Waar arrogantie en narcisme toe leiden

Onder het Nederlandse motto “We hebben verloren, maar eigenlijk hebben we gewonnen” weigeren Democraten en liberale media al meer dan twee jaar te geloven dat de Amerikaanse kiezer liever Trump het politieke roer in handen geeft dan een politieke lichtgewicht als Hillary Clinton die tijdens haar teneur als Minister van BuZa al genoeg bokken heeft geschoten.

Gevoed door een omvangrijk volume en hoge frequentie aan minuten, woorden en geluid[1] die aan de voortgang en ontwikkelingen van Muellers Special Counsel (SC) zijn besteed, hebben ze zich al die tijd krampachtig vastgehouden aan de gedachte dat ontdekkingen van de SC aan Trumps verblijf in het Witte Huis een einde zouden maken en een Democraat het destructieve beleid van Obama kon voortzetten.

Het liberale onvermogen om een nederlaag te erkennen spruit voort uit de overtuiging dat een liberaal, een Democraat net als de Europese deugmens alles beter weet. Wat dat betreft was en is Obama de verpersoonlijking van zo´n liberaal en deugmens. David Cameron zei eens over hem “  he is one of the most narcissistic, self-absorbed people I´ve ever dealt with. He never listens to anyone, always thinks he is smarter than every expert in the room and treats every meeting as an opportunity to lecture everyone else.”. Datvooral de laatste kanttekening geen holle kreet was, bewees Obama onlangs in Berlijn waar hij in een toespraak van 90 minuten “mentioned himself an eye-popping 467 times….. The post-presidential era of his life seems to be a bit of a challenge to the ego of Barack Hussein Obama. Never shy about referring to himself while president, now that man in the White House is reversing his policies and spectacularly succeeding”. Karaktertrekken als betweter, narcisme en een ongezonde dosis arrogantie zijn in meer Democraten herkenbaar. Dat bevestigen hoorzittingen in de afgelopen twee en een half jaar.

Daarom blijven Democratische politici, ondersteunende activisten en liberale media nog steeds wanhopig beweren dat Trump heeft samengespannen met het Kremlin. Door die, zoals sommige journalisten het noemen PTSD (President Trump Stress Disorder), blijven die categorieën blind voor ontwikkelingen die de politieke bewegingsvrijheid van een supermacht als de USA onaanvaardbaar hebben aangetast”. Door die PTSD is het niet verrassend dat Democraten en liberale media de “Russian Collusion” in hoofdletters op hun agenda blijven zetten en daaraan een hoge prioriteit geven. Daarin heeft de vaststelling in het eindrapport van Mueller geen verandering gebracht. En dat in een periode dat de macht van de USA vanuit diverse richtingen op verschillende manieren en intensiteit wordt aangegrepen.

Het is veelbetekenend dat de hoax aanval op een acteur als Jules Smollett meer aandacht en zendtijd kreeg dan

• China dat op allerlei manieren een mondiale hegemonie van de grond probeert te trekken,
• Poetin die zijn wens om een Novorossyia 2.0 tussen Zwarte Zee en Pripjatmoerassen te stichten nog steeds niet heeft laten varen en de Oekraïne vanuit diverse windrichtingen  probeert te destabiliseren. Bovendien is hij druk doende zijn invloed in Europa en Azië uit te breiden middels een economische overeenkomst met het Duitsland van Merkel (Nordstream-2) en een veiligheidsamenwerking met Syrië en Iran.
• de groeiende dreiging in Amerika´s achtertuin waar Rusland en China hun eigen groene mannetjes neerzetten om een collega-dictator in het zadel te houden die de Venezolaanse burger liever laat verhongeren dan af te treden.

Naast de Jules Smollet hoax spenderen Democraten en liberale media liever hun tijd aan belasting opgaven van Trump, de zoektocht naar de door hen veronderstelde obstruction of justice, de weigering van de president om de grenzen open te gooien en honderdduizenden kansloze migranten binnen te laten en het gedwongen opleggen van een onbetaalbaar klimaatbeleid.

Die tunnelvisie zal de USA op termijn duur komen te staan en mocht een Democraat in de nabije toekomst weer aan het roer van het staatschip komen dan zal hij of zij worden geconfronteerd met de ongewenste consequenties van hun gepassioneerde anti-Trump strijd. John F. Kennedy probeerde in zijn boek “Why Britain slept” te verklaren waarom Britse politici als Chamberlain het gevaar dat Hitler heette, weigerden in te zien of niet konden schatten. Ergens in de nabije toekomst zal iemand een soortgelijk boek samenstellen met de titel “waarom Amerika sliep”. Het zwaartepunt zal ongetwijfeld liggen op het onvermogen van Democraten om een politieke nederlaag te accepteren en zich daarom twee jaar lang hebben vastgebeten in nep nieuws om een in hun ogen verkeerde democratische beslissing te corrigeren. Ongetwijfeld zal in dat boek ook het bewuste onvermogen van een deel van de media aan de orde komen om de Amerikaanse samenleving te informeren over de bedreigingen van de Amerikaanse democratie en de ongewenste gevolgen voor de toekomst van de doorsnee burger.

Van Gaal sprak het een keer uit “ben jij nu zo dom of ben ik nu zo slim” en die uitspraak kan aangepast geprojecteerd worden op het progressieve deel van de Amerikaanse samenleving: “ben jij even dom dat je twee en een half jaar desperaat hebt geloofd in overduidelijk nepnieuws en anderen de ruimte hebt gegeven om je huis in brand te steken. Rijk de Gooijer zou smalend antwoorden: “foutje, bedankt”.

[1]  2284 minuten op NBC, ABC en CBS; 4200 keer dat de veronderstelde samenzwering het onderwerp van een uitzending op MSNBC was waar de zich journalist noemende Rachel Meadows meer dan 50% van haar zendtijd aan het onderwerp besteedde en ruim 85000 artikelen die de NYT, WP, CNN, MSNBC samen aan Mueller hebben gewijd. Bijna 13 artikelen per dag !

.