Door de interventie van Rusland heeft Assad zijn troepen opdracht gegeven posities in Noordoost Syrië in te nemen aan de kunstweg die loopt van Manbij via Ain Issa naar Qamishli, de stad die tot hoofdstad van de Democratische Federatie van Noord-Syrië is uitgeroepen.
In feite beschermen de Assad troepen samen met SDF/YPG regio´s die deel uit zouden maken van Rojava en ondersteunen een beschermingsmacht van een gebied dat zich als een onafhankelijke staat binnen een federatie wil presenteren. Het kan raar lopen in het Midden Oosten. Het zal niet lang duren of de eerste gevechtscontacten tussen Turkse invasie troepen en Assad-SDF/YPG eenheden zullen de voorpagina´s van de media kleuren.
Operationele situatie.
De operationele voortgang sinds de inval op 11 oktober wordt gepresenteerd in een video op de website: https://southfront.org/wp-content/uploads/video/IMR_14_10_19.mp4. Opgemerkt moet worden dat de PIO´s (Public Information Office) van de strijdende partijen op volle toeren draaien en hoofdzakelijk propaganda uitbraken zonder data of feiten te geven. Zal wel onder het kopje operationele geheimhouding vallen, tenzij natuurlijk substantiële successen getoond kunnen worden.
Het is overigens onduidelijk hoe het mozaïek van beide strijdende partijen er uit ziet en over welke gevechtskrachtverhouding we spreken op het gevechtsveld in het noordoosten van Syrië.
Grap van de dag.
Erdogan heeft op 15 oktober opnieuw een voorbeeld gegeven van zijn wrange humor. Hij beweerde dat de bezorgdheid van het westen over een massale uitbraak van IS strijders en hun aanhang ongefundeerd is. Plaats die uitspraak binnen het kader van de warme relatie tussen Erdogan en Abu Bakr al-Baghdadi tijdens de hoogtijdagen van de Syrische burgeroorlog en de vrijgeleide die IS Jihadisten van Ankara in die periode hebben gekregen om via Turkije zaken te doen en te winkelen in vooral West-Europa, dan begrijpt een serieuze volger dat die uitspraak in dezelfde categorie geplaatst kan worden als het brengen van vrede in Noord-Syrië[1]. In de Wall Street Journal liet Erdogan optekenen: “We will ensure that no ISIS fighters leave northeastern Syria”. En liet vanzelfsprekend in het midden wat hij daarmee bedoelde? Gelet op de noodzakelijke beveiliging zal hij daarmee niet bedoelen dat de 10.000 tot 12.000 of wat daarvan na diverse uitbraken van over is, in krijgsgevangenkampen of bewaakte gebouwen opgesloten zullen worden. Niet alleen betekent dat een ongewenste druk op de logistieke functies van strijdmacht en overheid, maar ook een deuk in de gevechtskracht.
Poetin stapt in.
Erdogan heeft zich in de afgelopen maanden door Poetin aardig bij de beer laten nemen. Hij calculeerde vooraf terecht in dat de USA als betrouwbaar NATO lidstaat zich aan de gemaakte afspraken binnen NATO verband zou houden m.a.w. hij was niet bang voor een gewapend ingrijpen van US luchtsteun. Door de verschillende gesprekken met Poetin en het feit dat hij Moskou op de hoogte heeft gehouden van zijn invasie plannen, dacht hij dat Poetin zich afzijdig zou houden en Assad in de wind zou laten staan. Wellicht dacht hij dat Turkse inspanningen om de Russische economie te spekken met wapenaankopen, bouw van een kernenergiecentrale en Turkstream, hem voor Poetin een dierbaarder vriend zouden maken dan Assad. Of in zijn denktrant: de (gedevalueerde) lira is belangrijker dan militaire steun aan Assad.
De bemiddeling op een Russische luchtmachtbasis waardoor een samenwerking van Assad troepen en SDF/YPG mogelijk is geworden, heeft die hoop definitief de grond ingeboord. Een van de eerste Russische beslissingen was het afkondigen van een no-fly zone boven het gevechtsveld van Noordoost-Syrië. Dat luchtruim wordt door Russische SU-35 S, S400-luchtafweersysteem (vanuit Idlib kan vrijwel het gehele luchtruim boven Syrië bestreken worden) en eventueel S300 systemen, vrij van ongewenste platformen gehouden. Turkse luchtsteun voor de opmarcherende Turkse grondtroepen wordt daardoor problematisch. Een tweede voor Erdogan teleurstellende besluit is de aanwezigheid van Russische (huurlingen) troepen in het gebied tussen Turkse plus (door Ankara gesteunde extremistische groeperingen) en Assad plus (SDF/YPG en Russische huurlingen van de Wagner Group)[2] troepen om directe gevechten tussen beide opponenten te voorkomen. Alexander Lavrentyev, Poetins special afgezant voor Syrië informeerde de Russische staatsmedia op 15 oktober: “no one is interested in potential fighting between Syrian government troops and Turkish forces ..Russia is not going to allow it”. Een derde ontwikkeling is de show of force operaties op 15 oktober bij Ain Issa van US platformen (jachtvliegtuigen en aanvalshelikopters) om te voorkomen dat door Turkije gesteunde strijders in direct gevechtscontact zouden komen met US militairen en YPG strijders. Blijkbaar kunnen US platformen wel en Turkse platformen niet in het luchtruim boven Noordoost-Syrië hun vluchten uitvoeren.
