De Luxemburgse illusionist

Het artikel “Neergang van het Wirtschaftswunder” (2017) haakte in op Arnold Karskens stelling dat Europese politici met hun ongewogen migratie plannetjes “chaos uit Afrika en Oorlog uit het Midden Oosten” aan het importeren zijn.

Afb: Flickr

De afgelopen twee jaar hebben bevestigd dat het toekomstige migratiegevaar vooral uit de sloppen van Afrika zal komen, waar een demografische boom gaande is. Het artikel stelde aan het einde vast dat “honger en burgeroorlogen tientallen miljoenen Afrikanen naar de Middellandse Zeekust zullen drijven waar bereidwillige ondernemers hen helpen zich in te schepen in een voor de kust wachtende FRONTEX veerboot. Policor mensen zullen die arme drommels met open armen ontvangen en bevestigen dat hun solidariteit is verschoven van de belastingbetaler naar de ruifgraaier”. Het is overigens niet het enige artikel dat waarschuwt voor lichtzinnige migratie gedachten en de doorsnee Europese burger (het is nog steeds onduidelijk hoe die er uit ziet, maar Brussel schermt graag met die term) had waarschijnlijk tegen beter weten in verwacht dat de dromers in Brussel zich terughoudender zouden opstellen en boodschappen achterwege zouden laten die een uitnodiging voor die miljoenen Afrikanen konden bevatten,

Migratie idealisme leidt naar welvaartserosie

Gelet op de uitspraken van het duo Juncker-Timmermans zijn die waarschuwingen niet aan de EU besteed. Beiden blijken er stellig van overtuigd te zijn dat Europa een grote smeltpot van etniciteiten, religies en ideologieën moet zijn. Het duo en de in hun spoor hijgerig volgende genereuze Europese politici zijn ideale instrumenten om dat doel te bereiken, Zij beschouwen net als de Paus die door Europa trekkende onbeheersbare hordes migranten als een positieve en optimistische ontwikkeling; zij oordelen dat grenzen uit de tijd zijn en de relatieve welvaart herverdeeld moet worden onder de have´s en havenot´s, Die categorie haast zich om iedereen die hun mening niet deelt te veroordelen als mensen met racistische en perfide motieven.

Geen grenzen, gratis transport en geld dat aan de bomen groeit. Zo spiegelen Europese politici Afrikanen Europa voor. In Europa trekken activisten onder het motto “iedere hongerende mond is er een te veel” herhaaldelijk de emokaart en stappen de straat op om van regeringen te eisen dat iedere Afrikaan een baan en een mooie toekomst wordt aangereikt. Geen wonder dat in eigen land kansloze Afrikanen hun schamele boeltje bij elkaar rapen en op weg gaan naar het beloofde land. Natuurlijk vraagt geen van die Brusselse meelopers zich af of en op welke wijze dat in de praktijk er dan uit ziet.

Welnu, in twee artikelen wordt dat geschetst voor de argeloze meevoeler die vanuit de luie stoel heftig knikt als er weer eens een emo boodschap de woonkamer wordt in geslingerd en de geitenwollen kousen optrekt om de straat op te gaan teneinde het leed van de doorsnee Afrikaan aan omstanders te verkopen. Op de website tpo.nl legt Gert Jan ter Braak in zijn artikel “Jean-Claude Juncker wil illegalenprobleem oplossen met meer legale migratie” aangevuld met de subtitel….“wil ook 10 miljoen duurzame banen creëren om 580 miljoen Afrikanen aan het werk te helpen” uit hoezeer Juncker is verdwaald in de jungle van zijn idealen. Voor de cijfermatige onderbouwing van zijn kanttekeningen maakt ter Braak gebruik van de data die Sami J. Karam in zijn artikel “800 Jobs in Africa needed” op de website www.newgeography.com/content/005753-africa-800-million-jobs-needed op 9 september 2018 heeft opgenomen. Hoewel beide artikelen de kanttekeningen bevestigen die zijn opgenomen in het artikel “Neergang van een Wirtschaftswunder” is het wenselijk om de kern van beide hier op te nemen.

Volume en kwaliteit

Waar draait het bij de Juncker gedachte om? De vraag of er 10 miljoen banen gecreëerd kunnen worden om Afrikanen inderdaad een zonnige toekomst te geven; de vraag of die 10 miljoen genoeg zijn om een Afrikaanse tsunami te stoppen en in het verlengde de vraag welke criteria aan die banen moeten worden verbonden om te voorkomen dat Europese welvaarstaten zich niet in de voet schieten en hun fundament door het inbrengen van betonrot laten afbrokkelen. Het draait dus om volume en kwaliteit.

