“Ik ben in een heel ongewone situatie geplaatst”

De burgemeester van onze hoofdstad Amsterdam, mevrouw Halsema (GroenLinks) voelt zich ‘in een heel ongewone situatie geplaatst’, omdat haar zoon is opgepakt met een verboden wapen op zak, na een inbraak op een afgesloten woonboot. Haar ontsteltenis is begrijpelijk, maar geen reden om deze prominente politica op enigerlei wijze de hand boven het hoofd te houden zoals nu met enig enthousiasme op social media en in de verdere main-stream-media gebeurt.

De pijlen van links Nederland werden op twitter vooral gericht op het dagblad De Telegraaf, die het bericht gistermorgen ‘met chocoladeletters’ op de voorpagina bracht. De commentaren lieten niet lang op zich wachten: ‘Wat een smerige actie een puber pakken op zijn ouders omdat je als krant politiek en ideologisch een probleem hebt met de moeder’, aldus Yoeri Albrecht op twitter. Of de tweet van universitair docente Nadia Bouras (UvL, ‘Bolwerk van vrijheid’): ‘Op basis van leugens een minderjarige jongen aan de publieke schandpaal nagelen vanwege zijn moeder. Wat een leugenachtige en ranzige krant ben je dan’. Jammer voor de universitair docente, maar het gaat hier niet om leugens, maar om feiten: de zoon van de Amsterdamse burgemeester is opgepakt na een inbraak en bleek in het bezit van een verboden wapen. Niets meer, niets minder en ook voor gewone burgers zwaait er dan wat.

De functie van de pers in een goed functionerende democratie is verslag doen van opmerkelijke feiten en gebeurtenissen, juist als het gaat om politici, bestuurders of hun naaste familieleden. Dat is met talloze Nederlanders gebeurd die zich in een zekere bekendheid mochten verheugen, dus wat dat betreft vormt een voorvrouw van een politieke stroming bepaald geen uitzondering. Mevrouw Halsema is voorts burgemeester van Amsterdam en in die hoedanigheid heeft zij een belangrijke functie die een rechtstreeks verband houdt met de veiligheid van de burgers. Wanneer de burgers van die stad kennelijk niet gevrijwaard kunnen worden van misdadig gedrag door de zoon van nota bene diezelfde burgemeester, dan is er warempel toch wel reden om dat in een krant te vermelden, willekeurig of dit De Telegraaf is of een ander blad. Zij kan dat weliswaar bagatelliseren in een brief aan alle Amsterdammers, maar ons land kan daar zeker niet door gerust worden gesteld; wie in vredesnaam worden op grond van welke kwaliteiten aangesteld in deze functies? Wie al niet in staat is gebleken doeltreffend leiding te geven aan het eigen gezin, daarvan mag niet verwacht worden dat hij of zij ordentelijk een stad zal kunnen besturen, dus ook mevrouw Halsema niet. Dat is niet erg en doet niet tekort aan de aimabele persoon die zij is, maar een publieke functie behoort dan verder niet meer tot de mogelijkheden. Zij mag dit de pers kwalijk nemen, maar de eerste verantwoordelijkheid ligt bij haarzelf en haar partner: zij hebben in zeker opzicht zelf steken laten vallen en wel in het bijzonder in de opvoeding van deze zoon.

Een meer kwalijk zaak is dat politie en het OM kennelijk opdracht hebben gekregen deze kwestie ‘onder de pet te houden’. Waarom is dat geweest en wie heeft daarvoor de opdracht verstrekt? Waarom werd de naam van de puber zelfs in de administratie van de politie onzichtbaar gemaakt?  De vermeende ‘misdaad’ van deze puber heeft al midden juli plaatsgevonden, dus het laat zich vragen waarom de burgemeester, nu De Telegraaf deze toch wel opmerkelijke zaak een maand later in de openbaarheid wist te brengen ondanks deze tegenwerkingen, nu pas reageert met een vrij hautaine brief aan de burgers van de stad, waarin zij min of meer vraagt om begrip omdat zij er kennelijk niets aan kan doen dat zij burgemeester is van een – op mondiaal niveau redelijk onbeduidende – stad.

De vele jaren die mevrouw Halsema heeft willen besteden aan ons land, nog los van het feit of wij met haar ideologische opvattingen verwantschap voelen (zeker niet) verdienen grote waardering, maar niet tot elke prijs. Zij heeft, samen met haar echtgenoot, een belangrijker taak over het hoofd gezien in het belang van hun beider carrière kennelijk. Hun zoon Bruno is daar nu de dupe van, want hij kreeg niet wat hij van zijn ouders mocht verwachten. Dát inzien en begrijpen is een belangrijker taak van een moeder (of vader) dan vanaf een vakantieadres in nota bene Afrika een hautain briefje te versturen aan ‘alle Amsterdammers’ met de mededeling dat het allemaal niet zo erg is en dat zij weinig aan de ophef kan doen. Daar wordt haar zoon nu niet echt beter van en dat zou de leidraad in haar handelen moeten zijn. Edoch: dat gebeurt kennelijk niet.

Als haar zoon deze brief op latere leeftijd nogmaals onder ogen krijgt, zal hij zich realiseren dat zijn moeder toen bezig was met haar eigen functie en maatschappelijke positie, maar zeker niet met zijn  persoonlijke welzijn. Jammer: een kind dat zo jong een onbezonnen misstap maakt verdient veel beter dan dat. Ik ben net als mevrouw Halsema ouder geweest van kinderen, die nu gelukkig (zonder interventie door politie of kranten) volwassen zijn en zelf voort kunnen. Het is niet altijd gemakkelijk geweest en vaak ook maakt een verschil van mening over b.v. schoolkeuze (!) tussen de partners onderling, de opvoeding niet eenvoudiger. Het vergt zeker enige gymnastische lenigheid in het relatie- en gezinsbeheer, maar het belang van het kind behoort telkens voorop te staan.

Van alles stoort dat nog het meest in deze kwestie: de menselijke maat. En die hoort in het gezin van mevrouw Halsema thuis; niet bij De Telegraaf. Zij verzorgen slechts de vrije nieuwsgaring in ons land en zo hoort het ook in een democratie.

.