Corbyn’s incoherent geleuter

Een jaar geleden gaf Jeremy Corbyn zijn grote speech voor de Labour Party in Liverpool en beging de beginnersfout om geen positie te nemen tussen ‘Remain’ en ‘Leave’. Om deze misser nog erger te maken bleef hij sindsdien op deze koers zonder zich te realiseren wat hij in dat niemandsland te zoeken had.

Omdat niemand een hoge pet op heeft van Corbyn verraste hij ook niemand met de stellingname van Labour in een editorial in de linkse Guardian. De consensus was: ‘it’s completely daft’ en ziedaar: Vorige week resulteerde dit in een schisma in de Labour party, waarbij zijn N°2 voor Remain kiest en met de meest linkse activisten de Liberal Democrats achterna gaat.

Drie jaar geleden ging het staatsrechtelijk om ‘remain’ of ‘leave’ en de laatste won met een kleine marge, waarna het parlement toezegde de wil der kiezers te respecteren om meteen daarna te beginnen om het referendum te ondermijnen door – ten onrechte – inspraak te eisen in de follow-up van de uitvoerende macht, die bij uitstek bevoegd is om internationale verdragen uit te onderhandelen. Ondanks het feit dat iedereen beloofde de wens der kiezers te zullen respecteren liep de passie hoog op in de ruzie die volgde op de sabotage door het ‘Remain’ kamp. Twee jaar geleden kwam Corbyn nog weg met zijn gemodder door te beloven dat Labour loyaal zou zijn aan de kiezers, maar Labour profiteerde van de sentimenten onder de Remain kiezers om Theresa May onderuit te halen omdat zij niet aardig was geweest over de Remainers (‘citizens of nowhere’). Dat kostte May bijna de kop en de Trotskist (of is hij Leninist?) Corbyn zit nu ook in het welverdiende hoekje waar de klappen vallen, samen met de modieus-linkse LibDems. Wat zij gemeen hebben is dat zij, als typisch linkse activisten, de wettige uitslag van het referendum niet respecteren, laat staan accepteren, want de letter van de wet is voor deze lieden ondergeschikt aan wat zij vinden.

Slechts Nigel Farage houdt het simpel: ‘Just leave, now, without a deal’. Prime Minister Boris Johnson ziet Farage’s Brexit Party als een existentiële bedreiging voor zijn Tories, maar toen hij 21 verraders uit de partij zette noemde Farage dat heel eerlijk ‘an act of leadership’. De visieloze Corbyn wil zich graag onderscheiden van de LibDems, maar maakt zich steeds belachelijker door zijn absolute gebrek aan visie en zit nu door de revolte in Labour met hen in hetzelfde schuitje, verkiezingen worden voor hem steeds bedreigender.

Zijn belofte dat hij, als hij ooit gekozen zou worden, opnieuw met de EU zou onderhandelen over een ‘soft Brexit’ om dit vervolgens aan de kiezers te presenteren tekent de dilettant ten voeten uit. Vooral geen verantwoordelijkheid nemen in de constitutionele crisis waaraan hij zelf schuld heeft… Welke Europese leider wil nog praten met zo’n idioot die hopeloos verdwaald is in het niemandsland tussen beide kampen en niet eens weet wat hij wil? Hèt kernprobleem speelde deze week in het conflict met het Parlement voor de hoogste rechters: de ‘prorogation’ ( en kennelijk – nog – niet de usurpatie van de uitvoerende macht door de wetgevende macht, waarbij de scheidslijnen niet eens meer langs Tories vs. Labour lopen.) 

De beslissing van de hoogste rechter dat Johsnon’s ‘prorogation’ van het Parlement illegaal was, is niets nieuws, maar ik kan niet zien of de regering ook als verweer het hierboven gemelde argument heeft aangevoerd van de usurpatie van de ‘executive power’; wellicht komt dat nog, terwijl de bindende uitslag van het referendum best nog eens onder de aandacht der rechters mag komen.

Wèl heeft Corbyn nu zwakjes op de deur geklopt met de pretentie dat hij een regering wil vormen, hetgeen een enorme valkuil voor Labour zou betekenen, maar Boris heeft luid en duidelijk gezegd dat hij niet aftreedt en gaat vandaag (25.09) de hernieuwde confrontatie met Westminster aan, dus kennelijk zit hij nog op hetzelfde strategische traject. Het is spannend, maar ik gok nog steeds op Boris en de hard-Brexit, hetzij op 31.10 as. hetzij op iets langere termijn.

.