Ooit gehoord van CumeEx? In het Nederlands Dividendstrippen genoemd? Bij het scannen van de dagelijkse nieuwsbronnen viel mijn oog plotseling op die term en dacht even dat het om een pornorel draaide. In tegendeel, het gaat om een belastingschandaal, om dividend belasting truukjes, die hun gelijke in het huidige millennium niet kennen.
Geld zat…. Afb: Publicdomainpictures.net
De onderzoeksinstantie Correctiv waar het Nederlandse Follow-the-Money een onderdeel van is, slaagde er in om Europese onderzoeksmedia te mobiliseren voor een onderzoek naar een kamerbreed ontduiken van belastingen. Uit de eerste resultaten blijken niet alleen Duitsland en Denemarken maar ook andere Europese landen als België, Oostenrijk, Noorwegen en ook Nederland benadeeld te zijn. Die illegale manier van verrijking zou de belastingbetaler tientallen miljarden hebben gekost. Geen kattepis dus en het ziet ernaar uit dat de schade nog verder zal oplopen.
Dividend strippen
Op 19 oktober 2018 kwam in het kielzog van het Noorse E24 en Deense Politiken ook de Telegraaf met deze informatie en natuurlijk waren onze politici “geschokt en verontwaardigd”. De laatste jaren is bevestigd dat politici zich herhaaldelijk bedienen van deze nietszeggende uitspraken om het electoraat de indruk te geven dat ze net zo ontzet zijn als dat electoraat. Door zo´n reactie kun je je als doorsneeburger afvragen of en zo ja in hoeverre onze politici na het bank echec die financiële platformen stevig aan de leidsels hebben. Het antwoord luidt “niet” en dus is de doorsnee Nederlander weer jaren een rad voor de ogen gedraaid. Een troost, weliswaar een uitermate schrale, Nederland is niet het enige land dat een oor is en vermoedelijk nog steeds wordt aangenaaid.
Volgens Correctiv ondersteund door de media berichtgeving zijn diverse landen het slachtoffer geworden van bendes bankiers, handelaren, hedge fondsen, fiscalisten, investeerders die via ingenieuze constructies fraude met dividendbelasting pleegden. Ook pensioenfondsen maken deel uit van die rovende bendes en deden zich tegoed aan Europese staatskassen. Daarmee konden verschillende handelaren dividendbelasting terugvragen, terwijl die taks maar door één iemand daadwerkelijk betaald was. Die handeling wordt dus dividendstrippen genoemd.
Door kartelvorming en grensoverschrijdende afspraken wisten die bende rijkaards vooral vanuit Londen gecoördineerd, belastingdiensten in de periode 2001-2016 op zijn minst €55 miljard afhandig te maken. Uit een vonnis van de Haarlemse Rechtbank is ook Nederland is getroffen door een vorm van dividendstrippen. De Belastingdienst stelde in de rechtzaak voor de Haarlemse rechtbank dat de Amerikaanse zakenbank Morgan Stanley ontrecht voor een kleine € 152 miljoen had geclaimd. Het is echter nog steeds onduidelijk in hoeverre de Nederlandse belastingbetaler door dividendstrippen benadeeld is en welke banken en andere financiële instanties hebben deelgenomen aan deze vorm van gelddiefstal.
Het trieste is dat belastingexperts heel lang dividendstrippen als een uitermate legale manier van kapitaalgroei hebben beschouwd. Vooral door inspanningen van onderzoekers en het Openbare Ministerie (OM) is binnen de samenleving het besef gekomen dat men te maken heeft met een bijzondere vorm van belastingontduiking. In dat financiële schaakspel van leegverkopen die heen en weer geschoven worden, speelt volgens het OM in Keulen de Spaanse bank Santander de spin het web bij het heen en weer schuiven van leegverkopen. Het OM in Frankfurt heeft in het najaar van 2017 tegen vijf voormalige topfunctionarissen van de bank een aanklacht wegens ernstige belastingontduiking ingediend. Santander is niet de enige financiële grootmacht die onderzoekers in het vizier hebben gekregen. De Australische kredietverlener Macquarie is een andere en gelijk andere financiële instanties achtte ook Macquarie deze vorm van kapitaalaanwas volkomen legaal.
