Macron’s falen is omineus, ook voor Nederland.

Macron beloofde, in alle bescheidenheid, voor zijn verkiezing een ‘Jupiteriaans’ presidentschap, wat in de praktijk betekent dat deze quasi Romeinse god van de hemel, donder en bliksem zijn premier en cabinet slechts ziet als uitvoerders van zijn supreme wil; Louis XIV had er ook al last van ….

In de praktijk zien wij een quasi Communistische Apparatsjik uit de koude oorlog die het land tegen heug en meug, pro forma doorkruiste na de demonstraties van de ‘gilets jaunes’. Op 10 april jl. gaf ik al aandacht aan Macron’s falen in “De EU – heeft het eigenlijk nog wel zin?“. Het was een inmiddels al knap ‘uitgewoonde’ Jupiter, ‘die nieuw leven in de democratie ging brengen’, maar in feite niets wilde horen en in zijn daarop volgende conclusies en voorstellen uiteindelijk ook niets concreets van de ‘gilets jaunes’ meenam. Integendeel, Macron produceerde bewonderenswaardige hoeveelheden gebakken lucht, terwijl een poll van IFOP aangeeft dat 85% der Fransen meent dat de man niet kan luisteren.

Kortom, de grote ‘verbinder’ stelt niemand tevreden, maar slooft zich van de weeromstuit uit met zijn al even failliete vriendin Merkel om lidstaten van de EU te onderwerpen aan hun capricieuze, nihilistische ‘idées-fixes’ die – middels de eliminatie van de nationale staat – het gemunt hebben op onze democratie, respect voor de (grond-)wet, het recht op vrije meningsuiting respectievelijk zelfbeschikking en onze dierbare vrijheid. Daarom verkondigen Merkel en Macron keer op keer dat er niets gaat boven een federale EU in plaats van de door links gehate ‘archaïsche, overbodige nationale staat’ die gelukkig de deur op slot kan houden voor hun autoritaire ideologie. Macron ging nog niet zo lang geleden veel te ver door nationalisme zelfs als verraad te kenschetsen.

Die nationale staat is nog lang niet dood, maar ons aller soevereiniteit wordt dagelijks ondermijnd door de United Nations – met ’Marrakesh’ of de klimaat waanzin – en de EU – met dezelfde ongein – van bovenaf en van beneden door groepen identiteits-stakkers op basis van seks, etniciteit, ras, sexuele afwijkingen, lichamelijke en uiteraard geestelijke handicaps en alles wat nog punten oplevert in het linkse klassement voor de heroïsche, conceptuele slachtofferrol die men weggelegd ziet. De zaak is in Den Haag al dermate ontspoord dat de 2^e Kamer bij een komende hoorzitting over ‘diversiteit in de wetenschap’ zich wil gaan laten adviseren door ene Gloria Wekker, een deerniswekkende communistische charlatan die niets beters spuit dan ‘hatespeech’ waarmee zij probeert om, net als Obama, raciale problemen in Nederland te creëren.

Uiteraard mag zij dan, zoals een goede socialist betaamt, zèlf de ‘oplossing’ aandragen voor het door haar gecreëerde ‘maatschappelijke probleem’. Zij is waarschijnlijk niet snugger genoeg om zich te realiseren dat zij een ideaal voorbeeld is voor de perfect manipuleerbare makke schapen die zich lenen voor Trotski’s ‘permanente revolutie’, maar wij zijn diep gezonken als dit in Den Haag kan gebeuren. Hopelijk neemt Thierry Baudet de gelegenheid waar om er een plezierige middag van te maken door deze semi-intellectuele charlatan persoonlijk volledig te onttakelen.

Desondanks is onze nationale staat bijzonder taai en begint ‘de kiezer’ zich te verzetten tegen de dictatuur van alle intolerante, soms bijna fascistische ‘slachtoffers’ in deze wereld. Engeland was de eerste die zich de nationale soevereiniteit niet langer liet afsnoepen door een ongekozen dronkenman en zijn trawanten in Brussel, maar de weinig gedecideerde Theresa May had nooit aan het roer moeten staan. Brexit is een puinhoop en wie weet wat er ooit van terechtkomt? May heeft de controle verloren, mede dankzij de chicanes van Brussel en de sabotage van Soros; God moge weten weet wat Brexit doet met de Tories en met Engeland.

