In “De roofoverval van Air France op KLM” d.d. 16.02 jl. signaleerde ik een ‘socialistische roofoverval’ op K.L.M. vanuit de narcistische cultuur in Parijs die – veertig jaar nadat Margaret Thatcher ‘schoon schip’ maakte met de communistische vakbonden – andere EU lidstaten brutaal de les pretendeert te lezen over noodzakelijke binnenlandse hervormingen terwijl het zelf steevast te laf is om de dominante communistische vakbonden aan te pakken en de eigen economie te hervormen.
Frankrijk is een rijk jachtterrein gebleven voor neo- en ouderwetse marxisten, waardoor het economisch niet competitief is en nooit zal worden; het socialisme zit in hun DNA. Het land heeft daartoe generaties lang het puike recept gevolgd van parasiteren op de EEG en de EU, met de obligate ‘grote bek’ als iemand daar iets van durfde te zeggen (bijvoorbeeld over de schandalige verkwisting van het E.P. in Straatsburg waar het niets te zoeken heeft).
Maar soms loopt het sprookje krakend vast als er niets meer te jatten valt en de eigen gebreken pijnlijk aan het licht komen, met name in de egocentrische, onverantwoordelijke attitude der Air France piloten en het absolute gebrek aan kundigheid en ruggengraat der énarques die, keer op keer, in het Parijse vriendjescircuit de teugels van A.F. in handen kregen en het bedrijf in de afgelopen decennia tot twee keer toe op de rand van de afgrond brachten. Dat Parijs daarbij alles wat onze lieve heer in Brussel had verboden inzake staatssteun straal negeerde om A.F. te redden wordt heden ten dage niet graag genoemd, maar het leidde wèl tot de scheve uitgangspositie die het mogelijk maakte om het onbeschermde KLM in te lijven.
Het is illustratief om te volgen hoe door de Franse overheid en pers de geschiedschrijving van de laatste weken wordt ‘gemasseerd’ in die parasitaire cultuur. ‘Les Echos’ is de onversneden éénzijdige ‘porte parole’ van die kliek, terwijl ‘la Tribune’ juist kans zag om ook de Nederlandse kant van de medaille te tonen. Het eens onafhankelijke Financieel Dagblad, dat meer en meer afzakt naar het niveau van een roeptoeter voor D’66, probeert ook de Franse kant te belichten aan de hand van een Nederlandse ‘expert’ die aan de ‘Ecole Nationale d’Administration’ het Franse gedachtengoed heeft ingedronken. Dat helpt ook niet om dit dossier in een rationele context te plaatsen en een Dijsselbloem die vorige week zijn straatje in de Volkskrant poogde schoon te vegen kon niet verdoezelen dat hij in de afgelopen jaren het veel te druk had om zijn eigen baantje in de EU veilig te stellen om adequaat aandacht te geven aan sluikse introductie van Franse wetgeving die het mogelijk maakte om het belang in de Holding, in strijd met bestaande afspraken, aanmerkelijk te verhogen.(haantjes komen niet alleen in Frankrijk voor).
Wat Les Echos poneert is dat ten tijde van de toetreding van Delta en China Eastern tot de Holding, Dijsselbloem geen actie nam, maar het Nederlandse argument – achteraf – dat Den Haag überhaupt bij die gelegenheid niet eens op de hoogte was gesteld, stelt dit wel in een schril daglicht.
Dat Wopke Hoekstra stelt niet langer achteruit te willen kijken lijkt mij verstandig, want de Fransen willen vast niet verder teruggaan in de tijd tot de illegale interventies van Parijs die A.F. destijds gered hebben. Dijsselbloem stelt dat hij uiteindelijk weldegelijk de Nederlandse participatie wilde vergroten, maar dat hij door de Fransen geïnformeerd was dat hij inmiddels ‘te laat ‘ zou zijn en dat de ingewikkelde administratieve en juridische procedures al in gang waren gezet en niet meer aangepast konden worden…
Kennelijk vergist iemand zich deerlijk in de timing van de informatie die al dan niet naar Den Haag zou zijn gestuurd, maar van goede trouw hebben wij de Fransen nog nooit kunnen betichten! Wat wèl opvalt is het feit dat de ex-CEO van A.F. Janaillac destijds ‘en passant’ eiste dat de Nederlandse staat zich zou ontdoen van de 6% deelname in K.L.M. Straathonden-mentaliteit in optima forma, waarna Nederland weigerde in te gaan op het Franse voorstel dat Nederland dan maar op de vrije markt diezelfde aandelen zou kopen, die inmiddels 20% duurder waren geworden, een leuk douceurtje voor Parijs! Geschiedschrijving kent vele gezichten…
De gedecideerde wijze waarop Wopke Hoekstra – de enige ‘hoog opgeleide’ in het gehele Haagse circuit die ook nog eens gezegend is met een gezond verstand – zijn Franse collega le Maire met alle égards behandelde kan niet voorkomen dat de Fransen zich zwaar op hun ‘ego’ getrapt voelen en ongetwijfeld nog lange tijd zullen proberen hun gram te halen. Typerend is dan ook de wijze waarop zij nu proberen de bedrijfsresultaten van K.L.M. te relativeren teneinde A.F. er iets fleuriger uit te doen zien in een per se manke vergelijking, hetgeen leidt tot pathetische verhalen van lieden die vele pakken boter op hun hoofd hebben, zoals de destructieve vakbond der A.F. piloten.
