Europa loopt sinds een aantal jaren aan het handje van twee democratieën die zichzelf tot de sterkste van de westerse wereld beschouwen. Helaas hebben Berlijn en Parijs door hun verfoeilijke minachting niet eens meer in de gaten dat het met die sterkte nog al mee valt. Beter gesteld zwaar tegenvalt. Volgens beide politieke zwaargewichten bepaalt m.n. de economische kracht van een land de waarde in het internationale politieke verkeer. Daarin vergissen de twee zich, omdat naast de stabiliteit van de nationale samenleving de kracht van een geloofwaardige krijgsmacht een waarborg is voor het behoud van democratische beginselen en de groei van de economische kracht.
Een stabiele Duitse samenleving?
In diverse artikelen zijn de effecten van Willkommenkultur, Energie wende, Euro beleid voor de Duitse samenleving uitgebreid belicht[1]. Een van die artikelen start met de vraag “wat zullen we ons van Angela Merkel herinneren?”. Wanneer wordt vastgesteld dat Merkel is erin geslaagd om in de drie jaar na de aankondiging van haar Open Deur migratie beleid, Duitsland van een sterk, homogeen en geordend land, kortweg een stabiel land met een uitermate positief imago, te transformeren in een gedestabiliseerd, verdwaald land waar
- de middenklasse verarmt en bijna 14 miljoen Duitsers onder de armoede grens leven.
- de media herhaaldelijk nepnieuws verkoopt om het beleid van Merkel op een positieve manier te belichten;
- ambtenaren bewust en met instemming ambtsmisbruik kunnen plegen;
- ongewenste politici in de ban gedaan worden en hun politieke partij geïsoleerd wordt;
- verschillende Duitse rechtbanken begrip tonen voor de beestachtige uitwassen van de islam;
- de Duitse politie net als in Zweden het lopende politieke beleid niet in de wielen wil rijden en manipuleert met criminaliteitsdata om gevoelens van discriminatie en racisme bij de Duitse burger niet te voeden;
- op een ondemocratische, bijna autocratische manier een asielmachinerie in gang gezet is en democratische instrumenten misbruikt worden om in de komende 40 jaar jaarlijks 300.000 migranten op te nemen om het gestelde doel van 83 miljoen inwoners in 2060 te bereiken.
- tegen de wens van de Duitse samenleving in, kinderen van IS strijders uit het voormalige IS Kalifaat territoir worden teruggehaald;
- grote steden in toenemende mate arabiseren en islamiseren in termen van winkels met Arabische teksten, no-go gebieden, groeiende criminaliteit door Arabische en Noord-Afrikaanse bendes en een groeiend volume Boerka draagsters. Berlijn en Hamburg zijn de trieste voorbeelden;
- Moskou ruimte is geboden om diverse vijfde colonnes in het leven te roepen zoals radicale en xenofobe bewegingen die in de marge onrust zaaien en straatrellen veroorzaken; Russische taalinstanties die sterke banden onderhouden met Moskou (Coordinating Council of Organizations of Russian Compatriots, Die Einheit, Kartina TV); invloedrijke politici en zaken personen die propaganda maken voor Russische georiënteerde projecten zoals Nordstream-2[2] en kenners/experts van denktankjes, academische groepen resp. bewegingen en media om de Duitse publieke opinie in een voor Poetin gunstigere denkrichting te sturen, opdat die begrip krijgt voor de beweegredenen van zijn daden (Krim, Donbas, Venezuela).
Die opstelling van de Duitse Bondskanselier contrasteert sterk met de koene Merkel uitspraak dat Europa zijn lot in eigen hand moet nemen en de steun van de USA als een bonus moet beschouwen. Dat zou inhouden dat Duitsland zijn verantwoordelijkheid neemt bij de bescherming van het Europese deel van het Alliantie territoir. Gezien de staat van de Duitse krijgsmacht betekent het in de praktijk dat Duitsland zonder de USA daartoe niet in staat is.
Bundeswehr
“Was viele in Deutschland aus meiner Sicht nicht genügend würdigen, ist, dass wir nicht deswegen zwei Prozent des BIP für Verteidigung ausgeben müssen, weil Präsident Trump dies fordert, sondern weil es die Modernisierung und die Herstellung der vollen Einsatzbereitschaft der Bundeswehr verlangen“ (Heinrich Brauß, generaal b.d.,voormalig Duitse Militaire Vertegenwoordiger bij NATO.)
In het Bericht des Wehrbeauftragten des Bundestages staat te lezen hoe de Duitse krijgsmacht ervoor staat en de inhoud bevestigt kanttekeningen en uitroeptekens die kenners al een decennium plaatsen bij de staat waarin de gevechtskracht van de Duitse krijgsmacht verkeert. Tien jaar lang heeft de verantwoordelijke Defensieminister verkondigd dat lopende en komende hervormingen ervoor zouden zorgen dat de gevechtskracht van de Duitse krijgsmacht op het gewenste afschrikkingniveau zouden brengen. Niets is minder waar. Net als bij de Nederlandse krijgsmacht zijn reorganisaties sinds de Wiedervereinigung erop toegesneden de krijgsmacht kleiner en goedkoper te maken om geld voor het financieren van binnen en buitenlandse hobby´s te kunnen genereren.
De Duitse krijgsmacht is net als de Nederlandse een Parlementskrijgsmacht en politici, de niet-kenners, hebben de leidsels in handen. Het gros zoekt voortdurend naar opties om in media opzicht (inter) nationaal te kunnen scoren en zich politiek te profileren. Noodzakelijk om een glanzende carrière te kunnen opbouwen. Omdat Defensie een complex karakter heeft, kan een politicus snel in een van de vele valkuilen vallen en dus is Defensie niet de eerste keuze om goede sier te kunnen maken. Niet verwonderlijk dat bij de verdeling van ministersposten Defensie een sluitpost is geworden.