De Duitse belastingbetaler is er tot 2012 toen dit gat in de belastingwetgeving werd gedicht, ruim € 5 miljard bij ingeschoten. Althans dat is de informatie die door het Duitse Ministerie van Financiën is vrijgegeven, maar financiële experts rekenen op het dubbele, ergo op € 10 miljard. Dat kan door de vele grensoverschrijdende ondoorzichtige belastingconstructies vermoedelijk nog veel hoger zijn dan geraamd door die kenners. De vraag of en indien positief wordt beantwoord, wanneer een einde wordt gemaakt aan deze manier van belastingontduiking kan noch door experts noch door het Duitse OM beantwoord worden. Vogens het Duitse OM kan het nog jaren duren voordat de verantwoordelijken voor het gerecht gesleept kunnen worden en volgens de Openbare Aanklagers is het belangrijk dat het signaal wordt afgegeven dat deze opstelling niet onbestraft blijft. Dat is op zich een weinig geruststellende gedachte.
Structurele onbetrouwbaarheid?
De afgelopen jaren zijn bankiers en gelijksoortige banenvullers snel gestegen op de onbetrouwbaarheidsranglijst. Berichten over belastingontduiking en benadeling van het klantenbesteand helpen niet om de mate van onbetrouwbaarheid een mooiere kleur te geven. Helemaal niet als de doorsnee burger regelmatig berichten leest in de trant van “banken onbetrouwbaar; sparen bij de bank risicovol”, “Internet bankieren banken blijft onbetrouwbaar”, Banken gebleken onbetrouwbare voorspellers van huizenprijzen” en “Vastgoed taxateurs zijn volstrekt onbetrouwbaar” en daardoor steeds meer geneigd lijkt om het geld maar weer in de oude sok of onder een matras te bewaren.
Hoe kan het individu de betrouwbaarheid van een bank meten? En hoe betrouwbaar zijn die criteria? Volgens de kenners zijn er twee instanties die richting kunnen geven aan die zoektocht naar een betrouwbare (spaar) bank: de Autoriteit Financiële Markten (AFM) en de Nederlandse Bank (DNB). De AFM is de gedragstoezichthouder m.a.w. controleert of een bank zich aan de wet houdt; de DNB is de prudentieel toezichthouder en kijkt naar de financiële stabiliteit en toestand en of de bank zich aan zijn financiële verplichtingen houdt. Wat de DNB betreft moeten daar een aantal kanttekeningen bij geplaatst worden. Immers in 2016 is door de publicatie van de Panama papers vastgesteld dat de DNB niet in staat was om financiële schandalen te voorkomen. De DNB erkende te weinig gezag te hebben om financiële instanties op het juiste pad te houden of de goede richting op te sturen. Het aantal integriteitschandalen steeg en door het onvermogen van de DNB werd voorspeld dat die in de daaropvolgende jaren nog steeds zouden stijgen. Ook aan de mogelijkheden van de AFM wordt sterk getwijfeld.
Volgens de DNB en AFM kan de doorsnee burger de volgende stappen nemen: heeft de bank een DNB vergunning of van een buitenlandse toezichthouder en valt daarom onder het depositogarantie stelsel; heeft de bank etc. een vergunning van de AFM of komt die voor op de waarschuwingslijst van de AFM; controleer de rating, die informatie geeft over de kredietwaardigheid; inventariseer de ervaringen van anderen. Het is de vraag of een doorsnee Nederlander die stappen kan en wil nemen of zich meer laat leiden door de mooie praatjes van een bank of een ander financiële instantie. Kijkend naar mezelf gok ik op het laatste. Maar men kan ook de moeite nemen om de informatie op de website https://weblog.sparen.nl/betrouwbare-banken-nederland door te akkeren.