Het gaat hier om appels en peren, maar deze ideologisch gemotiveerde verhalen wil ik derhalve graag tegen het licht houden.
Het is evident dat K.L.M. baat heeft gehad bij de schaalvergroting door de samenwerking met A.F., maar dat wordt nu door de Fransen als ‘argumentum ad absurdum’ aangevoerd om zichzelf ‘groot’ te maken na jaren van incompetentie. Wat zij daarbij op zeer conveniërende wijze onder het kleed vegen is dat zij zèlf geen kans hebben gezien daarvan te profiteren, laat staan waarom.
De ‘argumenten’ die de Fransen nu aanvoeren om hun eigen straatje schoon te vegen zijn typisch uit de koker van politici en vakbonden die nooit een vak geleerd hebben. In die denktrant heeft K.L.M. ‘alles aan A.F. te danken’ maar de cijfers die uitwijzen dat 80% van de winst uit Amstelveen komt moeten snel onder tafel.
A.F. is uiteraard ‘slachtoffer’ (komt het u niet bekend voor?) van externe omstandigheden zoals de hogere sociale lasten in Frankrijk. De coïncidentie dat een socialistisch land, dat alle drang van de EU partners om te hervormen categorisch weerstaat, de hoogste sociale lasten heeft van West Europa ontgaat kennelijk de ‘énarques’. De lastige vraag of Frankrijk niet een keertje de tering naar de nering zou moeten zetten, al helemaal, want daar zijn de EU-landbouwsubsidies nu eenmaal voor.
Stakingen? Dat ligt niet aan A.F. De pilotenvakbond is één der hoofdschuldigen aan de honderden miljoenen die worden weggegooid, maar toen A.F. enkele jaren geleden hen ‘bij de taas’ had via een gunstig rechterlijk vonnis, verzuimden de slappe ‘énarques’ zelfs dit vonnis te gebruiken ter consolidering van hun positie. Nu heeft de opportunistische Ben Smith bij binnenkomst de vakbonden afgekocht door alle eisen in te willigen, kennelijk met de bedoeling om het gat via K.L.M. te vullen.
De – uiteraard Franse – econoom Perri weet de puinhoop bij A.F. aan het feit dat ‘het kader’ waarin A.F. opereert zo verschillend zou zijn van het Nederlandse, terwijl ook de Franse landingsrechten debet zouden zijn aan de déconfiture. Het ‘waarom’ ontgaat hem volledig, maar dat krijg je van zulke grote oogkleppen, want als die twee factoren uit de equatie worden geëlimineerd is alles kennelijk pais en vree. Wat een onbegrip! Een dwaze A.F.-piloot stelde dat Air France het in Nederland ook fantastisch zou doen, maar is evenmin in staat tot introspectie.
Niet alleen is socialisme een ernstige ziekte waarvan een land nu eenmaal niet gauw zal herstellen, maar in het Franse narcisme werkt ook de ‘corporate culture’ zéér contraproductief, mede door het typische ‘slachtoffercomplex’ dat overal schuldigen zoekt voor hun eigen ellende en, vooral, erkenning als ‘redders’ van K.L.M. De destructieve A.F.-pilotenvakbond heeft al jaren de Spaanse lef te pretenderen dat de groei om verkeerde redenen naar K.L.M. is gegaan terwijl zij notabene alleen maar staken en hogere salarissen eisen. Ook de ‘greep in de kas’ bij K.L.M. speelt nog steeds een rol.
Op 7 mei 2018 schreef ik al in “Het failliet van Air France en de corrupte Franse politiek” over deze achtergronden van de déconfiture van A.F.
Dat K.L.M. ten tijde van de overname amechtig naar lucht lag te snakken is een feit. Het bedrijf zat in een typisch spagaat van te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken, maar het is ook een feit dat zij daarna veel professioneler gebruik hebben gemaakt van de geboden kansen. Dat kan niet gezegd worden van de Fransen die de slechte smaak hebben om erop te wijzen dat de uit het politieke vriendjescircuit afkomstige Eurlings er niet veel van begreep, maar dat geldt voor alle politici die met een leuke job elders gematst worden. (Kijk naar het spoor van vernieling van een Loek Hermans).
Wat de Fransen bij zulke brutale ‘ad-hominem’ argumenten wederom onder het kleed vegen is dat onder Jacques Attali het faillissement van A.F. een ‘fait accompli’ was dat slechts juridisch zijn beslag moest krijgen, totdat Parijs alle regels overtrad en het bedrijf redden met verboden steun. Het geheugen in Parijs is net zo selectief als in het Haagse ‘vriendjes-circuit’.
Ook nu wil A.F. nog geen commissariszetel in de Holding aan K.L.M. gunnen, dus er valt nog wel wat te regelen zolang Parijs zo veel invloed uitoefent in het bedrijf. De pot en de ketel.
Wat men wel eens uit het oog lijkt te verliezen is dat medeaandeelhouder Delta Airlines zo gigantisch groot is dat zij wel eens als ‘deus ex machina’ K.L.M. zouden kunnen losweken uit dit onwerkbare keurslijf; zij hebben al eerder die interesse getoond.
.