brengt en dood en verderf zaait terwijl de élite schatrijk wordt aan de drugshandel en de uitkomst daarom nog steeds ongewis lijkt nu Alexander Bolton, één der grootste supporters van de Venezolaanse oppositie in het Witte huis, ontslagen is danwel zijn eigen ontslag heeft aangeboden…
De Colombiaanse en Mexicaanse kartels zijn oppermachtig, maar Latijns Amerika drijft sowieso langzaam naar een (veel) conservatievere oriëntatie, behalve Argentinië dat nu wéér, helaas voor de zoveelste keer, regelrecht in de handen van een Peronistische Maffia van het ergste soort is gevallen onder leiding van de onscrupuleuze, goedkope en criminele snol Cristina Kirchner.
De laatste weken was Bolivia in de internationale pers, behalve in Nederland waar wij ons liever druk maken over een collectie clowns die de snelheidslimiet op de snelwegen tot 90 km/u willen reduceren omdat zij dat altijd wel leuk hebben gevonden en om de mensheid dwars te zitten met inane regeltjes uit de koker van Brusselse saboteurs inzake CO² en N ( nitrogeen = stikstof ) die de vaderlandse economie naar de donder helpen.
Ook proberen zij Nederland wijs te maken dat er niets gaat boven een vrouwelijke minister president, waarvan zij twee uiterst dubieuze specimina op de plank hebben liggen die geen van beiden geplaagd worden door enige mate van gezond verstand of integriteit.
Vergis u niet, Latijns Amerika is niet alleen maar Pizco Sauer, witte strandjes met een azuurblauwe zee en wuivende palmbomen! Wie ooit in het schrale la Paz (de hoofdstad van Bolivia) is geland begrijpt binnen één minuut waarom buitenlandse voetbalelftallen zo kort mogelijk voor een wedstrijd tegen Bolivia naar la Paz komen om vervolgens zo snel mogelijk weer weg zijn: tijdens het wandelingetje van het vliegtuig naar de terminal komen diverse indiaantjes met steekkarretjes met zuurstofflessen naar het vliegtuig gerend terwijl, steevast, een handvol passagiers flauwvalt door acuut zuurstofgebrek op 3700 m. hoogte boven zee. Iemand die ooit heeft geskied op 3800 m. hoogte op de pistes van de Aiguille du Midi bij Chamonix, vlak naast de top van de Mont Blanc, kan zich daarbij iets voorstellen, maar dan zonder de skiliften, luxe restaurants en ander vertier…
In die barre omstandigheden, en vaak nog één of twee kilometer hoger, leven de afstammelingen van de Inca’s, ongelooflijke taaie, straatarme kleine indiaantjes met longen als twee ossen, die dagelijks van hun schrale tuintjes naar de markten in de stad sjouwen met hun lading aardappels en andere producten op hun rug gebonden, om vaak via ruilhandel in hun karige bestaan te voorzien. Maar eerst moeten zij, na het sluiten van de markt in het stikdonker en in de vrieskou, vaak op blote voeten, weer een kilometer, of meer, omhoog zwoegen in de ijle lucht. Als men die keiharde omstandigheden kent, in de wetenschap dat de levensduur van die arme stakkers vele tientallen jaren korter is dan de onze, kan men zich af en toe in wanhoop afvragen hoe een gedegenereerde maatschappij als de onze de verwijfde nietsnutten van D’66, GL en de PvdA kan voortbrengen. Slappe doedels die nog nooit enige fysieke of mentale ‘hardship’ hebben gekend behalve dat zij dagelijks ‘gekwetst’ zijn.
Gisteren (10.11) is de socialist in hart en ziel, de corrupte Evo Morales, teruggetreden als President van Bolivia en ik zal hem niet missen. Maar toch moeten mij, eerlijkheidshalve, een paar zaken van het hart die zelfs bij de slappe doedels van D’66 zouden aanslaan. Morales is een ‘indio’ die ten tijde van de ‘sendero luminoso’ in Peru gevormd werd en het land, na generaties van enge generaals die in Bolivia hadden huisgehouden voor eigen gewin, een socialistische toekomst ging geven met gouden bergen voor iedereen, vooral voor zichzelf!