Sami Karam schetst m.b.v. van UN data de demografische realiteit die in Afrika op dit moment gaande is. Volgens de UN zal de wereldbevolking in de periode 2015-2050 van 7.3 miljard groeien naar 9.7 miljard. Een groei van 2.4 miljard, waarvan de helft in de sub-Sahara regio van het Afrikaanse continent zal gebeuren. In het verlengde daarvan zal de leeftijdsband tussen de 15 en 64 jaar, die nationale economieën zou moeten opbouwen, in stand houden en het liefst doen groeien met ruim 800 miljoen toenemen. Een groei die ongeveer vijf keer zo groot is als het huidige Amerikaanse arbeidspotentieel. Een volume waarop zelfs Westerse geavanceerde regio´s hun tanden op stukbijten; laat staan Afrika, dat op het gebied van opleiding, duurzame economische vraag, verantwoordelijk en integer bestuur, infrastructuur en wat al niet meer mijlenver achterligt op Europa. Dat zal dus nooit gebeuren.

Ter Braak verfijnt die benadering in zijn artikel: “Laten we desondanks eens meegaan in de meest optimistische uitwerking van Junckers fantasie. Zijn plan treedt in werking in 2018, het is nu 2023, en er zijn 10 miljoen Afrikaanse banen gecreëerd. In diezelfde tijd is het lokale arbeidspotentieel echter met ca. 80 miljoen (500 miljoen x (de jaarlijkse bevolkingsgroei tot de macht 5)) toegenomen. Wat denkt u: is het probleem met 10 miljoen voorgenomen banen op een arbeidspotentieel van 580 miljoen dan opgelost? De vraag stellen is haar beantwoorden”. Vanuit die invalshoek is het getal 10 miljoen van Juncker een inbreuk op het rationele denken.

Wanneer de demografische ontwikkelingen in Afrika en de kwaliteit van het beschikbare arbeidspotentieel worden getoetst aan de eisen die aan die 10 miljoen banen moeten worden gesteld om de Europese nationale economieën op het huidige niveau te houden, dan wordt nog duidelijker dat Europese politici in een parallelle migratie wereld leven. Ter Braak vat het als volgt samen: ”een verwaarloosbare minderheid heeft een opleiding die aansluit bij waar in Europa de onvervulbare vacatures liggen(voor zover er al sprake is van iets wat met droge ogen ‘opleiding’ kan worden genoemd)….bovendien spreken zij maar mondjesmaat de talen die je moet spreken om het hier te maken. Een aanzienlijk deel van hen is werkeloos; de overigen hosselen veelal wat in de informele economie, hebben een tijdelijk baantje, of ploeteren met middeleeuwse technieken op een akkertje een karig bestaan bij elkaar”. Het is duidelijk dat niet de upperten maar het kansloze segment van Afrikaanse staten de weg naar de havens van Noord Afrika zal inslaan waar schepen van NGO´s op de rede liggen te wachten om dat segment gratis naar Europa te vervoeren. Wanneer de boodschap van Juncker vanuit een kwalitatieve invalshoek benaderd wordt, blijkt dat hij het aantal ruifgraaiers verhoogt, de criminaliteit bewust doet toenemen en de sociale druk op nationale schatkisten wil vergroten.

Opties?

Volgens ter Braak blijven voor de minder bedeelde Afrikanen daarom drie opties open: schikken in zijn Afrikaanse lot, een illegale oversteek wagen of eerst nog even laten afwijzen voor de legale route en daarna toch de tweede optie kiezen. Het is niet moeilijk om op die vraag een antwoord te geven. Wanneer ze desondanks toch op weg gaan, rijst herhaaldelijk de vraag hoe die arme sloebers de reis naar en de overtocht van die havens kunnen betalen? Geld en opleiding heeft het gros niet. Dus blijft hen niets anders over dan verzuipen in de georganiseerde misdaad, drugshandel, prostitutie en terrorisme.

Stimulans

Al vaker is onderstreept dat het binnenhalen van migranten niet leidt tot het oplossen van de problematiek die de vergrijzing van de Europese samenleving op de arbeidsmarkt veroorzaakt. In tegendeel, ook binnengehaalde migranten vergrijzen. Door het gebrek aan adequate banen en geringere arbeidsparticipatie wordt de druk op de staatskas vergroot. De boodschap van Juncker is een sterke stimulans voor arme Afrikanen, mensensmokkelaars en meelevende NGO reisbureaus om hun illegale praktijken op te stuwen om meer kanslozen op de kusten van Europa af te leveren. Juncker heeft onder het motto “na mij de zondvloed” vermoedelijk het idee om zijn naderende afscheid een beetje op te leuken met een goede tijden bericht voor de Afrikaan en een onheilsboodschap voor de doorsnee bewoner van Europese lidstaten.