In de loop van dit jaar heb ik bij gelegenheid gewezen op het gevaar voor de westerse wereld van Poetin, XiJinping en Allah, drie potentiële veroveraars voor wie wij ons moeten hoeden.
Ons aller vriend Xi gaat rustig zijn gang in zijn globale landjepikcampagne via de Zijderoute en zijn militaire expansie, waarbij alleen Washington en China’s buurlanden hem met argusogen volgen terwijl hij, vlak onder onze neus, al jaren doende is om Europa meter voor meter in te pikken (in juni/juli heb ik daar enkele artikelen aan gewijd).
Over Allah wordt op deze pagina’s vaak genoeg gewaarschuwd, want in Den Haag, Amsterdam en Rotterdam staan de islamapologeten in de rij om ons landje in de uitverkoop te doen – zie: ‘Zo organiseert Erdogan de Turkse 5e colonne’ (dd. 29.09) resp. ‘Het Turkse (Diya-)net sluit zich’ (dd. 2.10).
Dezer dagen wil ik in ‘Het islamisme, een levend, doodgeboren gedrocht’ een wellicht interessante invalshoek op de islam verkennen maar éérst, gezien de actualiteit waarin de GRU prominent figureert, wil ik nog eens hun zetbaas Poetin tegen het licht houden en met name kijken naar de wortels van zijn hardnekkige alleenheerschappij.
Vladimir Putin. Afb: wikimedia-commons.
Frappant is dat er in het vrije Westen, dankzij generaties van marxistische indoctrinatie, zo ontzettend veel naïeve Ruslandapologeten klaarstaan om in een ‘kneejerk-reflex’ het voor Poetin op te nemen, terwijl in feite iedereen zou moeten weten wat voor vlees wij in de kuip hebben. In ‘De GRU is er voor Poetins ‘dik-hout-planken’ werk’ (dd. 28.09) gaf ik daar aandacht aan en, zowaar, op 4 oktober komt de GRU weer in het zonnetje te staan omdat zij zowel in de USA als het UK als Nederland tegen de lamp zijn gelopen. Hopelijk gaan er (vooral) links en (wellicht ook) rechts wat ogen open, met name in ons landje dat met MH-17 nog een dikke appel met die onscupuleuze moordenaar te schillen heeft.
De oorsprong van al het Russische kwaad ligt 25 jaar geleden bij de beschieting in 1993 van het ‘Witte Huis’ door troepen die loyaal waren aan Jeltsin in zijn confrontatie met de laatste communistische ijzervreters uit de Opperste Sovjet. Ik was zo naïef te denken dat dat de redding zou zijn van de democratie in Rusland, maar dat pakte heel anders uit, met fatale gevolgen vandaag de dag. Jeltsin behaalde een Pyrrhusoverwinning en het Westen dacht, zoals gebruikelijk, dat er in Moskou gebeurde wat wij daar graag zagen gebeuren.
De link tussen 1993 en 2018 loopt vrijwel lineair vanaf dat hoogtepunt van een 1½ jaar durende grondwettelijke crisis omdat de Russische Federatie ‘steunde’ op een grondwet uit 1978, de communistische periode, hetgeen vanaf het begin leidde tot de confrontatie tussen Jeltsin en het parlement. Jeltsin, de alcoholist waarbij Juncker een erelid van Alcoholics Anonymous is, geloofde in de ‘sterke man’ en zijn team bestond uit ‘opgewonden standjes’ die tot geen enkel compromis bereid, noch in staat, waren. Jeltsin wilde via een referendum de bevolking over een nieuwe grondwet raadplegen, en leek steun te krijgen vanuit de grote massa, maar hoe verder van Moskou verwijderd, des te opstandiger werden de deelrepublieken. In die explosieve sfeer kwam ook de Russische aanspraak op de Oekraïense havenstad Sebastopol aan de orde en er leek een burgeroorlog op komst.
In september 1993 ontbond Jeltsin het parlement en schreef het referendum uit voor december, dus een revolutie van boven naar beneden. De Opperste Sovjet, vol van (bijna) honderdjarige communistische ijzervreters, ontsloeg Jeltsin en barricadeerde zich in het ‘Witte Huis’, een doel dat zelfs voor de schutters van de door Jeltsin ervoor geposteerde tanks niet te missen viel, hoewel delen van het leger niet erg loyaal aan hem bleken.
Via CNN kon de hele wereld zien hoe de tanks konden ‘prijsschieten’ en op een gegeven moment leek het een beetje op het WTC op 9/11 in New York, met rokende, zwartgeblakerde verdiepingen waar de granaten insloegen. De daarna aangenomen grondwet is nog steeds van kracht en draagt de sporen van die krachtmeting met een sterke, dictatoriale president tegenover een parlement dat gezien de corruptie bij de verkiezingen sowieso een decoratieve wassen neus is. Dat maakt Poetin een tweede Jeltsin, afgezien van het alcoholprobleem en bevestigt in feite een re-sovjetisering, want het broodnodige compromis tussen Jeltsin en Chasbulatow bleef uit door Jeltsins Pyrrhusoverwinning. De deur stond en staat wagenwijd open voor politieke en juridische willekeur.
In feite was Gorbachevs ‘Perestroika’ de revolutie en Jeltsins grondwet in 1993 de contrarevolutie waarvan Poetin slechts de voortzetting is die een permanente blokkade impliceert van de democratie. Een typisch Westers denkfoutje, bekend als ‘wishful thinking’.