In 2007 kraaide de politiek wetenschapper Mitchell Seligson hoog van de toren van de Amerikaanse vander Bilt Universiteit dat Argentinië, Bolivia, Brazilië, Chile, Ecuador, Peru, Uruguay en Venezuela het (socialistische) licht hadden gezien. Die tijd is voorbij, want de Zuid Amerikaanse burgers willen conservatieve leiders en maken schoon schip middels de ‘voto castigo’, de ‘afstraffende stem’ die jarenlang politiek misbruik bestraft.
Dat zou niets voor Rutte zijn, maar de typische hersenloze VVD kiezer stemt nu eenmaal zoals papa en mama altijd al stemden, terwijl de zuid Amerikaan kijkt of er brood op de plank is.
Over Chile en Brasil heeft de Nederlandse pers recentelijk in ieder geval iets laten weten, zij het dat dat uiteraard weer hun bevooroordeelde linkse anekdotes zijn, maar ik blijf even bij Bolivia en, als vergelijkbaar buurland, Peru, waar een onkreukbare relatie uit mijn zakelijke verleden in dat continent, Pablo Kuczynski, als economisch liberale president sinds 2016 ten slachtoffer viel aan extreme linkse politieke krachten in 2018 omdat hij niet in twee jaar kon corrigeren wat zijn linkse voorgangers allemaal hadden verziekt in vele generaties, precies het lot dat de conservatieve president Macri nu in Argentinië treft.
Wat de corrupte ‘indio’ Evo Morales in Bolivia bewerkstelligde in een volstrekt patriarchale maatschappij – en dat moet ik hem nageven – is de verheffing van de ‘cholas’. In de arrogante Spaanse koloniale maatschappij waren ‘cholas’ de inheemse vrouwen die als minderwaardig werden gezien, u kent ze wel van foto’s in hun fleurige jurken met hun bolhoeden en een sigaar in de mond. Deze ‘cholas’ bezetten nu hoge ministeriële posten, media jobs en reizen, qualitate qua, de wereld af. Na mijn vele tientallen jaren in dat continent moet ik Evo Morales voor wat dat betreft mijn goedkeuring geven. Vaak zijn het vrouwen uit de ruige bergen die pas op latere leeftijd naar de steden kwamen en als twintigers nog Spaans moesten leren omdat zij slechts hun inheemse ‘Quechua’ spraken, de taal van hun verre voorvaderen die sinds de 13e eeuw het indrukwekkende rijk der Inca’s hadden gesticht. Morales was als een derde ouder voor hen en dat experiment is geslaagd omdat het vrouwen betrof die stuk voor stuk van het platteland kwamen, daarom met twee voeten op de grond stonden en geen last hadden van de delusies van twee domme, incompetente en over het paard getilde ganzen als Kaag en Ollongren.
‘Chola’s’ zijn, in tegenstelling tot dit trieste, arrogante duo, hard werkende vrouwen die ook van kinds af aan begrijpen dat niets voor niets komt, maar dat overal voor gebuffeld moet worden. Er is zelfs een indigene Boliviaanse middenklasse ontstaan als zogenaamde Quechua- en Aymara-bourgeoisie. In 14 jaren onder Morales groeide de welvaart zelfs gemiddeld 4,9% p.a. en liep ook de armoede terug van 38% tot 15% van de bevolking. Het BNP steeg van US dollar 1000 tot $ 3500 p.a. per hoofd van de bevolking dankzij de hoge prijzen voor grondstoffen, tot 2014.
Maar er waren ook verliezers, omdat de regering op hun territoria concessies verleende voor mijnbouw zonder dat de bevolking daar ook maar iets over gevraagd werd. Waar het geld van die concessies bleef weet alleen Morales! De protesten tegen hem werden steeds intensiever, maar Evo dacht dat hij dat wel aankon. Nu is Morales terug getreden nadat Leger en Politie hem duidelijk maakten dat zijn bedrog bij de huidige verkiezingen, net als de voortdurende protesten en het vrijwillige vertrek van hoogwaardigheidsbekleders die al asiel in Mexico hebben aangevraagd en hebben gekregen, de trend hebben gezet voor zijn démise.
Het is afgelopen! Morales dacht dat hij, net als de dwaas Chavez in Venezuela, onmisbaar was en speelde alles of niets; het werd niets omdat niet allen het leger niet langer meedeed maar ook de vakbonden waren zijn corruptie zat. Mexico heeft ook hem asiel geboden, dus dan kan hij rustig van zijn onverdiende centen geniet in Acapulco, tot het kartel hem ook overbodig acht.
.