Dat is een drama op zich, maar op potentieel nog grotere schaal zien wij hoe Macron – de stille hoop van het Europa van het modieuze, salon-socialistische midden – in feite de controle over Frankrijk heeft ingeleverd aan een amorfe beweging waarbij een twaalftal doden zijn gevallen. Deze week gaat hij zijn nieuwe oeuvre met ‘diepgaande veranderingen’ introduceren terwijl hij – zoals ik op 10 april schreef – geen woord gehoord heeft van wat de ‘gilets jaunes’ wensen!

Dit is de tweede keer dat hij een grote reorganisatie van de Franse economie belooft, zoals Rutte ook voortdurend beloftes breekt. Met zijn recente belastingverlagingen van € 10 miljard schond ‘de grote mond uit Parijs’ daarmee alle budgettaire regels van de EU, hetgeen hèm binnen 5 minuten werd vergeven terwijl hij zèlf enkele maanden geleden Italië nog voor hetzelfde vergrijp aan de schandpaal nagelde. De hypocrisie ten top, maar wij zijn niet anders gewend van Juncker en Rutte. Nederland heeft in Brussel geen enkele protest aangetekend tegen Parijs, nadat dit bij Italië om duistere redenen wèl het geval was, terwijl in ons eigen land de ouderenzorg en de gezondheidszorg kapot bezuinigd werden ten koste van de eigen bevolking!

De ‘solidariteitsbelasting’ van de ‘gilets jaunes’ komt er niet, dus 87% van het socialistische Frankrijk vindt hem nu ‘de president der rijken’. Het is niet voor niets dat Macron zo graag één Europees budget wil hebben – op uw en mijn kosten – zodat hij zijn hopeloos vastgeroeste, oer-socialistische land nooit hoeft te hervormen. Liever lekker verder modderen op kosten van de EU lidstaten. Hij zou er, net als alle voorgaande presidenten, niet eens de lef voor hebben om de confrontatie met de communistische vakbonden aan te gaan en in Frankrijk is geen èchte kerel zoals Margaret Thatcher voor handen, nooit geweest na Jeanne d’Arc en Marianne.

Macron’s complete verkiezingsprogramma van twee jaren geleden is morsdood, afgezien van het thema ‘privatisaties’. Wij kennen de povere resultaten van dit succesnummer met ‘de Franse slag’, merkwaardig genoeg resulterend in minder concurrentie in een vrije markt en minder waar voor je geld. Wèl is het een buitenkansje voor het Élysée om vriendjes uit de moreel corrupte kring der ’énarques ’ aan gouden topbaantjes te helpen, met de staatsgarantie voor hulp bij het onvermijdelijke faillissement, zoals Air France dat al twee keer met door de EU verboden staatssteun overeind is gehouden. Nu staat op de agenda de privatisering der vliegvelden, maar de verkoop der ‘autoroutes à péage’ heeft slechts geleid tot achteruitgang van het wegennet en massieve verhoging van de tol. De schuldige daaraan is het bedrijf Vinci, dat nu ook vooraan in de rij staat voor de vliegvelden.

Daarmee rijdt Macron het progressieve segment in de wielen dat het EU project nieuw leven wil inblazen, en zijn impopulariteit dreigt daarmee ook zijn ‘idée-fixe’ van de EU Renaissance te torpederen. Dit alles, vlak voor de EP verkiezingen over een maand, garandeert een toename der Eurosceptische EP-Leden, die vanuit de meeste EU lidstaten enthousiaste steun gaan krijgen. 

Macron scoort een schamele 20% in de polls maar hoopt dat het land Marine Le Pen zal mijden met haar Rassemblement National; het alternatief is de socialist Jean-Luc Mélenchon, een idioot van het kaliber Jeremy Corbyn of Bernie Sanders. Arm Frankrijk, de nachtmerrie van het communisme! Het lijkt wel of Frankrijk steeds meer moet teren op een – vermeend – ‘groots’ verleden. Nexit?

.