Na de afschaffing van de dienstplicht is de krijgsmacht in veel kiesdistricten ook geen onderwerp meer en is het contact tussen politicus en militair, tussen burger en militair verwaterd. Zo is de krijgsmacht het stiefkind van de Duitse samenleving geworden en wordt de militair als een noodzakelijk kwaad gezien en dientengevolge behandeld. Waarom hebben we eigenlijk nog een krijgsmacht? Die vraag stelt de Duitse burger zich herhaaldelijk. Omdat een herkenbare vijand ontbreekt, kunnen militairen zelf daarop geen bevredigend antwoord geven.
In haar zoektocht om de krijgsmacht levensvatbaar en in media opzicht relevant te houden, kwam Duitsland uiteindelijk terecht bij vredesmissies. Bij uitzendingen van militair vermogen en capaciteit om ontwrichte samenlevingen weer op de rit te krijgen en te houden. Die bleken goed in de media berichtgeving te liggen. Het zwaartepunt van de taakstelling verschoof van het Koude Oorlog takenpakket naar hulpverlening in den vreemde. Met het oorlogsverleden in het achterhoofd werd decennia angstvallig vermeden Duitse eenheden een bijdrage te laten leveren in het herstellen van de veiligheid en bleef het beperkt tot logistieke ondersteuning. Om het imago van de krijgsmacht bij de nationale samenleving op te poetsen en niet echt om de betrokken ontwrichte samenleving structureel te ondersteunen. Uit de rapportages van internationale hulpverleningsorganisaties weten we nu dat die militaire bijdragen geen succes zijn: missies duren te kort en expertise ontbreekt.
Net als in Nederland het geval is moeten andere krijgsmachtdelen en – eenheden bloeden. Personeel, materieel, materiaal en financiën moeten onttrokken worden aan de taakstelling van de rest van de krijgsmacht om een uitzending van drie jaar te kunnen uitvoeren. Om een voorbeeld te geven: voor de ontplooiing van een versterkt manoeuvre bataljon van rond de 700 man met gevechtsvoertuigen moeten ruim 10.000 uitrustingsstukken uit diverse legeringplaatsen bij elkaar geschraapt worden. Een fenomeen dat de Nederlandse landmacht kent uit de UNIFIL periode 1979-1983 en UNPROFOR 1993-1995.
In 12 jaar hebben de linkse partijen hun doel bereikt: de Duitse krijgsmacht kan zijn takenpakket niet uitvoeren. Optisch gezien wordt er nog steeds veel geld in het Defensie apparaat gestopt: rond €42 miljard. De vraag is alleen waar dat geld voor gebruikt is. Voorraden reservedelen en componenten zijn zo ver onder de noodzakelijke niveaus gezakt dat het rollend, vliegend en varend materieel nauwelijks operationeel is. Geen enkele Duitse onderzeeër is op dit moment inzetbaar. Van de 15 Duitse fregatten zijn er slechts 9 operationeel. In 2019 moest de Duitse legerleiding toegeven dat niet meer dan 39 van de 128 Euro fighters inzetbaar zijn en slechts 26 van de 96 Tornado’s in staat zijn hun taken uit te voeren. Bij de landmacht is de situatie niet veel beter. 95 van de 244 tanks zijn geschikt om onder gekunstelde omstandigheden aan oefeningen deel te nemen. De € 4 miljard waarmee het Defensie budget onlangs werd verblijd is niet toereikend om de Duitse krijgsmacht weer rollend, varend en vliegend te maken. Daarvoor zijn twee cijfer bedragen noodzakelijk.
Veel Duitsers hebben weinig trek in het reserveren van meer geld voor Defensie. Ze zetten de hakken in de grond omdat ze denken dat Duitsland zich niet moet voegen naar de wensen van de Amerikaanse president. Velen begrijpen niet dat het niet om Trump of Obama draait, maar om de afspraak waar de huidige Bondskanselier en haar voorgangers zich aan verbonden hebben: 2% van het BNP. Aan die afspraak heeft Duitsland zich niet gehouden en gelet op recente ontwikkelingen willen Merkel c.s. zich daar ook niet aan houden. Merkels belofte dat Duitsland streeft naar een verhoging van de defensiebijdrage tot 1,5 %.BNP in 2024, zal en kan niet worden ingelost en dat onderstreept haar onwil om zich aan gedane afspraken te houden.
Merkel in een historisch perspectief
Merkel zal dientengevolge vooral worden herinnerd als de
politica die geprobeerd heeft de Duitse welvaartstaat over de rand van de
afgrond te duwen, de noden van de Duitse burger stelselmatig heeft genegeerd en
er in geslaagd is om de bescherming van de democratische verworvenheden door de
neergang van de Duitse krijgsmacht en het nationale veiligheidsapparaat te
versnellen. Die eroderende ontwikkelingen zouden Merkel c.s. ertoe moeten
bewegen in Europa en aan diverse onderhandelingtafels niet zo´n grote broek aan
te trekken en een paar toontjes lager te zingen. Er is namelijk weinig meer
over van het eens zo sterke Duitsland.
[1] Zie artikelen “German Abyss”, “Wir schaffen Daß en Wir schaffen daß wieder nicht“
[2] Bijna iedere politieke partij heeft zulke lobbyisten
.