Intussen heeft ook China zich gevoegd bij de landen die de invasie veroordelen. De woordvoerder van het Chinese Ministerie van BuZa heeft onderstreept dat wat China betreft, Erdogan de invasie moet stoppen en de juiste weg moet bewandelen. Die van het UN handvest. Nogal ironisch gelet op het trackrecord van China wat schendingen van mensenrechten betreft en de laatste jaren vooral de behandeling van de Oeigoerse Soenische moslims[3].
Opties?
Militair en economisch gezien komt Erdogan in binnen en buitenland onder zware druk te staan. Militair door de Russische instap en economisch door sanctie maatregelen die Trump heeft ingesteld. De vraag wat Erdogan zal gaan doen, als hij gedwongen wordt zijn expansiezucht in te slikken, kan op korte termijn worden beantwoord. Zeker is dat hij zijn hand heeft overspeeld en weinig vrienden op het speelplein zal aantreffen. Op diverse gebieden zal hij in het defensief worden gedrongen, Binnen de Islamitische wereld zal zijn streven naar de macht aan kracht inboeten of zelfs schipbreuk lijden; in het Midden Oosten is zijn rol voorlopig uitgespeeld; in zijn verhouding met de USA zal hij zich terughoudend moeten gedragen en bij Poetin kan hij voorlopig alleen maar jaknikken. Ook bij onderhandelingen met Syrië zal hij zich bescheiden moeten opstellen.
Vermoedelijk zal hij Poetin milder proberen te stemmen door bij een conflict met NATO een ongestoorde passage van de Zwarte Zee vloot via de Dardanellen-Bosporus te garanderen; afspraken over meer wapenleveranties te maken; gemaakte afspraken over de transitie van Russisch gas over Turks territoir open te breken en gunstigere voorwaarden voor Rusland op te nemen of overeenstemming te bereiken over meerdere onder auspiciën van Rosatom te bouwen kernenergie centrales. Onduidelijk is of en hoe hij de relatie met de USA zal proberen te herstellen. Binnen NATO zal hij lange tijd geen stem meer hebben en Europa zal zijn lidmaatschap niet meer serieus nemen.
Met Syrië zal hij afspraken moeten maken
- Om aanslagen van de SF/YPG op Turks grondgebied te voorkomen,;
- over de status van de door Ankara gesteunde extremistische strijders,
- over de financiële en logistieke consequenties van een terugkeer van Syrische vluchtelingen uit Zuid-Turkije;
- over het neutraliseren van IS strijders;
- over het terughalen van de Turkse invasie troepen.
Zijn emir imago binnen Turkije heeft schade opgelopen. door zijn escapades in Syrië en de gevolgen van economische sancties van de USA voor de toch al wankele economie.
Wanneer het
bovenstaande scenario realiteit wordt, zijn er twee winnaars. Tenminste als je
daarover in deze situatie kunt spreken. Primair Poetin die zijn positie in het
Midden Oosten heeft versterkt en een buffer heeft gekregen tegen extremistische
aanslagen vanuit het Midden Oosten. Assad, die weer het beheer krijgt over het
noordoosten van Syrië en als bonus de SDF/YPG als eens soort proxy legertje
tegen een eventuele oprisping van IS en AQ kan gebruiken. Europa zal daarentegen
zijn knopen moeten tellen en evalueren welke rol ze willen en kunnen spelen in
de gebieden die grenzen aan het Europese continent. Het politieke beleid op de
huidige voet voort zetten is geen optie meer.
[1] Die vredebrengende operatie heeft inmiddels meer da 250.000 mensen waaronder 70.000 kinderen uit hun huizen gejaagd
[2] Uit een video van Oleg Blokhin, volger van de Wagner Group, van het door US militairen verlaten kamp bij Manbij blijken huurlingen het kamp te hebben bezet. Een woordvoerder van de SDF/YPFG bevestigde die informatie. Zie video´s op website www.businessinsider.com.
[3] China heeft ruim 1 miljoen van hen laten verdwijnen.
.
Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten; Erdogan is een achterbakse geld graaiende politicus en verwacht dat anderen ook zo in elkaar steken.
Putin is daarentegen een ex-militair die een paar jaar geleden een paar piloten is kwijtgeraakt omdat Erdogan zijn slinkse olie handeltje met IS moest veiligstellen.
En die zou dan nu, in ruil voor wat dollars, een driekwart eeuw oude bondgenoot (Syrië) laten vallen, en zo’n beetje elke bondgenoot die Rusland in het midden oosten telt tegen zich in het harnas jagen, door de kant van zo’n onbetrouwbare smeerlap te kiezen?
Enkel een volslagen corrupte politicus als Erdogan kan dat denken.
Wat Erdogan nu gaat doen is het conflict met Cyprus op scherp zetten, in de hoop op die manier zijn gezichtsverlies te minimaliseren.