Boris begint schoon schip te maken onder de Remainers en neemt harde beslissingen waarvoor May jaar in jaar uit wegliep. Boris toont dat hij geen Bertie Wooster is, integendeel, het bloedbad overtreft de stoutste verwachtingen van de Remainers èn de Brexiteers.
In het nieuwe kabinet zitten weliswaar voormalige Remainers, maar Boris mag aannemen dat zij tot inkeer zijn gekomen en hem door dik en dun steunen in geval van mislukte onderhandelingen met Brussel maar ook in geval van een hard-Brexit of desnoods nieuwe verkiezingen om ook in Westminster schoon schip te maken, net als in de subversieve bende van de moreel corrupte linkse Civil Service.
Na het bloedbad volgt de complete transformatie en wij zien niet alleen een nieuw kabinet maar een volledig nieuwe regering alsof er nieuwe verkiezingen zijn gehouden. Niet alleen omdat zes gereputeerde politici van het May kabinet de bui zagen hangen en ‘de eer aan zichzelf hielden’, maar Boris ontsloeg elf andere Remainers waaronder zijn concurrent Jerermy Hunt en negen van diens medestanders, maar dat is pas het begin. Het is net een Marokkaanse afrekening in Amsterdam West, maar wij mogen niet vergeten dat Boris nog wat openstaande rekeningen te vereffenen had.
De linkse zeurkousen zochten in hun standaardrepertoire naar afgezaagde linkse dooddoeners, maar dit kabinet heeft dezelfde Teflon protectie als Boris tegen hun links gedram, want drie van de vier Brexiteers in de top functies zijn respectievelijk de zoon van een Pakistaanse immigrant, de dochter van Ugandees-Aziatische vluchtelingen en de zoon van een Tsjechische vluchteling voor Hitler, Boris is zèlf al jaren lang ongrijpbaar voor hen. Dit team kan derhalve op acceptatie rekenen, zelfs voorzichtig optimisme en Boris is noch een nazi, alt-right, fascist of racist. Ook het aantal vrouwen in top-jobs zorgt ervoor dat er geen klachten over misogynie komen.
Dat Boris echter geen Bertie Wooster is blijkt wel uit de démise van de zwaargewicht Jeremy Hunt, die buitenlandse zaken moest afstaan maar wèl één van die topjobs opeiste omdat hij defensie te min vond. De Machiavellistische reactie van Boris was simpel; ‘graag of niet’, dus dan helemaal niets en naar huis! De rot lijkt er zo uitgesneden op het topniveau, maar de Remainers zijn al aan het hergroeperen met de steun van de linkse BBC en de idem Economist, in de hoop dat de bekeerde Remainers in het kabinet wederom zullen ‘omgaan’.
De totaal verrotte ‘deep state’ bijgenaamd ‘Civil Service’ zal liever de tactiek van de verschroeide aarde toepassen dan naar Boris te luisteren, maar zijn kabinet lijkt vastbesloten om Brexit erdoor te jagen, mèt of zonder Brussel, mèt of zonder de steun van de Remainers in Westminster, desnoods via verkiezingen waarbij Nigel Farage op de loer ligt. The Financial Times en the Times moeten ook niet uitgevlakt worden als subversieve Remain-supporters, al was het maar om hun eigen – voortdurend verkeerde – voorspellingen te doen uitkomen. Wat hen en Brussel ook niet lekker zit is dat Sterling meteen na de winst van Boris sterker werd tegen Dollar en Euro!
Een compromis zoals May dat ambieerde met de EU lijkt niet waarschijnlijk, dus hoe eerder er een hard-Brexit en/of verkiezingen komen, hoe beter. Dit is ook in ons belang en dat van geestverwanten in de EU, die daarmee het lid op Macron’s grote neus zien vallen omdat hij het onderste uit de politiek correcte kan wil peuren. Boris heeft minder dan 100 dagen tot 31 oktober na wat hij betitelde als ‘drie jaren van onnodig gebrek aan zelfvertrouwen’ onder May. In zijn eerste speech in Westminster beloofde hij snellere internet toegang, meer politie op straat en een opheffing van het verbod op genetisch gemodificeerde oogsten, maar N° 1 blijft de Brexit per 31 oktober as, reden waarom hij de conservatieve coryfee Jacob Rees-Mogg tot leider van de House of Commons fractie benoemde. Deze conservatieve topper krijgt de (on)-dankbare taak om een regering zonder parlementaire meerderheid en een conservatieve meerderheid van Remainers, te ondersteunen en controleren.
Brussel is als de dood om andere lidstaten de indruk te geven dat zij ‘push-overs’ zijn, dus het door May bereikte compromis blijft op tafel maar houdt de UK feitelijk als een satelliet van Brussel gevangen, dus daar zit weinig perspectief in, terwijl de klok tikt. Boris zit in de comfortabele positie dat hij kan afwachten of Brussel hem nog iets verstandigs wil melden voor 31-10 a.s. en zoniet, hij de hard-Brexit als de hem opgedrongen uitweg moet accepteren. Dit maakt Brussel in feite een aandeelhouder in een goede afloop om het eigen blazoen niet te bevuilen tegenover de buitenwereld en een leegloop te voorkomen.
Volgende week is het parlement terug in Westminster – terwijl het Binnenhof nog weken lang doodstil blijft – en gaan de ontslagen Remainers hun sabotage campagne beginnen, desnoods met een motie van wantrouwen. Daar zal Jacob Rees-Mogg een stokje voor moeten steken of Boris zelf met nieuwe verkiezingen om een parlementaire meerderheid te verzekeren.
Het risico voor de Remainers is dat hun sabotage Nigel Farage de winst geeft en zij massaal een nieuw vak moeten gaan leren, terwijl zij denken tot de volgende verkiezingen in 2022 veilig op het pluche te zitten. Democratie is een onberekenbare sport….
.