Van de donkere dagen voor Kerstmis naar ‘het licht’

Het Protestante kerstfeest, of de Katholieke Kerstmis, volgen op Germaanse midwinter feesten op 21 december waarbij de boze duisternis werd verjaagd; pas in de 4^e eeuw besloot keizer Constantijn, en passant, dat op de 25^e de geboorte van Jezus ( het ‘licht van de wereld’) gevierd zou worden, resulterend in onze hedendaagse geseculariseerde versie.

De religieuze achtergrond ervan zou God’s verschijning op aarde zijn in het lichaam van Jezus, hetgeen bij de ‘concurrentie’ in de westerse (en Midden-Oosterse) wereld tot buitenproportionele haat, discriminatie en onderdrukking der christenen heeft geleid onder de terreur van de seculiere religie van het Communisme en het daaruit voortkomende salon-socialisme anno 2018 (zo niet de Islam). Die angstige quasi-religie gunt de wereld geen straaltje licht uit die christelijke optiek, of het nu gaat om ‘vrolijke paasdagen’ of een ‘gelukkige’ danwel ‘vrolijke Kerst’.

Hoewel de donkere dagen voor Kerst inmiddels zijn verworden tot één groot commercieel gebeuren moeten de decadent-liberalen de met het ‘midwinterfeest’ gepaard gaande vrolijkheid voor anderen verpesten uit pure hufterigheid en ter meerdere glorie van hun eigen zelfdestructieve, progressieve God die niet gedefinieerd wordt door enigerlei consistente positieve karakteristieken maar zich slechts manifesteert in een panische drang naar vernietiging van onze maatschappij.

Welk beeld zal sterker blijken? Dat van God die naar de aarde afdaalt en zich onder de mensen begeeft door zelf mens te worden, of de nihilistische afgod van het socialisme?

Of is er toch nog een alternatief?

De negatieve reactie op God’s komst naar de aarde begon al bij koning Herodes, die alle mannelijke baby’s onder de twee jaar zonder de minste scrupules liet vermoorden; trekjes van Stalin en Mao…. De huidige contra-dynamiek richt zich tegen ‘het nieuwe begin’ die ‘het hogere wezen’ ons met het kerstfeest biedt, en daarmee een spanning creëert tussen ons en hem door zijn komst naar de aarde. Een verticale spanning omdat onze verantwoording voor dat’ nieuwe begin’ van bovenaf wordt opgelegd en waartegenover wij onze positie bepalen, zelfs als wij weigeren om stelling te nemen in wat als atheïsme wordt aangeduid, hetgeen in feit ook een soort van – uiterst intolerante, linkse – religie is gebleken.

Mensen hebben sinds het begin der dagen behoefte gehad aan een God en creëerden en accepteerden ‘het hogere’ dat, middels traditie, legende en overlevering, wordt overgebracht of zij gooiden de kont tegen de krib en gingen – zoals de communistische atheïsten – zelf ad hoc hun nieuwe God creëren. Kortom, Goddeloosheid bestaat mijns inziens niet, op het gevaar af dat deze boze mensen zichzelf tot een soort Godjes gaan verheffen via quasi-religies die – zoals alle religies in statu nascendi – het gevaar lopen door projectie van ‘dat hogere’ op zichzelf, zich schuldig te maken aan intolerantie van de hoogste orde.

Is het toeval dat het op communistische wortels steunende salon-socialisme uitmunt in intolerantie? Het christendom geeft – althans in de hedendaagse versie – de mensen de kans om toe te treden uit eigen wil, maar de intolerante Islam en de regressieve salonsocialisten willen dit te vuur en te zwaard afdwingen. De mens moet kiezen tussen een onbekende God of de recentelijk gefabriceerde linkse Goden, een alternatief wordt ons haast niet gegund, zij het dat dat wel degelijk bestaat in de vorm van het authentieke liberale conservatisme dat noch links noch rechts is.

De linkse ‘zelfvergoding’ schrijft zijn eigen Bijbel, creëert zijn eigen hogepriesters en missionarissen en resulteert in een religieuze ‘gemeente’ die geen tegenspraak duldt in de vele vormen van ‘–ismen’ waarin het zich manifesteert. Wie meedoet, is een beter mens, wie tegenspartelt wordt gedemoniseerd, of het nu gaat om rationele klimaatwetenschappers of andere rationele mensen die de door deze seculiere religie gepreekte zelfdestructie verwerpen en hun schouders ophalen over prietpraat over het Marxistische arbeidersparadijs dat als een Phoenix uit de as van de communistische wereldbrand moet herrijzen.

Het enige dat ‘nieuw’ aan deze lieden is, is het feit dat zij –nolens volens – als ‘nieuwe mensen’ op deze planeet verschijnen als een onbeschreven blad, maar door de quasi-religie van hun omgeving van jongs af aan geïndoctrineerd worden en niet de kans krijgen om als zelfstandig denkende ‘nieuwkomers’ het goede in de maatschappij te appreciëren en te conserveren, zoals goede conservatieven. Hun ideologische keurslijf leidt tot een geborneerd denkraampje zonder enig rationeel en historisch referentiekader.

Ook de christelijke kerken hebben eeuwen lang hun dictaat van boven naar beneden opgelegd en in de huidige, vercommercialiseerde, kerstviering is weinig of niets overgebleven van hun dogma over ‘de komst van het licht’ in de geboorte van Jezus. Ook gelovigen zouden hun houding kritisch moeten heroverwegen, omdat het concept van de ‘wedergeboorte’ geen christelijke wortels heeft maar uit de Griekse filosofie stamt, die grote invloed had op het jonge christendom, met name al via Plato. Het Evangelie van Johannes begint, een eeuw na de geboorte van Christus, met de woorden ‘in den beginne was er het woord…’ Deze in het Grieks geschreven oertekst gebruikt het Griekse ‘logos’ (het woord) voor het absolute wezen van God. Vandaar was het een kleine stap naar de wedergeboorte van God als Jezus, hetgeen vandaag de dag nog steeds in onze westerse hoofden is gegrift en een, gevaarlijke, garantie van onze mentale passiviteit betekent tegen van bovenaf opgelegde dictaten die de communisten en salonsocialisten ons zo graag opleggen.

In de 4^e eeuw was de priester/theoloog Arius in Alexandrië reeds op het omgekeerde concept gekomen van de mens die God wordt; uiteraard werd hij als ketter veroordeeld, maar toch stond hij daarmee dichter bij het gedachtegoed van Jezus dan de kerkvaders van zijn tijd. Ook atheïsten pikken dat ethos op; uiteindelijk zou de mens ook het evenbeeld van God zijn. Navrant is dat Jezus ook zo begonnen is en dat dat ook de oorsprong van de christelijke Kerk is geweest, die pas na enkele eeuwen de rollen omdraaide en hun dogma van bovenaf begon op te leggen. Geen wonder dat die Kerken zoveel van hun invloed hebben ingeleverd, want van het levenswerk van Jezus is natuurlijk bitter weinig te bespeuren anno 2018, behalve het in feite vrij onschuldige kerstfeest.

Laat mij besluiten eenieder die dit leest prettige kerstdagen te wensen!