In december 2018 kondigde een andere overheidsfunctionaris een campagne tegen het verspreiden van nepnieuws aan. Want, zo verkondigde Minister Ollongren de verspreiding van desinformatie is een reële dreiging. Natuurlijk heeft die overheidsstrijd tegen desinformatie te maken met informatie die wijst op het gevaar van meer macht voor de EU op de soevereiniteit van lidstaten en zijn burgers. Daarom volgde de campagne van Ollongren het spoor van het EU initiatief. Inmiddels is al gebleken dat de strijd tegen desinformatie met wantrouwen bekeken moet worden, omdat de yardstick om nepnieuw van nieuws te kunnen onderscheiden op zijn zachtst gezegd nogal subjectief politiek gekleurd is.
Dat heeft het onterecht kwalificeren van rapportages van Geen Stijl, The Post Online en de Gelderlander als nepnieuws op de website https://euvsdisinfo.eu bevestigd. Desondanks is het opvallend dat oppositie partijen zich m.u.v. Martin Bosma weinig kritisch hebben geuit over dit initiatief. Bosma twitterde verwijzend naar Orwells boek 1984 “de staat (met het anti-democratische D66 overal aan de knoppen) gaat de burger vertellen wat waarheid is en wat niet “.
De inkt van het onlangs gepubliceerde artikel “Nepnieuwsbronnen” is nauwelijks droog of bij twee overheidsorganen komt opnieuw een informatie schandaal op tafel. Het Ministerie van Justitie en Veiligheid die waakt over de veiligheid van de samenleving verdoezelt gevoelige doch noodzakelijke informatie over het gedrag van asielzoekende migranten en de gevolgen voor (leden van) de samenleving; het Ministerie van Handel en Ontwikkelingssamenwerking die zich bezig houdt met het aanknopen en onderhouden van handelsrelaties en ontwikkelingssamenwerking aanstuurt, kan of wil niet helder maken hoe het geld besteed is om de CO2 emissie in ontwikkelende en ontwikkelingslanden te beperken.
Laten we starten met het ministerie waar ons eigen Nederlandse talenwonder de scepter zwaait. De vrouw die met gulle hand geld geeft aan schimmige regeringsleiders van een achtergebleven samenleving en zich tot grote ergernis van vrouwen op het Arabisch schiereiland en Iran in een moslimstaat gewillig voegt naar het islamitische gebruik om een hoofddoek te dragen als teken van onderwerping en vrijheidsroof van de vrouw. De Telegraaf meldde op 15 mei 2019 dat deze Nederlandse mecenas meer dan een half miljard euro (omdat cijfers meer spreken dan woorden € 578 miljoen) heeft gedoneerd aan landen om klimaatmaatregelen te financieren. Zestien procent van haar ruime budget is het raam uitgevlogen en de minister heeft amper inzicht in de beleidsdoelen (als die er überhaupt waren) waaraan dat geld is besteed. Het is dus niet verrassend dat het lopende talenwonder het Parlement nauwelijks informeert over de besteding van haar budget. De kanttekening waarmee het korte artikel wordt afgesloten zegt veel over de wijze hoe het Parlement uitgaande stromen belastinggeld controleert: “De mogelijkheden vanuit de Kamer om in te grijpen of zelfs maar bij te sturen zijn beperkt”. De burger moet de schatkist spekken, de overheid geeft het blind uit.
Niet alleen het Kaag ministerie blijkt te zijn gevuld met armere landen en migranten knuffelende deugambtenaren. Uit een bericht op diverse websites en kranten blijkt ook het ministerie van Justitie en Veiligheid uitbundig met die categorie ambtenaren bevolkt te zijn. De verontwaardiging over de manier waarop de Nederlandse politie met de registratie van strafbare feiten en ongewenste ontwikkelingen op veiligheidsgebied omgaat, is nauwelijks gezakt of de baas van de politie doet er nog een schepje bovenop. Het heeft er alle schijn van dat het ministerie zich net als de politie ook bedient van instrumenten zoals het aanpassen van de maatschappelijke klasse, het onterecht plaatsen in een andere wat de straf betreft mildere categorie, het uitbuiten van de begripsverwarring rondom oplossen en ophelderen en het weglaten van de etnische entiteit en geloofsrichting om beschuldigingen van etnisch profileren, racisme en discriminatie te voorkomen. In dit geval blijkbaar om geen olie op het migranten vuur te gooien, omdat vooral migranten uit veilige landen de laatste maand negatief in de publiciteit zijn gekomen. Ter Apel met de migrantenbus en de uit de gevangenis van Vught Allahu Akbar schreeuwende delinquenten tijdens de twee minuten stilte op 4 mei zijn daarvan vervelende voorbeelden[1].
De migrant, de melkkoe van de asielindustrie, komt steeds vaker negatief in het nieuws. Volgens politie informatie moest de Hermandad in 2018 ruim 4.600 keer uitrukken voor incidenten waarbij migranten betrokken waren. Meestal voor kleine vormen van criminaliteit met ingrijpende effecten voor lokale ondernemers zoals zakkenrollen, winkeldiefstal, mishandelingen, bedreigingen, vernielingen en intimidaties van thuislanders zoals op de migrantenbus van Ter Apel. Er is sprake van een hoog percentage recidive m.a.w. het zijn vaak dezelfde migranten, waardoor er zelfs gesproken wordt over het met instemming van de overheid, trendmatig terroriseren van de doorsnee thuislander.
Nu blijkt dus dat ook op ministerieel niveau de ziekelijke neiging herkenbaar is om de criminele migrant uit vaak veilige landen op een ongewenste manier te beschermen. Ernstige misdrijven zoals zedendelicten en misdrijven als moord en doodslag zijn net als in politierapportages onder de noemer ’overige’ verborgen in een rapport dat juist openheid moet bieden. Maar wat blijkt, onder de duizend misdrijven die het Ministerie in 2018 in de categorie ’overige misdrijven’ heeft geplaatst, zijn zware vergrijpen te vinden zoals 79 zedenmisdrijven waaronder 47 aanrandingen in of rondom een asielzoekerscentrum, vijf keer seksueel misbruik van kinderen, vier keer om verkrachting en acht keer om het bezit van kinderporno. Het belang van de migrant weegt zwaarder dan de informatie plicht aan de thuisland samenleving.
Als Ollongren een inzicht wil hebben in de mate van nepnieuws waarmee de Nederlandse samenleving gevoed wordt, dan kan ze beter starten bij de berichtgeving en uitspraken van en door diverse ministeries, aangeleunde instanties en diverse overheidsfunctionarissen. De niet ingeloste beloftes, verzinsels, gemanipuleerde informatie en ronduit leugens over politieke beleidsspeerpunten zijn aan de orde van de dag.
Een gedachtepolitie instellen? Prima, als eerste bij de overheid,
die de samenleving regelmatig om de tuin leidt.
[1] DENK heeft vanzelfsprekend daarover een andere mening, tenzij de ordeverstoring gebeurt tijdens het dagelijkse gebed of een speciale moslim feest.
.