Summum Sumare
De vraag is of de Nederlandse wetgever de gewenste maatregelen al heeft genomen om dividendstrippen te voorkomen en strafbaar te stellen. Gelet op de rechtszaak bij de Haarlemse Rechtbank en de reactie van onze altijd alerte politici, blijkbaar niet. Wanneer de DNB en AMF niet in staat zijn om hun verantwoordelijkheden op een effectieve wijze te dragen en er nog steeds ernstige gaten in de belastingwetgeving bestaan, dan zal dividendstrippen nog steeds een lucratieve hobby van Nederlandse financiële instanties en hun buitenlandse vrienden zijn en blijven. De rijken hebben nog steeds vrij baan om zich in ieder geval in de lage landen te verrijken en laten de belastingbetaler hoofdschuddend over zoveel onvermogen achter.
P.S: voor wie dit miste:
Eric Smit is de – ideologisch bevlogen – hoofdredacteur van Follow the Money, het Nederlandse tijdschrift in deze door ‘Correctiv’ opgetrommelde activistische club die hier probeert ‘rook te maken waar geen vuur is’.
Elke doctoraal student krijgt bij het eerste college belastingrecht te horen waarom belastingheffing onvermijdelijk is ‘maar dat deze niet meer dan redelijk zal zijn…’, waarna hij/zij in dit socialistische landje moet toezien hoe de fiscus huishoudt onder de burgers en bedrijven.
Dividendstripping is in de aandelenhandel net zo’n erkend instrument als ‘short’of ‘long’ posities opbouwen danwel, op termijn, hetzelfde doen met ‘calls’ en ‘puts’. Met ‘dividendstripping’ probeert een belegger het effect van de 25% dividendbelasting te mitigeren op een wettige wijze, hetgeen niets van doen heeft met belastingontduiking.
In Zwitserland is een foutieve belastingaangifte geen strafbaar feit, maar een administratieve affaire die alsnog rechtgezet kan worden in onderling goed overleg met de fiscus. Maar in ons salonsocialistische landje overheerst de linkse rhetoriek alsof de Nederlandse tarieven voor inkomstenbelasting, sociale premies, vermogensbelasting en andere zakkenrollerij door de fiscus, zoals een omzetbelasting van 21% – terwijl die in Zwitserland en de USA slechts rond de 8% bedraagt -al niet tot de hoogste indirecte en directe tarieven wereldwijd hoort!
Daarnaast heeft de aanmatigende Nederlandse fiscus een bijzonder slechte naam door i.g.v. geschillen weinig kieskeurig om zich heen te maaien waardoor onnodig slachtoffers gemaakt worden die, nadat zij achteraf eventueel in het gelijk zijn gesteld – sociaal en privé volledig kapot gemaakt zijn.
Eric Smit lijkt mij een serieuze en kundige onderzoek-journalist, maar ook iemand die door zijn zéér linkse ideologische overtuigingen gemakkelijk doordraaft in dit soort affaires.
Met name Morgan Stanley Derivative Products B.V.( let wel: een Nederlandse B.V. ) kocht tussen 2006 en 2010 rond de € 7 miljard AEX aandelen en verkocht termijncontracten met dezelfde aandelen als onderliggende waarde, waarbij rond de ex-dividend datum in het bestek van één week die aandelen op en neer gingen tussen de tegenpartij en Morgan Stanley, dat vervolgens de dividendbelasting op legale wijze terug vroeg.
Dat de ‘opbrengst’ daarvan volgens de fiscus ‘verdeeld’ werd tussen partijen valt onder de civiele contractvrijheid volgens het B.W., zoals in de valutahandel bij ‘swaps’ ook technische verrekening plaats vindt op basis van renteverschillen en contante koers.
Kortom: de fiscus had geen poot om op te staan, dus dan maar volgens de beproefde socialistische methode veel misbaar maken in de hoop dat de al even linkse publieke opinie hen daarin bijstaat. Dat een objectieve rechter daar – volkomen terecht – naar de letter van de wet naar keek en de fiscus te verstaan gaf dat hij geen poot heeft om op te staan zonder degelijke onderbouwing is ‘gefundenes Fressen’ voor de ideologisch gemotiveerde redactie van Follow the Money, maar mijns inziens slechts een goedkope buitenkans om meer abonnementen te verkopen.