Daar was hij dan. Mueller, de man die de het streven van Democraten om Trump een obstruction of justice aan te kunnen smeren als eerste aanzet naar een afzettingsprocedure nieuw leven in moest blazen. Op woensdag 24 juli 2019 kwam de veronderstelde Democratische redder in nood getuigen voor de twee door de Democraten geleide House Judiciary and Intelligence Committees.
Het werd een voor het Amerikaanse rechtssysteem uitermate trieste dag. Mueller die vooraf had verklaard binnen de context van het SC rapport over een veronderstelde samenwerking Trump-Moskou te blijven, blonk vooral uit in kreten als: “…not going into that…”…can you repeat the question?…”. Bovendien kwam hij af en toe met een antwoord dat in tegenspraak was met de inhoud van het SC rapport.
Om de geest van het SC rapport in het kort te schetsen is het antwoord op de vraag van de Rep. John Rattcliff, een voormalige Openbare Aanklager, verhelderend:
“Can you give me an example other than Donald Trump where the Justice Department determined that an investigated person was not exonerated because their innocence was not conclusively determined?”. Mueller antwoordde: “I cannot, but this is a Unique situation”. Rattcliff riposteerde: “You can’t find it, because I will tell you why: It doesn’t exist. In the special counsel’s job nowhere does it say that you were to conclusively determine Donald Trump’s innocence or that the special counsel should determine whether or not to exonerate him. It’s not in any of the documents, your appointment order, the special counsel regulations, the justice manual or the principles of federal prosecution.”
Ratcliff sloot zijn vijf minuten beurt af met de woorden” I agree with the chairman (Democraat Jerry Nadler, die zo graag Trump in een gestreept pak achter tralies wil zien) this morning when he said Donald Trump is not above the law. He’s not. But he damn sure shouldn’t be below the law, which is where Volume II of this report put him.” Het betekent dat Mueller een andere justitiële standaard toepaste voor Trump dan voor iedere andere Amerikaan en hij vond dat okay.
Aanvankelijk ontkende Mueller dat collusion en conspiracy gelijk zouden zijn in toonzetting en strekking. In het SC rapport wordt namelijk beweerd dat “collusion is largely synonymous with conspiracy”. De vragensteller onderstreepte echter: “Collusion is not a specific offense or a term of art in the federal criminal law. Conspiracy is,”. Mueller bevestigde die zienswijze en bestreed aanvankelijk dat beide synoniem met elkaar waren; in het verder verloop van de ondervraging stelde hij echter: “I leave it with the report”. In het rapport wordt in Volume I de term collusion vervangen door coordination en dat is ook geen term die in het Amerikaanse wetboek van strafrecht te vinden is.
In de loop van de ondervraging werd het ook duidelijk dat er wel heel veel teksten en uitspraken uit media artikelen vervlochten zijn in het SC rapport. Daardoor kregen die een onterechte juistheid kwalificatie. Mueller citeert in het SC rapport liefst 200 keer een uitspraak of vondst uit een artikel van een liberaal georiënteerd media orgaan: Washington Post (60), New York Times (75) en het meer in het middenpad opererende Fox News (25). Een groot aantal onderzoeken (o.m. Gallup/Knight Foundation, Harvard Universiteit) naar de berichtgeving van de Amerikaanse media in de afgelopen 2 jaar heeft vastgesteld dat die anti-Trump is, een incestueus Democraten karakter bezit en herhaaldelijk de samenleving bombardeert met nepnieuws over o.m. werkeloosheid, economische groei, inflatie en immigratie. Door die vervlechting heeft het eind rapport een anti-Trump toonzetting gekregen om ondanks het ontbreken van bewijzen van een samenzwering toch stemming tegen Trump te maken. Met een zoektocht naar de waarheid heeft het dan ook weinig te maken en het is een zwaktebod om op die manier een obstruction of justice zaak tegen de president op te bouwen.
Mueller corrigeerde bij het House Intelligence Committee zijn antwoord op de vraag of hij Trump had vervolgd als er geen regel had bestaan dat een zittende president niet vervolgd kan worden. In eerste instantie had hij bij de House Judiciary Committee die vraag met ja beantwoord, maar hij corrigeerde dat antwoord als volgt:” we did not reach a determination as to whether the president committed a crime”. Nergens heeft hij gezegd dat hij niet kan en mag uitsluiten dat Trump kan en mag worden vervolgd als hij de deur van het Witte Huis definitief achter zich heeft gesloten. Een strekking die door de Nederlandse gevestigde media organen als een van de take aways uit het verhoor werden gehaald. Opnieuw nepnieuws.
Een van de serieuze Amerikaanse commentatoren (overigens waren er meerdere met een gelijksoortige vaststelling) betitelde de hoorzitting als “dying on the Hill”; een regelrechte ramp voor de Democraten binnen en buiten het Congres en de reputatie van Mueller. Nieuwe informatie leverde de hoorzitting niet op en dat was niet verrassend gezien de uitspraak dat hij binnen de context van zijn rapport zou blijven. Mueller was niet bij machte om zich te verdedigen tegen de verwachte aanvallen van de Republikeinse leden van de Commissie en de integriteit van het Rapport en zichzelf te beschermen. Herhaaldelijk leek hij de inhoud van zijn eigen rapport niet eens te kennen. Zijn opmerking dat hij Comey weliswaar als een vriend beschouwde, maar die relatie geen enkel invloed zou hebben gehad op de manier waarop het onderzoek werd gedaan, ontlokte weinig applaus in de zaal waar de hoorzitting werd gehouden. Hij beweerde ook nog Fusion GPS niet te kennen. De organisatie die Steele opdracht gaf om een anti-Trump dossier samen te stellen en daarvoor werd betaald door DNC en de Clinton verkiezingscampagne. Dat anti-Trump dossier werd nota bene gebruikt om vier FISA verzoeken in te dienen. En Mueller beweerde dat hij die organisatie niet kent? Hij kon de vraag dan ook niet beantwoorden waarom Fusion GPS en het Steele dossier niet werden genoemd in het SC rapport en vragen daarover niet wilde of misschien wel niet kon beantwoorden.
De manier waarop de hoorzitting verliep, roept de vraag op in hoeverre Mueller daadwerkelijk het stuur van het onderzoek in handen heeft gehad en kan getwijfeld worden aan de diepgang van dat onderzoek. Waarom heeft hij de duidelijke verbanden tussen Democratische politici en Moskou niet aan een nader onderzoek onderworpen? Omdat die volgens hem buiten de scoop van de opdracht lag! Door zijn optreden onderstreepte Mueller publiekelijk dat hij de opdracht nooit had moeten aannemen; missers aaneen heeft geregen zoals het inhuren van juristen die met aanzienlijke bedragen de verkiezingscampagne van Clinton hebben gesponsord, FBI onderzoekers die tijdens de 2016 FBI operatie Crossfire Hurricane voortdurend een anti-Trump instelling hebben getoond; het citeren van anti-Trump teksten uit naar links leunende media instanties en het schenden van strafvervolging en strafvordering regels door het motto “iemand is en blijft onschuldig totdat zijn of haar schuld eenduidig is bewezen” voor Trump te veranderen in “Trump is schuldig totdat zijn onschuld eenduidig is bewezen”.
Dying on the Hill slaat niet alleen op Mueller maar ook op een aantal vooraanstaande politici uit het Democratische kamp.
.