De nieuwe Duitse minister van buitenlandse zaken Heiko Maas heeft een concept gemaakt voor een ‘evenwichtige verhouding’ tussen Europa en de USA. Een interessant idee, ware het niet dat voor zo’n evenwicht twee min of meer gelijkwaardige grootheden nodig zijn, hetgeen alleen in zijn kromme sociaal-democratische denkraampje bestaat dat q.q. aan zelfoverschatting en weinig realiteitszin lijdt. Hij wil ‘het trans-Atlantische partnership herschikken’ en Trump vertellen hoe de wereld eruit ziet, zoiets als Klein Duimpje die een gletsjer van richting wil doen veranderen.
Heiko Maas. Afb: Flickr / Arno Mikkor.
Ziehier zijn geesteskind en realiseer u dat hij hiervoor ook nog goed betaald krijgt in een regering die in feite nauwelijks bestaansrecht heeft gezien de Duitse electorale verhoudingen van het moment. Het idee is briljant in zijn simplistische opzet, want ‘zodra de USA een rode lijn overschrijden moet Europa als tegenwicht optreden’. Een waarlijk constructieve doctrine!
Laten wij even kijken waar dit dwaallicht vandaan komt: De extreem linkse SPD (Sharia Partei Deutschland) is de hoofdverantwoordelijke voor alle islam-gelieerde ellende in Duitsland en (derhalve) op sterven na electoraal-dood. Maar de wanhopige Merkel wilde nieuwe verkiezingen voorkomen en gaf Schulz en zijn SPD daarom een handvol van de mooiste ministeries cadeau, iets waarop zij in hun stoutste dromen niet hadden durven dromen. In deze Duitse kruisbestuiving van de achterbaksheid van de PvdA, de communistische wereldvreemdheid van GL en de arrogantie van D’66, is hij door gebrek aan gewicht boven komen drijven en mag nu als een Yasser Feras profeet leuke dingen bedenken voor de wereld.
Maar ‘een rode lijn overschrijden’? Waarschijnlijk heeft zijn echtgenote die in het midden van het echtelijk bed getrokken tussen extreem links en links (hun echtelijk bed heeft geen rechterzijde). Wat is in hemelsnaam een rode lijn in ‘de wereld volgens Klijn Duimpje’? Truman’s beroemde ‘speak softly but carry a big stick’ stond ook tot Obama’s beschikking, maar die wilde de ‘big stick’ slechts tegen zijn eigen land te gebruiken, terwijl Europa nu eenmaal geen ‘big stick’ heeft, nog niet eens een baton van een dirigent.
Dit operettefiguur heeft geen idee dat de wereld Duitsland niet als het middelpunt van de wereld ziet. Hij is nu 5 maanden minister en heeft niet alles fout gedaan in die tijd door de Russen op hun agressie aan te spreken en Israël te verzekeren van Duitsland’s permanente steun; ook heeft hij Frankrijk op de juiste plekjes gekieteld. Nu vliegt hij gierend uit de bocht met een wereldbeeld van een om Duitsland gegroepeerd Europa dat ‘het tegenwicht’ gaat vormen zodra de USA over de schreef ( de rode lijn ) gaat, volgens zijn publicatie in het gerenommeerde Handelsblatt, zonder ook maar één nadere uitwerking daarvan. Mag Trump geen lelijke woorden meer zeggen of mag hij de 5e vloot niet de straat van Hormuz laten bewaken voor het vrije scheepvaartverkeer? Waarover heeft Maas het nu? Is dit retoriek of politiek?
Het ‘partnership opnieuw inpassen…’ Nog meer grote woorden en ondiplomatieke uitspraken, kennelijk omdat hij Trump niet mag. Het ene moment zweert hij bij het internationale recht en eist dat de EU de steunpilaar wordt van de internationale rechtsorde, het andere moment bespot hij Trump’s nieuwe vondsten, zoals diens kritiek op het Duitse begrotingstekort, dat hij – Maas – ‘fake-news’ noemt, hetgeen erop duidt dat hij geen idee heeft van de financiële grondslagen van de Bondsrepubliek omdat – let wel – ‘de miljardenwinsten van de internet-giganten in Europa daarin niet worden meegenomen’. Boekhouden is niet voor iedereen weggelegd, maar voor een minister is dit analfabete gedrag onvergeeflijk.
Hij probeerde zich als volgt nader te verklaren inzake zijn ‘tegenwicht’ :
Es ist höchste Zeit, unsere Partnerschaft neu zu vermessen – nicht um sie hinter uns zu lassen, sondern um sie zu erneuern und zu bewahren. Als Bauplan dient uns die Idee einer balancierten Partnerschaft: in der wir unseren ausgewogenen Teil der Verantwortung übernehmen; in der wir ein Gegengewicht bilden, wo die USA rote Linien überschreiten; in der wir unser Gewicht einbringen, wo sich Amerika zurückzieht.
Hij bazelt verder:
“Im Alleingang werde die Bundesrepublik an dieser Aufgabe scheitern. Deshalb sei das Ziel deutscher Aussenpolitik «der Bau eines souveränen, starken Europa». Nur im Schulterschluss mit Frankreich und den anderen Europäern könne eine Balance gelingen”.
Kortom, hij leutert maar wat en denkt zich in te dekken door een verwijzing naar een andere fantast in Parijs.
Geven wij hem het voordeel van de twijfel en noemen wij dit idealisme? Neen, pertinent niet! De flauwekul van deze salonsocialist moet tegen het licht gehouden worden, want hij introduceert ook nog een ‘soft power’ (wat dat ook zijn moge) maar Trump heeft het budget voor het Pentagon zojuist naar $ 716 miljard ( € 627 miljard) gebracht terwijl Duitsland afgelopen jaar slechts € 37 miljard spendeerde aan defensie, dat tegen 2012 op een € 42 miljard moet liggen. ‘Evenwicht?’
Verder is Europa slechts een papieren tijger met sinds 11 jaar een speciale interventiemacht van 1500 man die nog nooit is ingezet omdat iedereen in de EU een andere mening heeft, zoals gebruikelijk. Ook de militaire samenwerking in de EU is een aanfluiting, waarvoor geen cent wordt uitgetrokken en mocht dat ooit gebeuren dan vliegt iedereen elkaar in Brussel in de haren om de baas te mogen leveren terwijl Poetin al lang in Parijs aan de champagne zit. Het enige land dat zich aan de budget afspraken voor defensie hield gaat nu weg middels de Brexit.
Maas had ook nog gedachten over “Grossspuriges Auftreten”, d.w.z. stap voor stap een Europese veiligheids- en verdedigingsunie opbouwen, dan zou er plots kennelijk wèl geld geïnvesteerd worden, maar niet zolang hij op Trump kan parasiteren… De verknipte sociaal democraten zijn echt toe aan een sessie bij een collega van Freud, maar dat zulke mensen politieke verantwoordelijkheid voor een belangrijk land als Duitsland dragen is even ongelooflijk als het feit dat op het Binnenhof exact hetzelfde gebeurt.
Tot slot signaleert Maas nog dat de EU en de USA al voor Trump uit elkaar waren gedreven, maar enig idee voor een militaire Europese doctrine of de vorming van steun van de kiezers voor een groter engagement in de wereld buiten Duitsland is hem vreemd.
Of het nu Timmermans is of Maas, hier valt er wéér een salonsocialist door de mand.